Հատվող սահմաններ
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՔանի մոտենում է ապրիլը, բայց այս անգամ ոչ դասականի ասած ` ապրելու ապրիլը, կրքերը թեժանում են հայոց քաղաքական երկնակամարում: Հասկանալի կլիներ, եթե այդ թեժացումները դիտարկվեին հատկապես իշխանություն ընդդիմություն ասպեկտում, սակայն մեզանում հակառակ գործընթացն է տեղի ունենում: Բնական է, որ սկսելու են միմյանց հասցեին ցեխ շպրտել, ու գզրոցներից հանել հին և նոր պատմություններ: Սրան մենք արդեն սովոր ենք: Ոչնչով չես զարմացնի:
Բայց անբնական է, երբ ընդդիմության դաշտում գտնվողը սկսում է մերկապարանոց զավեշտների փունջ նվիրալ նույն դաշտում հանդես եկողին: Նման դեպքերում ուզում ես ակամա հարցադրում հղել ` Դուք հո դալտոնի՞կ չեք (Դալտոնիզմ-տեսողության թերություն, որ արտահայտվում է մի քանի (կամ բոլոր) գույները իրարից չզանազանելով: Սույն տեսքտում օգտագործվում է քաղաքական նկատառումով): Օրերս, ընդդիմադիր համարվող թերթերից մեկը, մի հոդված էր նվիրել Արտաշատի քաղաքապետին և նրա գործունեությանը:
Լրատվամիջոցը, հատկապես վերջին փուլում, իշխանությանը թողած, սկսել է սև կետեր փնտրել ոչ իշխանական դաշտում: Ախր հեչ սիրուն չի: Սա կարող է ունենալ մի քանի հիմնավորում` իշխանությունից հույսը կտրել է: Իշխանության հետ կապված հույսեր ունի: Հասկանում է, որ շանսեր չունի և փորձում է մյուս ` ոչ իշխանական դաշտի ուժերի հետ համեմատվելով պուպուշ երևալ: Բայց սա այլ խոսակցության թեմա է, ուստի մենք չենք պնդում տեսակետներից որևէ մեկը: Ժամանակը կտա հարցերի պատասխանը: Իսկ կոնկրետ Աբրահամյանին նվիրված հոդվածում, հոդվածագիրը գրում է նրա համայնքային և բարեգործական գործունեության շուրջ, իհարկե, փաստերը ներկայացնելով իրեն հարմար տեսանկյունից: Միայն այն հանգամանքը, որ ներկայացվում է Արտաշատի քաղաքապետի ոչ ամբողջական գործունեությունը, այլ կոնկրետ ժամանակահատված, վկայում է այն մասին, որ որոշակի միտում կա:
Երկրորդ, Հայաստանի նման երկրներում, բնական է, որ համայնքապետը ` դա կլինի գյուղապետ, թե քաղաքապետ, եթե ունի հնարավորություններ, օգնում է համայնքի բնակիչներին: Այստեղ ևս հոդվածագիրը գնում է ֆալսիֆիկացիայի և նշում միայն համայնքի բյուջեից տրամադրված գումարները: Նա հարցում չի անում, թե դրանից զատ, քաղաքապետն ի՞նչ միջոցներ է ծախսել և ի՞նչ ծրագրեր ֆինանսավորել: Այնուհետ, նրան բացարձակ չի հետաքրքրում այն հանգամանքը, թե որտեղի՞ց համայնքին այդքան գումար, որ մի բան էլ կարողանում են օգնել բնակիչներին: Ի դեպ, այս վերջին հանգամանքը բավականին դրական երևույթ է: Հոդվածագիրը ոչ թաքնված սարկազմով խոսում է դեկտեմբեր ամսին աշխատողներին պարգևատրելու մասին: Նա մեղավոր չէ: Որտեղի՞ց իմանա, որ հին ու բարի ժամանակներում կար 13-րդ աշխատավարձ հասկացությունը և իքս հիմնարկությունը կարող էր իր խնայած միջոցներից գնալ նման քայլի: Ավելին, յուրաքանչյուր պետական հաստատություն, դա կլինի դպրոց, համայնքապետարան, թե դատարան, ունի իր պարգևատրման ֆոնդը, որը պարտավոր է ծախսել այդ տարվա ընթացքում կամ ուղղել այլ կարիքների: Դա արդեն տվյալ հաստատության ղեկավարի որոշելու խնդիրն է: Եթե դու չես ծախսում տարվա հատկացումները, ապա այն պետք է վերադարձնես բյուջե:
Հետաքրքիր կլիներ հոդվածագրի արձագանքը, եթե նա իմանար, թե մի քանի կոպեկ վերադարձվել է բյուջե: Ինչպիսի ճոխ գույներով և սարկազմով կգրեր, թե բոլոր խնդիրները թողած գումարները հետ են տալիս, կամ էլ ֆանտազիային զոռ տալով կնշեր, թե պատկերացրեք ինչքան են կերել, որ այդքան էլ ավելացել է: Վերոգրյալից պարզ է դառնում, որ հոդվածագիրը զբաղված է լրագրողական դիլետանտությամբ և չի պահպանում լրագրությանն այնքան անհրաժեշտ անաչառության կանոնները:
Մեզանում արդեն աբսուրդը ներխուժել է ամենուր: Անգամ իրենց իրավասությունների շրջանակներում աշխատող մարդիկ, չգիտեն ինչպես աշխատեն, որ բոլորի քիմքին հաճո լինեն: Իսկ այս ամենն ունի շատ պարզ բացատրություն: Աբրահամյանին թիրախավորեցին այն ժամանակ, երբ պարզվեց, որ նա կարող է առաջադրվել որպես Ծառուկյան դաշինքի ռեյտինգային թեկնածու: Էհ, ինչպես կասեր իմաստուն բիձեն` ցերեկով, լամպով անցած ձեր փոսերը, մենք գիշերը` թռվռալով ենք անցել:
Արշակ Արշակյան