Ծառուկյանի վերադարձը
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆԳագիկ Ծառուկյանի հայտնի հայտարարությունը ալեկոծեց հայկական քաղաքական դաշտը: Բոլոր այն ուժերը, որոնք մինչև վերջ հույս ունեին, որ նա չի վերադառնա ու նրա թողած բաց դաշտից կարող են որոշակիորեն օգտվել, կարծում եմ, ընտրությունները չսկսված կանգնեցին ֆիասկոյի առաջ: Այժմ նրանք խորապես պետք է գիտակցեն ստեղծված իրավիճակը և կատարեն ընտրություն. Գնալ Ծառուկյանի թիմի հետ լայն կոնսոլիդացիայի և ազդել ստեղծված իրավիճակի վրա, թե ամեն դեպքում, հուսալ, որ կհաղթահարեն հինգ տոկոսի շեմը: Այժմ գանք բուն Ծառուկյանի գործոնի ու փորձենք հասկանալ, թե ինչով էր պայմանավորված նրա վերադարձը:
Այսպես, նրա ընդդիմադիրները հիմնականում բերում էին փաստարկներ, թե Ծառուկյանը խաղում է իշխանական ճամբարում, իսկ բարեգործությունները միտված են քաղական նպատակներ լուծելու: Ժամանակն ապացուցեց հակառակը: Ծառուկյանի և եռյակի գործընթացներից իշխանական խորին վախը և ամբողջ թիմով հարձակումն այդ գործչի վրա, ապացուցեցին, որ մենք գործ ունենք տրամաբանորեն հակառակ իրականության հետ: Իսկ այն հանգամանքը, որ անգամ քաղաքականությունից հեռանալուց հետո, նա չդադարեցրեց իր բարեգործական և սոցիալական ծրագրերը, հստակություն են մտցնում նաև այս հարցում:
Գալով այս վերջին հանգամանքին պետք է փաստենք նաև, որ նրա այս գործունեության ուղղվածությունը միտված էր նաև Սփյուռքին ու հատկապես սիրիական ճգնաժամից տուժածներին: Կարող ենք ասել, որ սա բացառիկ դեպք է հայ իրականության մեջ, երբ գործում է հակառակ վեկտորը՝ Հայաստանից Սփյուռք և ոչ թե սփյուռքից Հայաստան: Քաղաքական դաշտում, առաջացել էր մի տեսակ վակում: Դաշտում այսօր, ուզենք թե չուզենք թելադրող էր մեկ ուժ և դա ՀՀԿ-ն է: Այս կառույցը մոնոպոլացրել է քաղաքական դաշտը և այդ առումով խժռել իր բոլոր մրցակիցներին: Եթե անգամ հակառակորդ ճամբարում, ընդդիմադիրները մի կողմ դնեն իրենց բոլոր հակասությունները և փորձեն միավորվել, ապա չեն կարող իրական հակակշիռ ստեղծել ՀՀԿ-ին, քանի որ չունեն այդ ռեսուրսները: Իսկ Ծառուկյանի պարագայում բոլորովին այլ է: Նա ունի ռեսուրսներ և ունի հանրային աջակցություն: Սա բնական է Հայաստանի նման երկրներում, երբ որոշիչ է ոչ թե կուսակցության կամ կոնկրետ քաղաքական ուժի ուղղվածությունը, կողմնորոշումը, գաղափարական հայեցակարգը և այլ քաղաքական չափորոշիչներ: Հայաստանի պարագայում առաջնային գործոն է համարվում մեկ հանգամանք: Այդ հանգամանքն է՝ կոնկրետ քաղաքական ուժի կամ կուսակցության առաջնորդի ունեցած հեղինակությունը հասարակական լայն ընկալումներում: Այս առումով, Ծառուկյանը եթե առաջատարը չէ, ապա գոնե առաջատար եռյակում է: Դաշտում կան նաև ուժեր, որոնք ունեին ռացիոնալ հաշվարկ և ինչ խոսք, սպասում էին Ծառուկյանի վերջնական հայտարարությանը, որպեսզի ներկայացնեն միավորման հայտ: Կարծում եմ, այդ առումով նրանք շահեկան իրավիճակում են: Եթե սրան գումարում ենք նաև այն հանգամանքը, որ արմատական ընդդիմադիրները չեն հերքում Ծառուկյանի հետ ունեցած քաղաքական քննարկումներն այս փուլում, ապա կարող ենք պնդել միտքն առ հետևյալ: Ծառուկյանի շուրջ լայն քաղաքական կոնսոլիդացիան և հակաիշխանական ուժերի համախմբումը կփակի այդ դաշտն ամբողջությամբ:
Հետևաբար, այն կստեղծի իրական հակակշիռ իշխող կուսակցությանը: Իսկ այդ հակակշիռը նա կարող է ապահովել ոչ միայն համամասնական ընտրակարգով, այլ նաև ռեյտինգային քվեարկությունների ընթացքում: Արդեն հիմա, մեկ հանգամանք կարող ենք փաստել, որ ընտրությունների երկրորդ փուլում կտեսնենք Ծառուկյանի ստեղծած ճակատը և իշխանությանը:
Արշակ Արշակյան