«Աստված մեզ շատ է սիրում, որովհետև երկուսիս էլ համարում եմ հաջողակ մարդիկ». Ծովինար Մարտիրոսյանը՝ էկրաններին չերևալու, երրորդ երեխայի մասին և ոչ միայն
ԼԱՅՖPast.am-ի զրուցակիցը Գաբրիել Սունդուկյանի անվան թատրոնի դերասանուհի Ծովինար Մարտիրոսյանն է:
- Նախկինում Ձեզ հաճախ կարելի էր տեսնել մեր հեռուստաէկրաններին, բայց վերջին շրջանում Ձեր ակտիվությունը պակասել է: Ինչո՞վ է դա պայմանավորված:
- Կարճ-կոնկրետ ասեմ՝ լավ, ինձ հարմար առաջարկներ չունեմ:
- Բայց թատրոնում զբաղվածություն ունեք: Ի՞նչ ներկայացումներում եք ներգրավված:
- Թատրոնում գերզբաղված եմ, համարյա ներգրավված եմ ամբողջ թատրոնի խաղացանկում, ընդամենը 3-4 ներկայացում կա, որոնցում չեմ խաղում: Վերջերս ունեցանք պրեմիերաներ՝ «Պեպո» և «Արծվաբույն» ներկայացումները: «Պեպո»-ում մարմնավորում եմ Նաթելլայի կերպարը, որը, կարծում եմ, շատ գունեղ ու հետաքրքիր ստացվեց, իսկ «Արծվաբույն»-ում Սոնային եմ մարմնավորում՝ գլխավոր հերոսուհուն:
Իհարկե, ինչպես բոլոր թատրոններում, մեզ մոտ ևս նորություններ են սպասվում, բայց փակագծերը դեռ չեմ բացի: Հիմա ընթացիկ ներկայացումների փորձերով եմ զբաղված, միաժամանակ բեմական խոսք եմ դասավանդում Վարդան Աճեմյանի անվան ստուդիայում: Անկեղծ ասած՝ այնքան զբաղված եմ, այնքան քիչ ժամանակ ունեմ հիմա, որ չեմ էլ մտածում հեռուստաէկրաններին երևալու մասին:
- Երբևէ մտածե՞լ եք ինքնուրույն ինչ-որ բան բեմադրելու մասին:
- Ես ոչ, բայց ամուսինս՝ Նարեկ Հայկազյանը, մայիսի 1-ին պրեմիերա կունենա՝ որպես ռեժիսոր: Բեմադրությունն իմ ուսանողուհու՝ Նվարդ Դուդուկչյանի հետ է, մոնոներկայացում է: Սրտատրոփ սպասում եմ այդ օրվան, քանի որ Նարեկին որպես ռեժիսոր դեռ չեմ տեսել: Իհարկե, աշխատանքներին մի քիչ մասնակցություն ունեցել եմ, բայց ամբողջ ներկայացումը Նարեկն է բեմադրել: Ես նույնպես հնարավորություն ունեմ խաղալու մոնոներկայացման մեջ, պլաններ կան, բայց այդ մասին դեռ շուտ է խոսելը, մինչև այս ներկայացումը չհանձնենք:
- Հետաքրքիր է՝ Ձեր ընտանիքի կազմավորման գործում թատրո՞նն է «մեղավոր»:
- Երևի թատրոնն է, բայց մենք հանդիպել ենք դեռ Թատերական ինստիտուտում: Մենք համակուրսեցիներ էինք, արդեն 15 տարի ճանաչում ենք իրար և արդեն 11 տարվա ամուսիններ ենք: Չգիտեմ՝ թատրո՞նը մեզ միացրեց, թե՝ ոչ, բայց, կարծում եմ, վերևից նախախնամությունն էլ ունեցավ իր դերը: Բայց, իհարե, թատրոնը մեզ միացնում է ամեն ինչով: Մենք գրեթե ամեն տեղ միասին ենք՝ և՛ նկարահանման հրապարակում, և՛ թատրոնում, և՛ տանը, և՛ բեմում: Պատկերացրեք՝ մենք թատրոնում դառնում են գործընկերներ, մոռանում ենք մեր՝ ամուսիններ լինելու մասին և աշխատում ենք որպես սովորական կոլեգաներ:
- Իսկ այդ առումով ձեր մեջ մրցակցություն կա՞:
- Բացարձակ չկա, որովհետև մենք ինչ անում ենք, թիկունք թիկունքի, մեջք մեջքի ենք անում և այդպես առաջ ենք շարժվում: Իմ միակ վստահությունն այս պարագայում Նարեկն է, ում հետ մրցակցություն իսկապես չի կարող լինել: Դա նույնիսկ ծիծաղելի է հնչում ինձ համար:
Մենք կարծես նույն մարդը լինենք, ի՞նչ տարբերություն մեզնից որ մեկն ավելի շատ հաջողություն կունենա: Իմ կարծիքով՝ Աստված մեզ շատ է սիրում, որովհետև երկուսիս էլ համարում եմ հաջողակ մարդիկ ու կարծում եմ՝ ամեն ինչ դեռ առջևում է:
- Հարցազրույցներում բազմիցս նշել եք, որ շատ եք ցանկանում երրորդ երեխան ունենալ: Որևէ փոփոխություն կա՞ այդ առումով:
- Դեռ ոչ, բայց, իհարկե, ցանկանում եմ: Չեմ ուզում բարձրաձայն խոսել այդ թեմայի մասին: Աստված երբ կկամենա, թող այդպես էլ լինի, բայց, իհարկե, ցանկություն կա:
- Կցանկանա՞ք, որ Ձեր երեխաներն ընտրեն ծնողների ճանապարհը:
- Մեծ տղաս՝ Անրին, ով 10 տարեկան է, ֆուտբոլ է պարապում, ավելի շատ սպորտն է իրեն ձգում, բայց վերջերս Արմեն Էլբակյանի բեմադրած «Մուսա լեռան 40 օրը» ներկայացման մեջ ստացավ Ստեփանի դերը, որը գլխավորներից մեկն է:
Ստացվում է՝ տղաս նույնպես շուտով պրեմիերա կունենա, ինչի համար ես շատ հուզված եմ և սիրով սպասում եմ այդ օրվան՝ ապրիլի 25-ին: Որ կողքից նայում եմ, իհարկե, շնորհալի է տղաս, բայց ես անձամբ չէի ցանկանա, որ նա ընտրի դերասանի մասնագիտությունը:
- Եվ վերջում, ձեզնից սպասվելիք նորություններից խոսենք:
- Երևի նոր ներկայացումներ կլինեն, բայց առաջիկայում, որպես այդպիսին, շատ նորություններ չունեմ: Իհարկե, կան որոշ առաջարկներ, որոնց մասին դեռ մտածում եմ ուղղակի:
Մարիամ Նալբանդյան