Քաղաքականի և անձնականի սահմանը
ՎԵՐԼՈՒԾԱԿԱՆՆախընտրական քարոզարշավները, որպես կանոն, լավագույն առիթներն են տարբեր հիմնախնդիրների վերհանման ու բարձրաձայնման համար: Անշուշտ, հաճախ են լինում դեպքեր, երբ քարոզարշավներում խնդիրների բարձրաձայնումը, քննարկումն ու քննադատությունը վերաճում է պոպուլիզմի և ամբոխավարական դրսևորումներ ստանում: Սակայն սա նույնպես բնականոն ընթացք է, քանի որ գործնականում հնարավոր չէ բացառել նախընտրական քարոզարշավների ժամանակ պոպուլիզմի դրսևորումները, որոնք քաղաքական ցանկացած գործընթացի մշտական ուղեկիցներն են: Քաղաքական գործընթացներում սակայն, քաղաքականի և ապաքաղաքականի միջև սահմանը լղոզվում է, երբ քարոզարշավը, քաղաքական մրցակցությունն ու քննադատությունը մտնում են արդեն անձնական դաշտ:
Հենց այսպիսի դրսևորում էր թերևս վերջերս «Երկիր ծիրանիի» քարոզարշավի ժամանակ Զարուհի Փոստանջյանի և նրա թիմի այցելությունը գործող քաղաքապետի տան մոտ: Փոստանջյանն այս քայլը հիմնավորում էր նրանով, թե քաղաքացիներին ուզում է ցույց տալ, թե որտեղ է ապրում Տարոն Մարգարյանը: Ցույց տալու շատ բան մեծ հաշվով չկար, քանի որ տունը սովորական առանձնատուն էր, երկնաքեր չէր և այն առանձնատներից` որոնցից տասնյակներով ու հարյուրներով կա Երևանի տարբեր թաղամասերում: Խնդիրն այստեղ իրականում բոլորովին էլ տան կամ առանձնատան մեջ չէ, այլ զուտ երևույթի: Հասկանալի է, որ նման քայլերով Փոստանջյանն իրեն հատուկ իռացիոնալությամբ փորձում է քաղաքական դիվիդենտներ շահել, սակայն միևնույն ժամանակ պետք է նաև նշել, որ նման գործելաոճը բացարձակ չի տեղավորվում պոլիտկոռեկտության և ընդհանրապես քաղաքական գործընթացի տրամաբանության մեջ:
Նման քայլերն առավել սազական են դեղին մամուլին և ոչ ավելին: Ինչ խոսք, չի բացառվում նաև, որ գտնվեն մարդիկ, ովքեր հերոսություն կտեսնեն Փոստանջյանի վարքագծում, սակայն պետք է խոստովանել, որ այսօրինակ գործելաոճն է հայաստանյան քաղաքական դաշտը վերածում ռաբիս ու ճղճղան աղմուկի դաշտի, որտեղից բացակայում է քաղաքական մշակույթը: Երևույթն առավել տհաճ է դառնում այն պարագայում, երբ հիշում ես, որ Հայաստանն անցում է կատարում խորհրդարանական կառավարման, այսինքն այլ կերպ ասած երկրում առնվազն պետք է առաջիկայում ձևավորվի պառլամենտարիզմին հատուկ քաղաքական միջավայր:
Բայց արդյոք այդ միջավայրը հնարավոր է, քանի դեռ այս դաշտում գործում են քաղաքական ուժեր, որոնց քաղաքական օրակարգը իրենց մրցակցի անձնական տիրույթ մտնելն է: Կարծում ենք այս հարցի պատասխանն ակնհայտ է: Եվ պետք է շեշտել նաև, որ խնդիրն այստեղ չի սահմանափակվում նախընտրական քարոզարշավով, քանի որ նման երևույթների մենք մշտապես ականատես ենք լինում մեր քաղաքական առօրյայում: Կարող ենք արդյոք հուսալ, որ գոնե մոտ ապագայում հայաստանյան հասարակությունը զերծ կմնա այսօրինակ իրողությունների հանդիպելուց` թերևս ցույց կտա ժամանակը:
ՄիքայելԳալստյան