Սերիալից շատ բան պահանջողը կնմանվի նրան, ով կանչում է շտապօգնություն ու ցանկանում է ստանալ ստացիոնար բուժում. «Փաստ»
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը` Յոժը
– Պարոն Դանիելյան, ինչպե՞ս եք ընդունում սերիալները:
– Նորմալ:
– Շատ քննադատություն կա դրանց նկատմամբ:
– Նորմալ է, որ քննադատություն կա: Վատ սերիալները պետք է քննադատվեն, իսկ լավերը` խրախուսվեն: Իսկ լավն ու վատը որոշում է հասարակությունը, մտավորականությունը, սպառողը:
– Սպառողին մի ասեք. սպառողին ինչ տաս` կսպառի:
– Էդ էլ կա: Բայց չէ՞ որ մենք գիտենք, որ աշխարհում կան շատ լավ սերիալներ, որ մարդիկ նայում են, ինչ–որ բան են սովորում:
Մեզ մոտ արդեն հետևում է անցումային փուլը, ու սերիալները սկսեցին մի քիչ լրջանալ: Հուսամ, որ կամաց–կամաց նորմալ արտադրանք կտան, որը և՛ դերասանի համար լավ կլինի, և՛ հասարակության համար օգուտ կլինի:
– Ինչո՞ւ է հիմա սերիալների ժամանակ: Ո՞րն է դրանց անհրաժեշտությունը:
– Այն ուղղակի ժամանց է:
– Բայց այնքան ժամանցի բաներ կան այսօր աշխարհում:
– Իհարկե: Մարդ կարող է ընտրություն կատարել կազինոյի և ռեստորանի, սրճարանի և ֆուտբոլի, սերիալի կամ կինոյի միջև: Ինչո՞ւ` ոչ:
– Իսկ մենք կարողանո՞ւմ ենք օգտվել հանգամանքից ու ավելին տալ հանդիսատեսին, քան ժամանցն է:
– Եթե այդպես անենք, ապա կնմանվենք նրան, ով կանչում է շտապօգնություն ու ցանկանում է ստանալ ստացիոնար, լուրջ բուժում: Եթե ավելի լուրջ բան ես ուզում` գնիր տոմս, գնա կինոթատրոն: Շատ ու շատ լավ կինոնկարներ կան, որ ընդհանուր սպառողի համար չեն, մտածել են տալիս: Փառք Աստծո, դրա հնարավորությունը հիմա կա: Ո՞նց կարելի է գնալ ստրիպտիզ դիտելու ու պահանջել, որ այնտեղ հնչի Չայկովսկի:
– Սերիալում կարողանո՞ւմ է դերասանն իրացվել, կարողանո՞ւմ է իր ասելիքն ասել:
– Կարողանում է: Շատ լավ դերասաններ կան սերիալներում: Եվ կան երիտասարդ դերասաններ, որ կարող են սերիալում փչանալ և կան, որ կարող են հասնել ինչ–որ բանի: Ընդհանրապես եթե մարդը լավ հումք ունի, ապա լավ է հետո շարունակում: Ինչպես, ասենք, մարդ կա` բերդից դուրս է գալիս ու հետո դառնում է պրոֆեսոր: Կա մարդ, որպես աբիժնիկ է դուրս գալիս ու սկսում է նույն կյանք վարել:
– Այսինքն` այդ առումով սերիալն իր մեջ ռիսկ պարունակում է:
– Անշուշտ, պարունակում է: Միանգամից հայտնի դառնալը, միանգամից շատ փող վաստակելը, քան թատրոնի քո կոլեգաները, ռիսկ են: Ու կարող ես միանգամից ապուշանալ: Եվ հետո ամբողջ կյանքում խաղալ նույն բանը: Դեգրադացվել: Բայց, միաժամանակ, այն դաշտ է, որտեղ կարող ես կայանալ, ապա այդտեղ ձեռք բերված գիտելիքներդ օգտագործել պրոֆեսիոնալ հմտություններդ զարգացնելու համար:
Ես ձեզ վառ օրինակ. ո՞վ կարող է ասել, որ ես դարձա տուֆտա դերասան ու հիմա թատրոնում չկամ: Ու սաղ կյանքս խաղալու եմ Մեծ մամե:
– Մեր երկրում մի պահ շատ–շատ էին սերիալի քննադատները, այսօր կարծես մի քիչ հանդարտվել է:
– Նոր բանը միշտ քննադատվում է, մանավանդ, եթե մասսայական է: Հիմա հանդարտվեց, որովհետև քննադատողները հիմա շատ լավ սերիալներում խաղում են: Ավելին` սցենարներ են գրում սերիալների համար: Սա էլ է օբյեկտիվ, նորմալ պրոցես:
Մեր առաջին սերիալները, որ դուրս էին գալիս, իհարկե, վատ էին նկարահանված, իհարկե, ոչ պրոֆեսիոնալ դերասաններ կային նրանցում, եթե ընդհանրապես դերասան կարելի է նրանց կոչել: Տաղավարներ չկային, դրսում էին նկարվում…
Բայց հիմա մենք ունենք թանկարժեք տաղավարներ, դիզայներներ, մակիաժիստներ, վիզաժիստներ, իմիջմեյքերներ: Տեսնո՞ւմ եք ինչքան բառեր եմ ասում, որոնց մի մասի իմաստը ես էլ չեմ հասկանում…
Այսինքն` կամաց–կամաց մասնագիտական հենք է ձեռք բերում սերիալը:
– Եվ կարելի է օգտակար մի բան տալ սերիալով…
– Իհարկե, կարելի է: Կան ուղղորդված սերիալներ: Ասենք` գիտահանրամատչելի` ինչ–որ թեմայով: Կան կենդանիների մասին սերիալներ: Եվ նման բնույթի այլ սերիալներ: Մենք պարզապես դեռ սրանց չենք հասել. ընդամենը ժամանցային սերիալների մակարդակում ենք:
Օրինակ, մենք դեռ մանկական սերիալ չունենք: Իսկ եթե չունենք, ուրեմն դրա պահանջարկը չկա:
– Իսկ կլինի՞ մի օր, որ պետությունը սերիալի պատվեր տա:
– Ես կարծում եմ` այո՛, կլինի: Եվ դա արդեն այն «կուշտ» պետության դեպքում, որ ասի` ես ուզում եմ, որ հասարակությունս գնա այս ուղղությամբ: Ու պատվիրի սերիալ: Ասենք` սերիալ է պատվիրում ալկոհոլի օգտագործման դեմ:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում