Պուտինի ակնկալիքները

ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինը հանդես եկավ իր հերթական` 13–րդ ուղերձով: Այս վերջին ամենամյա ուղերձն էապես տարբերվում էր վերջին տարիների բովանդակությունից և շեշտադրումներից: Կարծում եմ, այն մեծապես ուղղված էր ռուսական ներքին լսարանին, ապա նոր` արտաքին ասպեկտներին:

 

 

Ներքին լսարանի համար հատկապես հատկանշական էր այն հանգամանքը, որ նա հանգստացնում էր հասարակությանը` տնտեսական մի շարք խնդիրների մասով: Գաղտնիք չէ, որ ռուսական հասարակության մի զգալի մասն աջակցում է Պուտինի կոշտ արտաքին քաղաքականությանը, եթե կա ներքին սոցիալական և տնտեսական կայունություն: Ասել թե, պատժամիջոցները չազդեցին Ռուսաստանի բնակիչների վրա, բավականին սխալ կլինի, սակայն դրանք առավել ազդեցիկ եղան Ռուսաստանից էականորեն կախված երկրների վրա: Եվ ահա այս առումով Պուտինը նշում է, որ հաջորդ տարի գնաճը չի գերազանցի 5,8%–ը: Հաշվի առնելով ներկայի միջազգային իրադրությունը, ինչպես նաև նավթի գների վերջին շրջանի աճը, պետք է փաստել, որ նա շատ հանգիստ կարող է կոմպեսացնել այդ բացասականը իր քաղաքացիների պարագայում: Այսինքն, այս տեմպերի շարունակության դեպքում, մոտակա կարճաժամկետ հատվածում, Ռուսաստանին լուրջ տնտեսական խնդիրներ, որոնք կառաջացնեն հասարակության լայնամասշտաբ ցնցումներ, չեն սպառնում:

 

 

Սակայն ավելի հետաքրքրական էին Պուտինի դիտարկումներն արտաքին ասպեկտի հետ կապված: Նա այստեղ մի քանի մեսիջներ հղեց, որոնք չեն կարող մեզ չհետաքրքրել: Նախ, նա ընդհանրապես չանդրադարձավ Թուրքիային: Սրանով կարծես սառը ջուր լցրեց Էրդողանի վերջին վավաշոտ հայտարարությունների վրա, դրանց վերաբերյալ քննարկումները թողնելով կրեմլյան այլ խոսնակներին: Հետաքրքրական էր նաև Ուկրաինայի խնդրին ընդհանրապես չանդրադառնալը: Կարծես, պարոն Պուտինը հասկացնում է, որ այս խնդիրն արդեն լուծված է և գոնե իր համար գոյություն չունի:

 

Սրանով նա բարդ դիլեմայի առաջ է կանգնեցնում արևմուտքին: Չինաստանի հետ հարաբերություններում ինչպես միշտ զուսպ էր և հավասարակշիռ: Սրա իրավունքը նրան տվել է հենց չինական հսկան, որը երբեք չես իմանա թե ի՞նչ է մտածում և ի՞նչ սպասել ամեն օր հզորացող այդ քաղաքակրթությունից: Հետաքրքրական էր Պուտինի խոսքը հետխորհրդային տարածքի և ընդհանրապես ԵԱՏՄ–ի վերաբերյալ: Նա այստեղ ընդգծելով, որ ռուսաստանյան արտաքին քաղաքականության հիմնական ուղղությունը հետխորհրդային տարածքն է և ԵԱՏՄ–ն, հասկացնում է իր արևմտյան և արևելյան գործընկերներին, որ այդ տարածքում հեգեմոնիայի փորձեր չանեն: Դրանք ավանդական ռուսական ազդեցության ոլորտներ են և Արևմուտք–Ռուսաստան խճճված հարաբերություններն էլ ավելի չբարդացնելու համար հարկ է, որ արևմուտքն այդտեղ քաղաքական տեխնոլոգիաներ կիրառելու փորձեր չանի: Սրանով նա նաև այդ տարածքի երկրների առաջնորդներին է հասկացնում, որ ուշադրության կենտրոնում են ու մոտ ապագայում, արտաքին կողմնորոշումների խնդիր չի կարող քննարկվել:

 

Ամենաուշագրավը թերևս նրա խոսքն էր ԱՄՆ մասով: Նախ նա, ինչպես վերջին տարիներին, ուղիղ տեքստով չքննադատեց ԱՄՆ–ին, երկրորդ, ավելի շատ խոսեց այդ երկրի հետ համագործակցության մասին, այլ ոչ թե` հակադրությունների և երրորդ, հույս հայտնեց Թրամփի հետ լայն համագործակցության առումով:

 

 

Ասել կուզե, Պուտինը բավականին զգուշավոր է Թրամփի հարցում: Ի տարբերություն ռուսական մյուս քաղաքական շրջանակների, նա, հաշվի առնելով Թրամփի էքսցենտրիկ կերպարը, իր խոսքում զուսպ էր և կար միայն առաջարկ: Այսինքն, Պուտինը սրանով փորձում է կոտրել Վաշինգտոն–Մոսկվա սառույցը և հանդես գալ կառուցողական դաշտում: Ինչպես ասում են, ձեռնոցը նետված է, սպասենք Արևմուտքի արձագանքին:

 

Վահրամ Թոքմաջյան

Կիսվել