Հիստերիայի և զազրախոսության նոր բարձունքներ
ANALYSISԽորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին անշուտ սպասելի էին տարատեսակ արկածախնդիրների, անհայտ ծագման քաղաքագետների ու տեսաբանների ակտիվացումը, անհարկի ու հիստերիկ քննադատությունները և նմանօրինակ փսևդոքաղաքական անցուդարձերը։ Սակայն այն ինչ կատարվեց օրեր առաջ հայաստանյան էլեկտրոնային լրատվամիջոցներից մեկի տաղավարում, դժվար է որևէ հնարավոր բնութագիր տալ։ Լրատվամիջոցի հյուր քաղաքագետ ու իրավաբան ներկայացած Արմինե Առաքելյանը զազրախոսությանը հարիր լեզվով փորձում էր երկրի քաղաքական իրավիճակին գնահատական տալ։ Հայաստանյան հասարակությունն ի դեպ շատ փորձությունների է դիմացել, ծանոթ է բազմաթիվ ծաղրածուների, քաղաքական արկածախնդիրների, ծախու գործիչների ու քաղաքագետների, բայց սույն տիկինը ցույց տվեց, որ հասարակությունը դեռ ամեն ինչ չէ որ տեսել է։
Սկզբում Առաքելյանը հարձակվեց իշխանությունների վրա բոլորովին ոչ քաղաքագիտական լեզվով, անձնական վիրավորանքներով, ապա առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի վրա, ապա Սերժ Սարգսյանի, Քոչարյանի, և Գագիկ Ծառուկյանի վրա։ Ընդ որում պետք է նշել, որ որպես կանոն բոլոր քաղաքական գործիչները ենթարկվում են տարբեր քննադատություններ, սա նորմալ է ցանկացած քաղաքական գործընթացում, սակայն երբ այդ քննադատությունը ոչ թե քննադատություն է այլ անձնական վիրավորանքներ, ապա զարմանալ կարելի է, թե ինչու են նման մարդիկ հայտնվում զանգվածային լրատվամիջոցներում և դա դեռ քիչ է, փորձում է նաև քաղաքական գնահատականներ տալ՝ մեջ բերելով այս կամ այն քաղաքական գործչի առնանդամը։ Անշուշտ, իր խոսքում մշտապես սույն տիկինը փորձում էր շեշտել, որ ինքն անձերի մասին չի խոսում, ի դեպ այս անձերի մասին չխոսելու արտահայտությունը շատերը դարձրել են իրենց դատարկաբանությունների առանցքը՝ կարծես թե փորձելով կշիռ տալ իր այսպես ասած կարծիքին։
Սակայն ակնհայտ էր, որ սույն տիկնոջ հարցազրույցը ավելի շատ հիշեցնում է նեղացած ու հիստերիայի մեջ գտնվող մարդու անհոդաբաշխ խոսք, որը բացարձակ որևէ առնչություն չուներ քաղաքագիտության կամ քաղաքական վերլուծության հետ։ Սակայն սա դեռ բավական չէր, սույն տիկինը նաև սկսեց մեղադրել ընդհանրապես հասարակությանն ու ժողովրդին։ Ըստ այս տիկնոջ, մենք բոլորս շրջապատված ենք հանցագործներով և եթե այդ հանցագործները շաունակում են գոյատևել, ուրեմն ժողովուրդը դրան է արժանի։
Ավելի տարօրինակ էր Առաքելյանի հարձակումները Ծառուկյանի դեմ, որը անկախ ներկայիս խոսակցություններից դեռևս որևէ կերպ չի հայտարարել քաղաքականություն վերադառնալու մասին։ Նման պայմաններում մեղմ ասած անհասկանլի է, թե ինչ վախ է Առաքելյանի մոտ առաջացրել Ծառուկյանը կամ նրա վերադարձը, որ նա նույնիսկ չի խորշում բարեգործական գործունեության քննադատությամբ։
Իհարկե, շատ արագ կերպով պարզ դարձավ, թե որն է սույն տիկնոջ քաղաքական նախընտրությունը։ Խոսքը վերաբերում է Սասնա Ծռեր խմբի գործողությունների գնահատականին։ Տիկնոջ համար վերջիններս գրեթե հերոսներ են՝ որոնք գնացել են գիտակցված հերոսության։ Այստեղ ըստ էության արդեն իսկ պարզ է դառնում, թե ինչ մտածողության և ինչ սկզբունքների տեր մասնագետի հետ մենք գործ ունենք, եթե կարող ենք նրան մասանգետ համարել։
Վերջապես ամփոփելով պետք է նշել, որ նման անհատները, որոնց հիստերիկ կերպով տարբեր հասարակական և քաղաքական անձանց դեմ հարձակումների օրգանական պահանջ ունեն, ուղղակիորեն դեգրադացնում են ամբողջ հանրային տրամադրությունը։ Վերջիններս միայն ուզում են գտնել անձանց, որոնց դեմ պետք է հարձակումներ գործել և կապ չունի այդ անձը Գագիկ Ծառուկյանն է, որն զբաղվում է բարեգործությամբ ու հասարակական գործունեությամբ, թե առաջին նախագահը, թե ներկա որևէ ընդդիմադիր գործիչ, վերջիններս հավասար կերպով փորձում են ցեխ շպրտել և Ծառուկյանի կողմը և այն քաղաքացիների կողմը, որոնց օգնում է նույն Ծառուկյանը։
Այսքանից հետո սույն տիկինը անբարոյականություն է համարում Հայաստանում կատարվող ամբողջ քաղաքականությունը, դույզն-ինչ չմտածելով, որ գուցե հենց իր հայտարարություններն են արժանի իր կողմից տրված այս գնահատականին։
Տիգրան Դավթյան