Մեր դեմքին ապտակ է, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը հինգ մարդ չունեցավ խորհրդարանում. «Փաստ»
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է Գերագույն խորհրդի նախկին պատգամավոր, խորհրդային այլախոհ Ազատ Արշակյանը
– Պարոն Արշակյան, ինչպե՞ս եք գնահատում առաջին նախագահի նախազգուշացումը մեր հասարակությանը` կապված հետընտրական այս փուլի հետ:
– Առաջին նախագահն անդրադարձել էր բոլոր մարտահրավերներին: Բայց մի բան ասեմ` նա 1988 թվականի Լևոն Տեր–Պետրոսյանը չէ: Որովհետև 1988–ի ղարաբաղյան շարժման վերաբերյալ իր նախադասությունն է` «սա բռնապետության դեմ համազգային շարժում է»: Իսկ բռնապետությունը նաև իմպերիա էր: Այսինքն` մենք պայքարում էինք ոչ միայն ռեժիմի դեմ, այլև վարում էինք ազգային ազատագրական շարժում:
Հայ ժողովուրդը հենց Լևոն Տեր–Պետրոսյանի օրոք բռնապետության դեմ շարժումը վերածեց ազգային ազատագրական շարժման և Հայաստանը հռչակեց անկախ երկիր: Իսկ այս վերջին բաղադրիչը Լևոն Տեր–Պետրոսյանը բաց է թողել: Եվ, կարծում եմ, բաց է թողել զգուշությունից ելնելով: Ես դա թերություն եմ համարում:
– Բայց այժմ այլ ժամանակներ են, և իրավիճակն է այլ` մենք արդեն անկախ պետություն ենք: Ժամանակավրեպ չէ՞ կրկին նման խոսակցություն բերել մեջտեղ:
– Այն երևույթները, որոնց վերաբերյալ նա մեղադրանքներ է հնչեցնում, իմպերիայի դրածոների աշխատանքի հետևանքով են: Եթե այդ մասին չի ասվում, նշանակում է զրպարտություն է մեր հայրենակիցների, մեր քաղաքացիների նկատմամբ: Իսկ մենք նույնն ենք, ինչ 1988–ին էինք:
Բռնապետությունը նաև շովինիստական է, և այս մեթոդները իմպերիական մեթոդներ են: Նպատակն է` նսեմացնել գրավյալ երկրի քաղաքացիներին, նրանց մեջ անլիարժեքության բարդույթ ներարկել:
Մոտավորապես այսպես` դուք այսպիսի՛ իշխանության եք արժանի, դուք պետական ժողովուրդ չեք: Ներշնչում են մեզ, որ ընդամենը քրեաօլիգարխիկ երկիր կարող ենք ստեղծել: Որ առանց իրենց ոչինչ անել չենք կարող:
Եվ այսպես է արվում ոչ միայն Հայաստանի նկատմամբ: Այսպես է արվում նաև բոլոր նախկին խորհրդային ժողովուրդների նկատմամբ:
– Մեր իշխանավորները գիտակցո՞ւմ են այդ: Գիտակցաբա՞ր են այդպես հլու–հնազանդ նրանց, թե պարզապես այլ տարբերակ չունեն:
– Մեզանում կան մարդիկ, ովքեր ընդառաջ են գնում իմպերիական այդ ձգտումներին: Կամ հանձնվում են այդ տրամաբանությանը: Ես նրանց անվանում եմ դրածոներ: Կան նաև ծպտված հայրենասերներ: Կան մարդիկ, ովքեր ուղղակի հարմարվողականներ են: Կան պարզապես ապազգային տարրեր: Իսկ հիմա մեզ մոտ գերիշխում են վերջինները` ապազգայինները: Նրանք հպարտանում են, որ մեր երկիրը նվաստացվում է:
– Իսկ Հայաստան–Արցախ հակադրությունն իրո՞ք այսօր այնպիսին է, որ արդեն վտանգավոր բնույթ է կրում:
– Այս հարցում ևս գործում է դասական իմպերիալիզմը` «բաժանիր, որ տիրես» սկզբունքով: Հայրենակցական միությունների առատությունը և առանձին–առանձին նրանց ընդգծված հզորությունը հայկական երևույթ չէ: Մեզ հատուկ պառակտում են:
– Այսինքն` այս հարցի թելերը կրկին դրսում են:
– Այո, իհարկե: Մինչդեռ մենք եղբայրներ ենք. մանավանդ Հայաստանի Հանրապետության ու Արցախի Հանրապետության քաղաքացիներս սերտաճած ենք: Պարզապես արհեստականորեն ցանկանում են մեզ բաժանել, պառակտել մեր ուժերը:
Եվ շատ տեղին է այս երևույթի վերաբերյալ առաջին նախագահի խոսքը:
Նորից կրկնեմ` նրա խոսքի մեջ ամեն ինչ տեղին է: Միայն թե զգուշանում է ու խուսափում է, չի տալիս իմպերիայի անունը, չի խոսում ազգային հայրենասիրությունից: Հին, շա՜տ հին քաղաքական գործիչ է նա…
Եվ, ընդհանրապես, ղարաբաղյան պրոբլեմն առաջացել է Լենին–Աթաթուրք դաշինքից: Եվ երբ մենք անընդհատ մոռանում ենք այս մասին, չենք ջղաձգվում այս իրական պատճառի մասին խոսելիս, իսկ մենք, իրոք, պետք է հենց ջղաձգվենք, ապա դուրս է գալիս, որ պայքարում ենք ընդամենը հետևանքների դեմ:
Եվ հարկավոր է այսօր պահպանել Ղարաբաղի ստատուս քվոն, մինչև մեր երկիրը կործանող ռուսական և թուրքական իմպերիաները ոչ ևս կլինեն` կգնան պատմության գիրկը:
– Իսկ դրանով վտանգի չե՞նք ենթարկի Ղարաբաղ երկրի գոյությունը: Գուցե շատ երկար տևի, մինչ նրանք ոչ ևս կլինեն ու կգնան պատմության գիրկը:
– Արագ, շատ արագ են պրոցեսները գնում: Չափազանց արագ:
Անշուշտ, մենք պետք է լավ իշխանություն ունենանք, անշուշտ պետք է հայրենասեր լինենք: Անշուշտ, պետք է ժողովրդավարություն լինի մեր երկրում: Անշուշտ, պլատոնյան արդարությունը պետք է լինի մեր պետության մեջ: Սրանից 2500 տարի առաջ Պլատոնը այս խոսքերը փորագրել է` «Պետությունը կայուն է, երբ արդարություն կա երկրում»: Իսկ մեր երկրում արդարություն չկա:
Եվ Լևոն–Տեր–Պետրոսյանը ճիշտ է` քանի դեռ արդարություն չկա, մեր երկիրը կլինի անկայուն: Քրեաօլիգարխների մի ոհմակ կեղեքում է մեր երկիրը: Եվ սրանք իմպերիայի դրածոներն են: Անշուշտ, մենք էլ ինքնաբուխ հանցագործներ ունենք, որոնց դեմ այլ պարագայում կպայքարեինք: Մինչդեռ նրանք հիմա իշխանություն ունեն:
Բանն այն է, որ մեր «գործընկերը» մեզանից ընտրում է քրեաօլիգարխիկներին և նրանց հետ է գործ բռնում: Իսկ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ չի ուզում գործ բռնել, որովհետև Լևոն Տեր–Պետրոսյանը հայրենասեր է, քրեաօլիգարխիկ չէ, մտավորական է: Այդ իսկ պատճառով նա պետք է լինի թոշակառու և նույնիսկ չկարողանա հինգ հոգու անցկացնել խորհրդարան:
Իսկ սա մեզ ապտակ է, երբ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի կազմակերպությունը գոնե հինգ մարդ չունի խորհրդարանում: Նաև դրանո՛վ են մեզ նվաստացնում:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: