Պայքարը մեկնարկեց
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՆախընտրական քարոզարշավը հայաստանում այլևս մեկնարկել է։ Նախընտրական քարոզարաշավի մեկնարկի պահից կարելի է ասել ակնթարթորեն հայաստանյան քաղաքական կուսակցությունները նետվեցին լայնածավալ քարոզչության գրոհի։
Առաջիկայում հայաստանյան հասարոկթյանը սպասվում է զանազան հեքիաթային ու իրատեսական խոստումների աննկարագրելի մի հեղեղ, որի մեջ քաղաքացիները պետք է ընտրություն կատարեն, թե ում նախապատվություն կտան։ Սակայն ակնհայտ է, որ քաղաքացիների ընտրությունը հիմնված չի լինելու միայն հստակ քաղաքական նախասիրությունների և կողմնորոշումների վրա, քանի որ բնականաբար իշխանությունը օգտագործելու է բոլոր օրինական և մասնավորապես անօրինական ռեսուրները՝ հաղթանակ ապահովելու համար։
Սա ի դեպ բոլոր ընտրությունների թերությունն է, սակայն մյուս կողմից իշխանության կուսակցության մրցակիցները պետք է դրսևորեն իրենց լավագույն հատկանիշները՝ այս նախընտրական թոհուբոհի մեջ՝ իրեցն ընտրազանգվածը պահելու և վստահություն տանալու համար։ Թե ինչքանով սա կհաջողվի ոչ իշխանական ուժերին ներկա պահին դժվար է ասել, սակայն փաստ է, որ քաղաքական պայքար մեջ մտե բոլորվին տարբեր քաշային կատեգորիաների և հնարավոությունների ե ուժեր,որոնց մրցակցությունն էլ պետք է դառնա նոր կամ պառլամենտական քաղաքական մշակությի ձևավորման սկիզբ, համենայնդեպս ցանկալի կլինի նման զարգացումը, հակառակ դեպքում մենք կունենանք ներկա Ազգային ժողովից շատ չտարբերվող խորհրդարան, որը որևէ աղերս չունի պառլամենտարիզմի հետ։
Միաժամանակ արդեն մեկնարակած քարոզարշավից պարզ կդառնա, թե որ ուժերն են մաքսիմալ զբաղվելու պոպուլիզմով և որոնք իրատեսական ծրագրերի ներակայցմամբ։
Այս հարցում պետք է շեշտել, որ չնայած հակասական կարծիքներին հայաստանի ընտրողը լավագույնս պատկերացնում է բոլոր քաղաքական ուժերի իրական մոտիվացիաները, ուստի այս տեսանկյունից բոլորովին էլ պետք չէ թերագնահատել ընտրողին։ Անշուշտ չի բացառվում նաև, որ ընտրությունների հաջորդ օրը մենք լսենք քննադատություններ հենց ընտրողներին հասցեին ուղղված՝ բնականաբար տարբեր ընդդիմադիրների կողմից, սակայն բոլոր դեպքերում նկատի ուենանալով ներկա հարաբերակցությունները, պետք է նշել, որ ապրիլի 3-ին արձնագրվելու է իրականությանը բավկան մոտ քաղաքական պատկեր։
Սա բավական կարևոր հանգամանք է, քանի որ անգամ ժողովրդավարական նորմերից ավելի վերէ այն փաստը, որպեսզի հասրակության բոլոր շերտերը ունենա իրենց ներկայացվածությունը խորհրդարանում, ընդ որում բոլոր շերտերը առանց բացառության՝ սկսած ընտրակաշառք բաժանողներից ու վերցնողներից, վերջացրած հասուն քաղաքական կողմնորոշում ունցողներին։ Սա թերևս նույնպես ժողովրդավարության նախապայման է, քանի որ որքան էլ տհաճ լինի խոստովանելը մեր հասարակությունը կազմված է նաև նման տարրերից։ Այստեղ իհարկե, կարևոր է այն խնդիրը, թե արդյոք պետք է նկատի ունենալ բոլոր այդ տարրերին, թե այնուամենայնիվ պետք բացառել բոլոր հնարավոր կերպերով այսօրինակ երևույթները հասարկության մեջից։
Աղասի Մարգարյան