Վիկտոր, բայց ոչ Վիզայի
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՇատ բնական է, երբ քաղաքական գործիչը, փորձում է գովազդել իրեն: Բնական է նաև այն հանգամանքը, երբ նա հատուկ PR մեխանիզմներ է կիրառում այդ խնդիրը լուծելու համար: Այս ամենը բնական է, բայց քաղաքական գործչի պարագայում: Ավաղ, հայոց քաղաքական երկնակամարում մի ժամանակ կար գործիչ, ումով իրավամբ հպարտանում էինք:
Նա Վիկտոր Դալլաքյանն էր: Այն եզակի պատգամավորներից, ով, մաս չկազմելով իշխանական խունտային, առաջադրվում էր մեծամասնական ընտրակարգով և հաղթում: Բայց կենսականն ու սոցիալականը, քաղաքականն ու սերնդային բախումն անում են իրենցը: Ինչ-որ մի պահի նա որոշեց, որ ամենազոր է այդ տարածքում կամ էլ սխալ հաշվարկեց: Եղավ այն, ինչ եղավ, ու նա հայտնվեց մեկ այլ պարոնի՝ այս անգամ Սարգսյանի մոտ: Չի կարելի ասել, թե այդ հանգամանքը բացասական էր:
Անշուշտ, այդ փուլում մենք քննարկվող պարոնից որևէ լուր չստացանք՝ բացի սերնդային պայքարի վայրիվերումներից: Երբեմնի արմատական ընդդիմադիրը դարձավ կառուցողական իշխանական: Սա ուներ երևի իր ամբողջական դրական կողմերը, բայց միայն պարոն Դալլաքյանի համար: Մի կողմից՝ զուտ մարդկայնորեն կարող ենք հասկանալ: Մարդ ինչքան կարող է լինել անապահով ընդդիմադիր, ի վերջո, Հայաստանում ենք ապրում, չէ՞:
Եվ եկավ պահը ճշմարտության, ու նա խզեց բոլոր կապերը նախկին: Որոշեց, որ կուսակցություն է բացում: Անձնական երաշխավորության համար ասեց, որ եթե բան պատահի … Մի խոսքով՝ գիտեք, տեքստը չծանրացնենք: Ու ասելուց հետո մի պահ նորից անհետացավ: Ու հետո լրատվական կայքերից մեկը, իբրև շատ պատահական, որոշեց պարզել, թե ընդդիմադիր դառնալուց հետո պարոն Դալլաքյանին հո բան չի՞ պատահել ու շատ պատահական մի 10 րոպեանոց ռեպորտաժ պատրաստեց: Երջանիկ պատահականությամբ օպերատորը կարողացավ բռնացնել այն ժուժկալ դրվագը, երբ պարոնը իջնում է տաքսուց, ֆուտբոլ է խաղում ու լողում: Ի դեպ, պարզվում է, մենք զուր ենք այսքան ժամանակ ֆուտբոլի ազգային հավաքականի գոլահար փնտրել, պարզապես տեղը չենք իմացել:
Իսկ այժմ ավելի լուրջ: Իհարկե, վերածնված ՕԵԿ-ի ֆոնին, եթե այդ հեղինակազուրկ կառույցը կարող է Հայաստանի երկու քաղաքներում ավագանու տոկոսային շեմ հաղթահարել, ապա ինչու նույնին չի կարող հավակնել պարոն Դալլաքյանը: Հատկապես պետք է հաշվի առնել հասարակական համատարած բթացման միտումները, որոնք հատկապես դրսևորվում են հիշողության մակարդակում: Մյուս կողմից՝ հաշվի առնելով հայկական քաղաքական դաշտի վերջնականապես փչացած լինելը, ցանկացած ուժ, որն այսօր կարող է հայթայթել նվազագույն ֆինանսներ, կարող է ունենալ որոշակի հավակնություններ: Այս ֆոնին հետաքրքրական են նաև նախկին ՊՆ նախարարի շուրջ խոսակցությունները: Եթե Դալլաքյանի պարագայում Սարգսյանից հեռանալու պատճառները մոտավորապես նման էր սիրահար զույգի բաժանման՝ նկար չլայքելու պատճառով, ապա Օհանյանն ունի ավելի լուրջ պատճառներ:
Եթե բամբասանքի մակարդակի խոսակցությունները դառնան իրականություն և Օհանյանը միանա Դալլաքյանին, ապա որոշակի շանսեր կարող է ունենալ: Ի վերջո, Օհանյանը հայկական իրականության մեջ ոչ միանշանակ ընդունվող գործիչ է: Շատ դեպքերում նա շահել է որոշակի շերտերի համակրանքը՝ բարդ իրավիճակներում կատարելով ոչ միայն ՊՆ այլ նաև ԱԳՆ գործառույթներ: Բայց եթե Դալլաքյանի մնում է միայնակ կամ հասարակությանը ոչ հայտնի թիմով, ապա նա դառնում է շարքային տոկոս գողացող: Իհարկե, սա այն պարագայում, եթե Սերժ Սարգսյանը հերթական հանճարեղ պարտիան չի հղացել: Ու հենց այսպես ուրախ էլ ապրում ենք մեր սիրելի երկրում: Թերևս Դալլաքյանի նախընտրական կարգախոսը կարող է լինել «Լավագույն նորը մոռացված հինն է»:
Հ. Գ. Հանճարեղ խմբի այս հանճարեղ կատարումը նվիրում ենք նրան: