Հանուն պետությա՞ն, թե՞ հանուն մանդատի

Մենք հաճախ կարող ենք լսել քաղաքականություն և բարոյականություն եզրույթների հակասականության մասին: Նույնպես հաճախ մենք կարող են լսել հայտնի արտահայտությունը, թե քաղաքականությունն անբարոյականություն է: Սակայն իրականում քաղաքականությունը հաճախ դարձնում են այդպիսին: Այլ կերպ ասած, քաղաքականությունը յուրահատուկ գործունեության բնույթ և միջավայր է, որն ունի իր օրենքները և գործում է դրանցով: Երբեմն–երբեմն, սակայն, հայտնվում են անհատներ ու գործիչներ, որոնք յուրովի են ընկալում այդ օրենքները և արդյունքում քաղաքականությունը վերածում այլ իրողությունների:

 

Հենց նման երևույթի մենք ականատես եղանք օրեր առաջ՝ երբ Կենտրոնական ընտրական հանձնաժողովը պետք է ներկայացներ պատգամավորական մանդատ ստացած թեկնածուներին: Այն բանից հետո, երբ ԿԸՀ–ն ներկայացրեց պատգամավորական մանդատից հրաժարվելու դիմում ներկայացրածների անունները, վերջիններիս տերերը հանկարծ հիշեցին, որ իրենք դիմումներ չեն գրել: Սա, իհարկե, աբսուրդ է, որովհետև նման կարևորության հարցի շուրջ նման հայտարարություններ անելը գրեթե մոտենում է հանցագործության մասին հաղորդում տալու: Իրականությունը, սակայն, շատ պարզ էր, այդ դիմումները բնականաբար գրվել են, ու ավելին` ստորագրվել են հենց նույն անհատների կողմից: Թերևս անհրաժեշտության դեպքում մի փոքրիկ փորձաքննությունն ամեն ինչ կպարզեր: Այստեղ խնդիրն այլ է:

 

Մենք վերևում նշեցինք, որ քաղաքականության մեջ կան կանոններ, որոնք պետք է պահպանել: Հենց այս կանոնների սահմաններում ձեռք բերված պայմանավորվածությունների արդյունքում են ըստ էության գրվել այդ դիմումները, որոնցից ոմանք փորձեցին հրաժարվել: Խնդիրն այստեղ բոլորովին էլ դիմում գրելու և դրանից հրաժարվելու մեջ չէ, չնայած որ նկատի ունենալով թե ինչպիսի գործիչներ էին այդ դիմումների հեղինակները, պարզապես ամաչել կարելի էր նման շրջադարձերից:

 

Այս մասին, ի դեպ, նշել էր նաև Իվետա Տոնոյանը՝ շեշտելով, որ սույն անձինք խախտել են քաղաքական պայմանավորվածությունները:

 

Այս ամենից զատ, սակայն, շատ ավելի կարևոր է դառնում մի իրողություն: Արդեն իսկ հայտնի անձինք խախտելով քաղաքական պայմանավորվածությունները և ամենայն հավանականությամբ շրջանցելով նաև զուտ մարդկային հարաբերությունները, այսօր դարձել են Ազգային ժողովի պատգամավորներ: Այստեղ էլ հենց գալիս է ամենամեծ հարցը, արդյոք նման գործիչներն է, որ պետք է ներկայացնեն մի աբողջ հասարակության կամ այդ հասարակության մի հատվածին, արդյոք նման գործիչները կարող են ընդհանրապես համարվել ազգընտիր պատգամավորներ: Եթե այո, ապա ինչպե՞ս: Հարց, որի պատասխանը չափազանց մշուշոտ է:

 

Եթե քաղաքական գործիչը, հանուն պատգամավորական մանդատի, պատրաստ է շրջանցել ցանկացած պայմանավորվածություն և դրանով իսկ քաղաքականությունը վերածել հայտնի երևույթի, ապա ինչպես կարելի է նույն այդ գործչին վստահել հասարակության շահերի պաշտպանությունը: Այս զարգացումների հետ կապված քանիցս շրջանառվեց «Ծառուկյան» դաշինքի անվանումը, որի ցուցակով մանդատ են ստացել հայտնի անձինք, սակայն ըստ էության խնդիրն այստեղ շատ ավելի լայն է և դուրս է գալիս մեկ կամ մի քանի քաղաքական ուժերի շրջանակներից:

 

Խնդիրն այստեղ հենց երևույթն է և այն հարցը, թե ինչպես կարող է պատեհապաշտության և մեքենայությունների արդյունքում պատգամավոր դարձած գործիչը 5 տարի շարունակ օրենքներ մշակի և օրենքների շուրջ քվեարկի՝ հանուն պետության և հասարակության շահի, այն դեպքում, երբ պատգամավորական մանդատը նրա համար ամենաթանկն է: Այս հարցի պատասխանը թերևս պետք է տա հասարակությունը:

Տիգրան Դավթյան

Կիսվել