«Ընձի քիչ եղավ»

Հիշու՞մ եք «Տժվժիկ» ֆիլմի հայտնի դրվագը, երբ փոքր երեխան հուզված պնդում է, որ իր չափաբաժինը քիչ է: Ի դեպ, այդ երեխայի դերակատարը ներկայի կարկառուն գործիչ Արտաշես Գեղամյանն է: Սակայն նրա այդ արտահայտությունը, արդի քաղաքական պրոցեսներում և միջավայրում ավելի շատ կբնորոշեր Դաշնակցությանը:

 

Նախընտրական փուլում, ինչպես միշտ այդ կուսակցությունը փնտրտուքների մեջ է: Վերջին փուլում, հաշվի առնելով իր մշտական` «դեմ ըլլալով կողմ կըլլանք» գործելաոճը, կուսակցությունը կորցրել է իր հավատարիմ ու գաղափարական ընտրողների մի զգալի զանգված, որի համար էապես կարևոր է այն արժեքային գաղափարները և նախահիմքը, որը նախկինում դրված էր այդ կուսակցության ստեղծման հիմքում: Սակայն փոխվել են ժամանակները, մարդիկ և բարքերը: Այս ձևաչափային փոփոխությանն է ենթարկվել նաև Դաշնակցությունը: Հատկապես դա բնորոշ է կուսակցության իշխող վերնախավին:

 

Ընդդիմություն կենտրոն, կենտրոնից իշխանություն, իշխանությունից ընդդիմություն տեղափոխվող քաղաքական խաղերի մեջ, բնական էր կուսակցության վստահության կորուստը: Ելնելով ստեղծված վիճակից, կուսակցությունը, տվյալ դեպքում նրա վերնախավը, ապացուցելու շատ բան ունի: Ու ունի դա անելու մի քանի վեկտորներով:

 

Նախ, պետք է իր էլեկտորատին ապացուցի, որ վերջին տասնհինգ տարիներին իշխանությունների հետ մշտապես քաղաքական առևտրի մեջ գտնվելը բխել է բոլորի շահերից: Երկրորդ, սա այն հազվադեպ կուսակցություններից է, որը մեծապես կենտրոնացած է սփյուռքում և կախում ունի այնտեղի կարկառուն ներկայացուցիչներից, ըստ այդմ, դրսի դաշնակցականներին պետք է ապացուցել, որ իրենք իրավացի են: Եվ երրորդ, վերջին, թերևս կարևորագույն խնդիրը իշխող վարչախմբի և մասնավորապես Սերժ Սարգսյանի հետ է կապված:

 

Դաշնակցությունը պետք է ապացուցի Սարգսյանին, որ ինքնուրույն կարող է անցնել 5 տոկոսի շեմը և դեռ պետք է Սարգսյանին ինչպես ներքին, այնպես էլ արտաքին բարդ քաղաքական դիլեմաներում: Սա ապացուցելով, նրանք կարող են ստանալ հերթական licencia stuprin ` մեղքի թույլտվությունը: Սակայն, ապացուցելը շատ բարդ է, հաշվի առնելով վերոնշյալ հանգամանքները, ուստի ելնելով ստեղծված վիճակից, Դաշնակցությունը փորձելու է օգտագործել այն բոլոր ռեսուրսները, որոնց նա այսօր տիրապետում է, ըստ այդմ նախարարություններ և դրանցում առկա կոնտինգենտ, ինչպես նաև մարզպետներ:

 

Բավականին զավեշտալի վիճակ է ստեղծվել հատկապես ԿԳ նախարարության ենթակայության ոլորտում: Այդ ոլորտն այնքան հաճախ է դառնում առ ու ծախի առարկա, որ բազմաթիվ դպրոցի տնօրեններ անգամ չեն կողմնորոշվում, թե որ օրը գան աշխատանքի հանրապետականի տարբերանշանով, իսկ որ օրը կրծքին կրեն Դաշնակցության սուրը: Ըստ որոշ տեղեկությունների՝ հատկապես վարչապետի հրահանգից հետո, ԿԳ նախարար Լևոն Մկրտչյանը յուրովի է հասկացել այն, ու դպրոցների տնօրենների ընտրության հարցում առաջնորդվում է կուսակցական սկզբունքով:

 

Բոլորին է քաջ հայտնի, որ կրթության ոլորտը մեզանում ամենաքաղաքականացվածն է և ընտրակեղծարարների զգալի մասը, թաղի խուժանի հետ համատեղ, նաև տնօրեն կամ մանկավարժ կոչվածներն են: Սա լավ է հասկանում նաև նախարարը, ով բազմաթիվ փուլերում առիթ ունեցել է բախվելու այդ հանգամանքների հետ: Ուստի այժմ, թերևս նույն մեթոդով, նա կփորձի իր կուսակցությանն օգնել այնքան անհրաժեշտ ձայներով: Կարդարացնի՞ իրեն՝ Դաշնակցությունը մաս կկազմի հերթական կառավարությանը իր համապատասխան պորտֆելներով, չի՞ արդարացնի՝ ընտանեկան բիզնեսը կա ու կա:

 

Վահրամ Թոքմաջյան

 

Past.am վերլուծաբան

Կիսվել