Միզել լորդերի գլխին
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՍկիզբը կարդացեք այստեղ
Լոնդոնը շատ չէր տարբերվում Փարիզից: Անգլիական «լավագույն» տներում գիշերանոթների պարունակությունը թափում էին բուխարիների մեջ: Կարելի էր նաև ուղղակի միզել կրակի մեջ: Գարշահոտություն էր տարածվում, իհարկե, բայց գոնե վնասակար բացիլներն էին ոչնչանում կրակում: ХІV դարի սկզբին Լոնդոնի թագավորական պալատում, հանդիսությունների սրահին կից ստեղծվեց «մասնավոր սենյակ», որտեղ մեզ ծանոթ վերևից անցք ունեցող աթոռակի տակ մեծ թեքությամբ դրված խողովակով արտաթորանքը թափվում էր պարսպից դուրս` ջրով լցված խրամը: Այդ խրամները, ինչպես հայտնի է, պաշտպանական նշանակություն ունեին: Դրանք շուտով մեծ դժբախտության աղբյուր դարձան: Եվրոպայում ահավոր ժանտախտ տարածվեց որը որոշ պատմիչների հավաստմամբ խլեց եվրոպական բնակչության մինչև 80 տոկոսի կյանքը: Ամայացան շատ երկրներ, գյուղեր ու քաղաքներ: Որոշ տեղեկություններով ժանտախտավոր հիվանդներին բուժելիս է մահացել նաև միջնադարյան բժիշկ, աստղաբան և գուշակ Միշել Նաստրոդամոսը: Կեղտոտ կենցաղ վարելու համար Եվրոպան թանկ վճարեց:
Անգլիացի հասարակ մարդիկ, որոնք «մասնավոր սենյակ» չունեին, ինչպես և ողջ Եվրոպայում, իրենց մեզն ու կղկղանքը թափում էին պատուհանից փողոց: Այստեղ տարբերությունն այն էր, որ չիրագործվող օրենքներ չէին ընդունում, քաղաքը աղտոտողների նկատմամբ, ինչպես Փարիզում: Այստեղ ստեղծեցին հատուկ գիշերային պահնորդների ծառայություն, որի պարտականությունն էր հետևել երկրորդ հարկերի պատուհաններին և զգուշացնեին անցորդներին, եթե այնտեղից հայտնվում էր մեկը գիշերանոթը ձեռքին: Այս պաշտոնը մտցվեց թագավորի հրամանի համաձայն, քանի որ այն ժամանակների (նաև այսօրվա) բարոյական չափանիշներով շատ վիրավորական էր ընկնել վերևից թափվող կեղտաջրերի տակ, հռհռացող քաղաքացիների աչքի առաջ: Իսկ քաղաքաբնակների համար դա դարձել էր սպորտի նման մի բան, քանի որ չկար ավելի ուրախ պարապմունք, քան ազնվականների վրա վերևից կեղտաջուր թափելը: Միաժամանակ թարմ հետքերով ներխուժել վիրավորողի տուն և պատժել` համարյա անհնար էր, քանի որ կեղտ թափողը նեղ ու ոլոր – մոլոր հետնախորշերով դուրս էր գալիս այլ փողոց և խառնվում անցորդներին, իսկ հարևանները պաշտպանում էին նրան: Իհարկե, լինում էին դեպքեր, երբ ազնվականը կամ քաղաքացին գտնում և դաշունահարում էին իրենց խայտառակողին,բայց այս անգամ էլ կանգնում էին դատարանի առաջ: Մի խոսքով` ավելի հեշտ էր քաղաքում գիշերային պահնորդություն սահմանել, քան փոխել քաղաքացիների բնույթը կամ կոյուղի անցկացնել: Այս իրականությանը կողմ էր նաև ինկվիզիցիան, քանի որ նրանք գտնում էին, որ այն ամենը, ինչ կատարվում է գիշերը, չար ուժերի գործն է: Խոստովանել, որ քո վրա մեզ ու կեղտ են լցրել` ամոթ էր լորդի կամ կոմսի համար, մյուս կողմից էլ քաղաքացին կարող էր գիշերն արած իր կատակը վերագրել չար ուժերին: Կեղտը հոսում էր փողոցներով ու ճանապարհներով, ներծծվում հողի մեջ, վարակելով այն ջրհորները, որտեղից նույն մարդիկ ջուր էին վերցնում խմելու և կերակրի համար: Ջուրը դարձավ տարափոխիկ հիվանդությունների վարակի աղբյուր և երբ ժանտախտն ու խոլերան ավելի շատ մարդկանց կյանք խլեցին, քան ХІІ – ХІХ դարերի բոլոր պատերազմները միասին վերցրած, մարդկանց մոտ աստիճանաբար հաստատվեց այն գիտակցությունը, որ լավ լվացած մարմինն ու մաքուր սպիտակեղենը վարակիչ հիվանդություններից պաշտպանվելու ամենալավ գրավականն են:
Շարունակությունը՝ Armenia24.info կայքում: