Փոփոխությունը լինելու է հանկարծակի, դաժան ու զոհաշատ
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑԼՐԱԳՐԻ զրուցակիցն է հրապարակախոս, քաղաքագետ Անուշ Սեդրակյանը.
Ինչպե՞ս եք գնահատում հետընտրական այս անդորրը։ Բացառությամբ ՀԱԿ-ի՝ սահմանադրական դատարան դիմելուն և ՕՐՕ-ի ԿԸՀ դիմելուն, այլ բողոքներ կարծես թե չկան։
Հանրության հետ կա կրիմինալ կոնսենսուս։ Դա կրիմինալ համաձայնություն է, որտեղ թեև ոչ հավասարաչափ, բայց կրիմինալիզացված են երկու կողմերը։ Մեկն առաջարկում է կաշառք, մյուսը լռելյայն ընդունում է՝ ապացուցելով մի բան, որ հայաստանցիների համար փակվել է արմատական փոփոխությունների տեսլականը։ Նրանք արմատական փոփոխությունների հույսն ընդհանրապես կորցրել են։ Դա բացատրվում է նրանով, որ տարիներ շարունակ, մանավանդ նախագահական ընտրությունների ժամանակ նրանք արմատական փոփոխությունների սցենարը կապել են կոնկրետ անձի փոփոխության հետ։ Այս ընտրություններում արդեն չկար կոնկրետ անձ, չկար հակակշիռ։ Իսկ խորհրդարանական ընտրություններում ոչ մի խորհրդարանական ուժ չկարողացավ ապացուցել փոփոխությունների տեսլականի հավաստիությունը, դրա համար մարդիկ նախընտրեցին այն անմիջական օգուտը, որն իրենց տալիս էր իշխող կողմը։ Այդ կաշառքը բերեց նրան, որ կատարվեց լուռ գործարք երկու կողմերի միջև։ Թե դրանով կիջնի ժողովրդի դժգոհության ալիքը, հնարավոր չէ կանխատեսել, որովհետև մենք հասկանում ենք, որ գտնվում ենք այնպիսի մի լարված տարածաշրջանային համատեքստում, որ վաղ թե ուշ սոցիալական դժգոհությունը մի փոքր դրդիչ հանգամանքից կարող է վերածվել քաղաքական դժգոհության։
Շարունակությունը՝ այստեղ: