Մենք փրկում ենք ձորն ընկնող ավտոբուսը

Past.am-ի հյուրն է «Հայ Ազգային Կոնգրեսի» գաղափարակիր, «Անտարես» հրատարակչության տնօրեն Արմեն Մարտիրոսյանը

 

– Պարոն Մարտիրոսյան, ինչպիսի՞ն են ձեր հետընտրական տպավորությունները:

 

– Ընտիր: Մենք մեր քարոզարշավի բոլոր նպատակներին հասել ենք: Մենք ընտրական պրոցեսների մեջ էինք մտել` գլխավոր նպատակ ունենալով արմատախիլ անել այն բոլոր հնարավոր ծիլերը, որոնք կարող են քաղաքացիական պատերազմ առաջացնել Հայաստանում, երբ Սերժ Սարգսյանի կողմից կկնքվի խաղաղության պայմանագիրը: Ե՛վ դրանից առաջ, և՛ դրանից հետո:

 

– Այսպե՞ս հասկանանք` ձեր նպատակը Սերժ Սարգսյանին օգնելն էր:

 

– Ես ձորը ընկնող ավտոբուսը փրկում եմ: Եվ նրա ուղևորներից մեկը Սերժ Սարգսյանն է: Դա նշանակում է, որ ես Սերժ Սարգսյանի համա՞ր եմ ավտոբուսը փրկել: Պարզապես` այնքանով նաև Սերժ Սարգսյանի համար, որքանով նա ևս ՀՀ քաղաքացի է:

 

– Իսկ Սերժ Սարգսյանը հասկացա՞վ, թե դուք ինչ արեցիք իր համար: Կամ ինչ էիք ուզում անել:

 

– Մենք իր համար չենք անում: Նորից եմ ասում` ավտոբուսի անունը Հայաստան է: Ավտոբուսը փորձեցինք փրկել ձորը ընկնելուց: Մեր թիրախը, մեր նպատակը, մեր արժեքը կոչվում է Հա–յաս–տան: Եթե Սերժ Սարգսյանի տեղը լիներ, ասենք` Իսաբեկ Իսաբեկյանը, մենք կանեինք Իսաբեկ Իսաբեկյանի համար:

 

– Բայց ձեր քաղաքական ուժը չանցավ խորհրդարան…

 

– Փառք Աստծո, որ չանցավ, եթե նայում ենք այսօրվա խորհրդարանի պատկերին: Գուցե անգամ վարկաբեկվեի՞նք այս խորհրդարանում լինելով:

Չմոռանանք նաև, որ իշխանությունը մշտապես, նաև` ընտրարշավի ընթացքում, վարել է հակակոնգրեսական քաղաքականություն:

Գիտե՞ք, թե ինչպիսին են մեր հարաբերություններն իշխանության հետ. ինչպես` ծնողի ու անառակ որդու: Անկախ նրանից, թե ինչպես է այդ որդին իրեն պահում, ծնողն իրեն պահում է այնպես, ինչպես պետք է պահի ծնողը:

Հիմա այդ երեխան մեր դեմ է աշխատում, մեր կողմ է աշխատում, ինչ է անում, ինչ չի անում, միևնույն է, Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունն է: Իսկ մեր պրոբլեմն ու խնդիրը մեկն է` Հայաստանի Հանրապետութունը փրկել անդունդում հայտնվելուց:

 

– Ձեզ մոտ լավատեսություն կա՞: Կամ այսպես ասեմ` լավատե՞ս եք այդ առումով, որ հնարավոր է փրկել:

 

– Ինձ համար Հայաստանն առաջին հերթին մարդն է: Ապա` տարածքը, որպես այդ մարդու արարման վայր: Եվ եթե Հայաստանը պակասում է, ու ես կարողանում եմ այդ պակասելը կանգնեցնել, այնպես անել, որ մարդիկ չլքեն իրենց երկիրն ու չարտագաղթեն, ուրմեն` լավ է: Եթե ես կարողանում եմ այնպես անել, որ ավելի քիչ զինվոր զոհվի, քան զոհվում են, ապա շատ լավ է:

 

Սրանք ինձ համար կարևորագույն հարցեր են: Ինձ համար արժեք է մարդը, բայց որը ստիպված է լքել երկիրը: Ինձ համար արժեք է զինվորը, որը զոհվում է սահմանին: Հիմա եթե ես այս ամենին հասնեմ, ապա կարող եմ լինել օպտիմիստ ու լավատեսորեն նայել հարցերին: Դեռ չխոսեմ խաղաղության ծրագրի բերած մյուս` տնտեսական, բարոյական և այլ բնույթի դրական տեղաշարժերի մասին:

 

Պարզապես մեր պետականաշինությունը կաղում է, ունի խորհրդային խոցեր: Կան նաև արժեհամակարգի, գաղափարների խնդիրներ: Այսօր կոմունիկացիա չկա իշխանության ու հասարակության մեջ: Դա է պատճառը, որ երբ բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ Սերժ Սարգսյանը հանդիպում է Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ, ամեն տեղից ասում են` էհ՜, Տեր–Պետրոսյանը մի բան առավ, մի բան ծախեց…

 

Մենք ցանկացած ուղիղ դիալոգ իշխանության ու հասարակության կամ իշխանության և ընդդիմության միջև, վատ ենք ընդունում:

 

Իսկ եթե այդպես է, նշանակում է մենք տվյալ լծակները դնում ենք օտարների ձեռքին: Որովհետև եթե դու ուղիղ չես բանակցում քո հասարակության հետ, ապա յուրաքանչյուր ճգնաժամի դեպքում, դա անելու ես քո երկրում ներկայացված օտարերկրյա դեսպանների միջոցով: Իսկ դա նշանակում է` քո երկրի բանալիները տաս օտարին:

 

– Մշտապես նշել եք, որ քաղաքական ձեր ուժը և իշխանությունը տարբեր մշակույթների կրողներ են: Հիմա հարցս` դուք չե՞ք վախենում, որ մշակութային ձեր այդ պաշարով, արժեհամակարգային ձեր կայուն պատկերացումներով այսօր կարող եք հայտնվել լուսանցքում:

 

– Մեր բոլոր պատգամներն այսօր իրականացնում է այս իշխանությունը: Եվ այսպես թե այնպես, ցանկանալով, թե չցանկանալով, Սերժ Սարգսյանը գնում է խաղաղության պայմանագրին ընդառաջ:

 

Եվ մի բան էլ` միակ ուժը, ում քննադատում են այսօր, ո՞րն է. Հայ Ազգային Կոնգրեսը: Ո՞ւմ պատվերով. իշխանության: Եվ եթե իշխանությունը խորհրդարան չանցած ուժի դեմ ռեսուրսներ է ծախսում, նշանակում է այդ ուժը կարևոր է:

 

Եվ եթե Հայաստանի ցանկացած «դժբախտությունների» մեջ քննադատում են մեզ, սկսած Ավարայրի ճակատամարտից մինչ օրս, ուրմեն մենք կարևոր ենք:

 

Եվ հենց այս պահի մեր զրույցն էլ ցույց է տալիս, որ մենք լուսանցքում չենք: Որ մենք ոչ թե քաղաքական գործընթացների լուսանցքում ենք, այլ կենտրոնում ենք:

 

Գոհար Սարդարյան

 

Կիսվել