«Կոռնիձոր» ջոկատի հրամանատար. «Անձամբ որ հանդիպեմ, կխնդրեմ Վոլոդյային, որ դուրս գա նստացույցից». «Փաստ»
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Կոռնիձոր» ջոկատի հրամանատար, ազատամարտիկ Արայիկ Խուդավերդյանը «Փաստի» հետ զրույցում ողջունում է բանտից երեկ դուրս եկած ազատամարտիկ Վոլոդյա Ավետիսյանի պայքարը, սակայն չի միանա նրա նստացույցին, քանի որ պայքարի այդ տարբերակն անօգուտ է համարում:
Ներկայացնում ենք «Փաստի» զրույցը «Կոռնիձոր» ջոկատի հրամանատար Արայիկ Խուդավերդյանի հետ:
– Պարոն Խուդավերդյան, այսօր ազատ արձակված ազատամարտիկ Վոլոդյա Ավետիսյանը բանտից գնացել է Արայիկ Խուդոյանի դատական նիստին, նաև կառավարության դիմաց նստացույց է սկսել: Սա օրինակ չէ՞ մյուս ազատամարտիկների համար՝ ավելի ակտիվ լինելու:
– Եկեք շնորհավորենք Վոլոդյայի ընտանիքին և բոլորիս: Բանտից հետո իր քայլերը պայքարող անհատի պոռթկում էր, ով էլ իրականում պայքարի մարտիկ էր, և ևս մեկ անգամ նա ապացուցեց շատ շատերին, որ ինքը պայքարից պայքար անցավ: Բայց ինքս դեմ եմ նստացույցին, քանի որ բավականին լուրջ բալանսային արժեքներ են փոխվել քաղաքական դաշտում, քաղաքական դաշտը ոչնչացման եզրին կանգնած դաշտ է: Դրանում փոփոխությունը պետք է կատարվի ոչ թե ազատամարտիկի ձեռքով, այլ քաղաքական ինստիտուտներով, որոնք երկիրը կցորդի կարգավիճակով բերեցին հասցրին այս իրավիճակին: Իսկ ազատամարտիկը իր արյունն ու ֆիզիկականը տվեց հայրենիքի և պետականության համար:
– Ասել է թե՝ որևէ ազատամարտիկ, այդ թվում և Դուք, չի՞ միանա Ավետիսյանի նստացույցին:
– Հակառակը, ես անձամբ որ հանդիպեմ, կխնդրեմ Վոլոդյային, որ նա դուրս գա նստացույցից, որովհետև դաշտում բավական մեծ վերլուծությունների ու վերաձևավորումների խնդիր կա: Այսօր Հայաստանում ոչ մի ձևի պայքար իր արդյունքին չի հասնում, բացի բռնապետական եղանակներին համահունչ եղանակներից, որից մեկի ապօրինի զոհերից էլ եղել է նույն ինքը՝ Վոլոդյա Ավետիսյանը, ով պայքարում էր ազատամարտիկի կեցության բարելավման համար՝ պահանջելով օրենք ազատամարտիկի մասին, օրենք պատվովճարի մասին, օրենք պատերազմի մասնակցի մասին: Ավել բան Վոլոդյան չի պահանջել այս երկրից, բացի սոցիալական արդարության փաթեթից:
– Չէ՞ որ նա այսօր պայքարը փաստացի շարունակում է, ինչո՞ւ ազատամարտիկները նրան չեն միանում:
– Պայքարի եղանակը փոխել է պետք, որովհետև պայքարի էդ եղանակով հասանք նրան, որ բարելավման փոխարեն չարելավում սկսվեց ազատամարտիկների դեմ: Ազատամարտիկների համար պայքարող խմբավորումներն ընկան հալածանքի տակ: Ես դեմ եմ այդ մոտեցումներին:
– Սակայն, մյուս կողմից այսօր տեսնում ենք, որ պայքարող չկա, այս իրավիճակով ազատամարտիկները կարո՞ղ են փոփոխության հասնել թե իրենց իրավունքների, թե երկրում հարց լուծելու հարցում: Եթե լռեք, այդ խնդիրները բնականաբար չեն լուծվի:
– Իսկ եթե չենք լռում, մեր խնդիրներն արդյոք լուծվո՞ւմ են: Հակառակը՝ ավելի վատն է գնում: Եթե էն ժամանակ հույսի–լույսի, օդի–ջրի փող հավաքողները կարող է ամաչեին, դուռդ չծեծեին, հենց սկսում ես բողոքել, դուռդ ծեծում ու սկսում են անձդ նսեմացնել հարևանության առաջ, որ էդ անգամ էդ գումարները դու չունես տալու: Հիմա ո՞րն է լավ: Որովհետև պայքարում են շատ փոքր, նեղ շրջանակներով ու պայքարը դառնում է անիմաստ:
– Ասել է թե` հիմա Վոլոդյա Ավետիսյանի պայքարը՝ պայքար–նստացույցն անիմա՞ստ է Ձեր կարծիքով:
– Ես դեռ Վոլոդյային չեմ հանդիպել: Հանդիպելուց հետո իմ կարծիքը կասեմ: Իսկ այսօր Վոլոդյան ևս մեկ անգամ ապացուցեց, որ ինքը պայքարող անհատականություն է: ...Կամ ինչպես կարելի է պայքարել մի երկրում, ուր երբ բանը հասնում է, որ ժողովուրդը պետք է կանգնի քո մեջքին, ժողովուրդը կարա վաճառվի, ինչպես «կալբասը խանութում»: Պայքարի մասին խոսելն էդտեղ դառնում է երազանքների առարկա: Պայքարում են այնտեղ, որտեղ ժողովուրդն ըմբոստ է և կանգնած իր շահերի համար: Չէ՞ որ մերը մենակ ազատամարտիկների խնդիրների համար պայքարը չէ, երկրի ընդհանուր պայքարի խնդիրներ կան: Դրանցից նաև ազատամարտիկի իրավունքներն են, որը պետականորեն արհամարհված է:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: