Իրականությունից կտրվածների քարոզարշավ
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՆախընտրական քարոզարշավի գրեթե մեկնարկին, եթե երկու բառով փորձենք բնութագրել իշխող կուսակցության քարոզարշավը, ապա այն կլինի հետևյալը՝ իրականությունից կտրվածների քարոզարշավ։ Իշխանության կուսակցությունը, որն ամենալայն հնարավորություններն ուներ հրաշալի քարոզարշավ իրականացնելու, իր գործունեությունը ներկայացնելու և անշուշտ չարածի մասին խոսելու և հիմնավորելու համար, ընտրեց բուտաֆորային քարոզարշավի ճանապարհը։ Սա հասկանալի է, քանի որ շատ դժվար է խոսել գործունեության մասին, որի արդյունքում երկրում կա 35% աղքատություն, 17% գործազրկություն, ծիծաղելի կենսաթոշակներ ու նվազագույն աշխատավարձ, բայց անգամ այս պայմաններում, պետք է խոստովանել, որ երկրի զարգացումը, թեկուզ աննշան քայլերով, բնականոն գործընթաց է և որևէ իշխանությունից կախված չէ, մեծ հաշվով։ Սակայն անգամ սա չուզեցան օգտագործել հանրապետականները, իրենց քարոզչության մեխը դարձնելով Կարեն Կարապետյանի արտաքին տեսքը։
Անշուշտ, այդ քարոզարշավի ընթացքում մենք լսեցինք հարյուրավոր, գուցե նույնիսկ հազարավոր խոստումներ բոլոր քաղաքական ուժերի կողմից, սակայն առավել շատ, բնականաբար, հետևում ենք հենց իշխանության կուսակցության ներկայացրած տեսլականներին։ Վերջիններս, ի դեպ, շատ խոստումնալից են. մի քանի տասնյակ միլիոն դոլար ներդրում այս մարզում, այն քաղաքում, մյուս գյուղում և այլն։ Գումարած դրան, լիովին հրաժարում Կարեն Կարապետյանին նախորդած կառավարությունների պատասխանատվությունից։
Սակայն արդյոք այդ խոստումները որևէ բան են տալիս Հայաստանի քաղաքացուն, տասնամյակներով այդ քաղաքացիները լսում են միայն իրավիճակի բարելավման, ներդրումների մասին խոստումներ ու վստահեցումներ, սակայն սեփական կյանքի որակում որևէ փոփոխություն չեն տեսնում, եթե տեսնում էլ են, ապա այդ փոփոխությունը ավելի շուտ բացասական է։ Այս իրողությունների ֆոնին, իշխանության կուսակցությունը չի ուզում կամ չի կարողանում ընկալել մի շատ կարևոր հանգամանք՝ հասարակական վստահության բացակայությունը իշխանության նկատմամբ։ Հենց այս վստահությունը ամենակարևոր քաղաքական կապիտալն է, որը կենսական անհրաժեշտություն է ցանկացած քաղաքական իշխանության և կառավարության համար։ Ընդ որում պետք է նշել, որ այդ վստահությունը բոլորովին էլ չի որոշվում ընտրություններում ստացած կամ նկարած տոկոսներով, հանրային վստահությունը մթնոլորտ է, որը ձևավորվում է քաղաքական պատասխանատվության արդյունքում, իսկ պատասխանատվությունն էլ, բնականաբար, հասարակության իրականությանը հաղորդակից լինելու արդյունք է։
Հենց այստեղ է, որ առկա իշխանության կուսակցությունը կորցրել է հասարակության հետ կապը։ Ըստ էության, ակնհայտ է, որ հայաստանյան իշխանությունն ու հասարակությունը գտնվում են իրականության ընկալման տարբեր մակարդակներում։ Վարչապետի ինտելիգենտ տեսքը, գրագետ խոսքը կամ նույնիսկ լիովին իրական խոստումները հասու չեն հասարակությանը, քանի որ այդ խոստումները գրասենյակային բովանդակություն ունեն, գրասենյակային վերլուծությունների արդյունք են՝ անկախ նրանից իրատեսական են, թե` ոչ։ Այլ կերպ ասած` մինչ խոստում տալը ցանկացած իշխանություն պետք է ունենա հասարակության սերն ու վստահությունը, որոնք այս պարագայում արդեն վերացական հասկացություններ չեն, այլ ռեալ քաղաքական պատասխանատվություն ենթադրող և քաղաքական գործունեություն պահանջող կապիտալ են, որից իշխանության կուսակցությունը պարզապես զուրկ է, ու զուրկ կմնա այնքան ժամանակ, քանի դեռ իշխանության և հասարակության իրականության ընկալումները չեն համընկնի։ Այս պարագայում արդեն բոլորովին էլ էական չեն ընտրությունների արդյունքները:
Աղասի Մարգարյան