Քա–ղա–քա–կան–ու–թյուն է...

Մեր երկրի այս քսանհինգամյա պատմության մեջ քիչ են եղել դեպքեր, երբ ժողովուրդը ընդունի ու համակրի իր քաղաքական կարևոր գործչին կամ պաշտոնյային: Կարեն Կարապետյանի պարագան այդ երջանիկ դեպքերից է: Իրոք, նա հասարակության մեջ մեծ համակրանք ունի:

 

Իսկ երբ առաջին անգամ շրջանառվեց նրա անունը որպես հնարավոր վարչապետի, հավանաբար քչերը կլինեին, գուցե դրանք էլ վերջացած պեսիմիստներ են եղել ըստ էության, որ դրական լիցքերով ու լավատեսորեն չվերաբերվեին այդ խոսակցությանը:

 

Իհարկե, կարճ ժամանակ անց սկսեցին ավելանալ Կարեն Կարապետյանի քննադատները: Եվ դա բնական էր: Շատերը նրա գործունեության ընթացքը չէին ողջունում: Համաձայն էին նրա այս կամ այն նախաձեռնությանը կամ համաձայն չէին: Կամ մտովի նրան շտապեցնում էին իր ձեռնարկած գործերում, կամ` հակառակը: Մի խոսքով` վերաբերմունքը պարզապես կապված էր լինում նրա աշխատանքային գործունեության կամ այդ գործունեության թիրախավորումների հետ: Այսինքն` մարդիկ, նաև` մասնագետները, սպասելիքներ ունեին նրանից:

 

Հիրավի, նոր վարչապետի մոտ ամենքն էլ ազնիվ ու անկեղծ մտահոգություն տեսան սեփական երկրի ճակատագրի նկատմամբ: Անհանգստություն` երկրի ներքև սողացող տնտեսության, անարդարության սարդոստայնում խճճված արդարադատության ոլորտի, կոռուպցիայի մեջ կորսված պետական–կառավարման համակարգի համար:

 

Բնականաբար, նրա այս մտահոգությունները ընկալելի եղան մարդկանց համար, որովհետև այդ ամենը գալիս էր նաև յուրաքանչյուր հայի, Հայաստանի Հանրապետության յուրաքանչյուր քաղաքացու սրտից, հոգուց:

 

 

Վարչապետը այդ ամենի մասին խոսեց դեմքի հանգիստ արտահայտությամբ: Խոստացավ բարելավել երկրի վիճակը, և այդ խոստումը եղավ առանց պաթոսի, սովորականի նման: Այնքան սովորական, ինչպես ամեն մի մարդ է մոտենում իր առօրյա աշխատանքին:

 

Գործունեության մեջ` դեռևս հաջողված, թե չհաջողված, այնուամենայնիվ, պետական պաշտոնյայի և ընդհանրապես ճանաչված մարդու նոր տեսակ երևաց հանրությանը: Մոտավորապես հետևյալը` պարտադիր չէ, որ այնպիսի խոսքեր ասես քո արածի ու անելիքների մասին, որը պարտադրի մարդկանց քեզ ընդունել որպես փրկչի, մեսիայի: Նրա խոսքերը պարզ էին, հասկանալի էին ու հասարակ էին: Նա վատ, ակնհայտ վատ երևույթների մասին էլ չխոսեց գերխիտ էմոցիաներով ու ցուցադրականությամբ:

 

Գործին էլ մոտեցավ խիստ լրջորեն ու երևույթների խորքային ընկալումներով: Որոշեց նախ ախտորոշել եղած իրավիճակը, հետո նոր քայլեր ձեռնարկել: Սա էլ է հանգիստ իրավիճակ, առանց ջղաձգումների ու լարված պոռթկումների:

 

Որքան էլ սկեպտիկները և պեսիմիստները գլուխները բացասաբար թափ տան, այնուամենայնիվ, էլի այս մարդուն են ուղղելու իրենց հայացքը, երբ ինչ–որ մի բանից դժդոհ են կամ ինչ–որ բան այն չի լինելու: Նշանակում է` կ՛ա սպասումը: Իսկ սպասումը հասարակությանը ապատիայից հանելու լավագույն դեղամիջոցն է: Մարդիկ նայում են և սպասում:

 

Հիմա խոսքիս մյուս մասը: Վարչապետ Կարեն Կրապետյանն է ղեկավարելու Հանրապետական կուսակցութան առաջիկա քարոզարշավը: Դա նշանակում է, որ բոլոր մեղքերի պատասխանը կամ դրանց բացատրությունը, որ գործել է այս կուսակցությունը, նա է տալու: Կանգնելու են նրա առաջ ու մատնանշելու են այս կուսակցության կենսագրության ոչ պարկեշտ հատվածները:

 

Ու հարց ես տալիս` լա՛վ, այս մարդը ինչո՞ւ պետք է տանի Հանրապետական կուսակցության բեռը, ինչո՞ւ պետք է վերցնի իր ուսերին ու առաջ գնա: Ախր անարդար է մարդկայնորեն: Նույնիսկ քրիստոնեական սիրո ու բարության սկզբունքներից է անդին:

Ու… մեջտեղ է գալիս մեծ քաղաքականություն հասկացությունը: Քաղաքականության մեջ ամեն ինչ կարելի է: Նույնիսկ ասում են այն կարելիի արվեստ է: Ու ամեն ինչ տեղն է ընկնում:

 

Բոլոր կողմերից գոռում են, ու դու դա ես լսում: Որքան էլ ականջներդ փակես, լսելիքդ շամփրում է միևնույն խոսքը` քա–ղա–քա–կան–ու–թյուն է…

 

Գոհար Սարդարյան

Կիսվել