Մակրոնն օրհնվա՞ծ է, թե անիծված. դժվար է ասել
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՖրանսիայի նախագահական ընտրություններում Էմանուել Մակրոնի հաղթանակն այս օրերին շատերի միտքը զբաղեցրեց: Եվ տվյալ համատեքստում հենց այնպես հիշատակել, թե ոմանց համար Բրյուսելի ոսկե տղայի հաղթանակն իսկական երկրաշարժ էր, ոմանց համար՝ կատարյալ ուրախություն, նշանակում է պարզապես ծանոթ չլինել Ֆրանսիայի ընդերքում եռացող ներքին պրոցեսներին: Մի բան, որ անհրաժեշտ է մշտապես դիտարկել, եթե խոսում ենք ոչ թե, կամ՝ ոչ այնքան կոնկրետ անձանց հաղթանակի, որքան հանրային տրամադրությունների, ակնկալիքների և ապագա զարգացումների վերաբերյալ: Հետևաբար, եթե խնդրին հատկապես այդ դիտանկյունից մոտենանք, միանգամից պիտի նշենք, որ Մակրոնի հաջողությունը նախ և առաջ ոչ թե անձամբ նրա, թիմի, և կամ՝ Բրյուսելի հաղթանակն էր, այլ Ֆրանսիայի հինգերրորդ հանրապետության վերջի ազդարարումը:
Այո՛, Մակրոնը հաղթեց, որովհետև վայելում էր Բրյուսելի և Ֆրանսիայի իսթեբլիշմենթի աննախադեպ օժանդակությունը, որովհետև արտակարգ քաղտեխնոլոգներով շրջապատեց իրեն՝ խիստ հասցեական քարոզարշավ վարելով և օգտվելով այն մռայլ հակաքարոզչությունից, որ բոլորը միասին Մարին Լը Պենի դեմ էին առաջ տանում: Բայց նույնիսկ այս ամենը, ներկայիս Ֆրանսիայի պարագայում, չափազանց անկարևոր է, որովհետև, ինչպես արդեն վերևում նկատեցինք, երկիրը կանգնած է առկա համակարգի եմ կատարյալ ընվզման և Դե Գոլի հանրապետությունը վերաֆորմատավորելու խնդրի առջև: Միաժամանակ, ակնհայտ է, որ ամբողջ կատաղությամբ և ընդվզմամբ հաներձ՝ ֆրանսիացիները մյուս կողմից էլ պատրաստ չեն հենց այսօր և միանգամից ամեն ինչ քանդել: Ուստի, նրանք գերադասեցին, այսպես կոչված, անցումային թեկնածուին, ինչը, սակայն, արդեն ընտրված նախագահի համար գուցե ոչ թե օրհնություն, այլ կատարյալ անեծք է անհրաժեշտ դիտարկել:
Կկարողանա՞ 39–ամյա Մակրոնը ադեկվատ լինել նոր իրավիճակին՝ ամեն վայրկյան հաշվետու լինելով հին ինստիտուտներն ու գործիչներին ամբողջովին մերժող հանրության առաջ, նշանակում է՝ գործ կունենանք Ֆրանսիայի վեցերրորդ հանրապետության հիմնադիր նոր Դե Գոլի հետ: Կերերա և կշարունակի երկիրը կառավարել այնպես, ինչպես սրանից 40 տարի առաջ՝ Ֆրանսիան այս նոր բարենորոգչի հետ ուղղակի դաժան հաշվեհարդար կտեսնի: Այսպիսով, առաջին բանը, որ Մակրոնը պիտի անի՝ ոչ թե իրեն բոլորի նախագահ կարծելն ու թուլանալն է, այլ իր նորաստեղծ շարժման ինստիտուցիոնալացումն ու հունիսին սպասվող խորհրդարանական ընտրություններում վստահության նոր չափաբաժնի յուրացումը:
Հակառակ դեպքում, եթե շարունակի խտացնել Մերկելի քինդեր–սյուրպրիզի իր իմիջը, երևակայական, թե իրական կիբեռհարձակումների պատճառով բռնվի Ռուսաստանին պատժելու մոլուցքով, համաեվրոպական բանակի կազմավորման ծրագրերով և այլ համաեվրոպական/համամարկային ծրագրերով, նշանակում է, կկորցնի պահը և կդադարի Ֆրանսիայի Մեծ հավասարկշռության իրական զավակը լինել:
Ոչ ոք չի ասում, թե չափազանց հեշտ է հասկանալ և հավասարկշռել ոչ միայն նոր հանրապետության ձևավորման ընթացքում առաջանալիք ռիսկերը, այլև միջազգային հարաբերությունների ծանր բեռը, ներքին ու արտաքին բազմաթիվ այլ գործոններ, որոնք կարող են ֆորսմաժորայինից մինչև օրինաչափության տիրույթ ուզածդ Տորք–Անգեղին սասանել: Բայց Մակրոնն ինքն ընտրեց իր բաժինը, և հենց դա, ոչ թե ձախողումը ուրախությամբ նշող լը Պենին հեգնելն է նրա նոր ճակատագիրը: