Դառը զրույց վարպետի հետ. «Փաստ»
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է ռեժիսոր, ՀՀ ժողովրդական արտիստ, պրոֆեսոր Նիկոլայ Ծատուրյանը
– Պարոն Ծատուրյան, մենք 10 հազար դրամ ընտրակաշառքը վերցրինք, կերանք–պրծանք, բա հետո՞…
– Ի՞նձ եք հարցնում. ես չեմ վերցրել, ոչ էլ տվել եմ:
– Դե, եսիմ. բոլորս էլ վերցրել ենք, էլի: Այսպես` ազգովի, հասարակությունը:
– Ամեն ազգ արժանի է իր թագավորին, ամեն թագավոր արժանի է իր ազգին:
– Բա հիմա փակ շրջանակ է. ո՞նց դուրս գանք այդ շրջանակից:
– Պետք է մտածեին ու չվերցնեին: Ի՞նչ ասեմ:
– Դե, հիմա վերցրել են: Մի բան պետք է անե՞նք, թե չէ: Մի տեղից պետք է ճեղքվի, չէ՞, այդ շրջագիծը:
– Պետք չի, որ ճեղքվի: Թող այդպես էլ մնան: Ու թող սատկեն:
– Այդպես մի ասեք: Դե, կարող է չեն հասկացել, կարող է…
– Քանի՞ անգամ չեն հասկանում, քանի՛ անգամ: Մի անգամ չէ, որ չեն հասկացել:
Համենայն դեպս, այդ վերցնողները հանկարծ թող չբողոքեն:
– Հիմա ավելի շատ վերցնո՞ղն է մեղավոր, թե` տվողը:
– Երկուսն էլ նույն զիբիլն են:
– Բա այն կողքի կանգնած մարդիկ` ես, Դուք, որ չենք վերցրել, ի՞նչ անենք. դրանց պատճառով գնանք–կորչե՞նք:
– Դե, հիմա մարդիկ գտնում են ձևը. թողնում–գնում են այստեղից:
– Մնացածի ճանապարհն էլ դուրսն է, հա՞, այդ դեպքում:
– Հա՛, հա՛:
– Է, դա լավ չի: Բա վերջում այս հողի վրա ովքե՞ր մնան:
– Ոչ մեկն էլ թող չմնա: Կմտնեն քրդերն ու կապրեն այստեղ:
– Հենց պետություն էլ ուզում են ստեղծել: Մեր հողերն էլ` խնդրեմ…
– Այո՛, այո՛: Բա, իհարկե…
Թուրքիան այնքան խելոք էր, որ ադրբեջանցիներին ասել էր` ոչ մի պատերազմ պետք էլ չէ: Հեսա Հայաստանը լրիվ կդատարկվի, կգաք հանգիստ կմտնեք:
– Իսկապես, դրանց ռազմավարությունն ու դիվանագիտությունը մեծ առումով արդյունք տալիս են: Իսկ մենք չենք կարողանում ջոկել, թե ո՞նց ապրենք: Մեր ստամոքսից այն կողմ չենք մտածում:
– Էն էլ մտածում ենք էսօրվա, շատ–շատ` վաղվա ստամոքսի մասին, ո՛չ հետագայի: Էսօր լավ եմ` պրծավ գնաց:
Դրա համար էլ երկիր չդարձանք:
– Հա՛, էլի. շատ ենք աչքածակ դարձել: Հինգ միլիոն ունեմ` վեցն էլ ունենամ: Ի՞նչ եմ անելու այդ վեցերորդը, երբ հինգ միլիոնը չեմ կարող իմ կյանքի ընթացքում ծախսել: Միշտ չեմ կարողացել հասկանալ սա: Դուք հասկացե՞լ եք, գիտե՞ք դրա բացատրությունը: Ո՞նց են իրենք մտածում:
– Չեն մտածում նրանք: Փող ա, որ դիզում են:
– Իսկ ի՞նչ եք կարծում` մեր այս փող դիզողները դրսում, ուրիշ ժողովուրդների մեջ, ուրիշ ժողովուրդների հաշվին էլ կկարողանա՞ն փող դիզել, թե մենակ սեփական ժողովրդի հաշվին են դիզում` սեփական ժողովրդի կաշին քերթելով:
– Էնքան են դիզել, որ իրենց պե՞տք է արդեն ուրիշ տեղից էլ դիզեն: Դա հերիք կանի իրենց թոռներին էլ, ծոռներին էլ:
Հետո նրանք շատ լավ հասկանում են, որ այս ժողովուրդը կգնա, կգնա, կգնա, և արդեն շատ քիչ ժողովուրդ կմնա: Իրենք էլ արդեն գնած կղզիներ ունեն, այլ քաղաքներում տներ ունեն, կնստեն ինքնաթիռ ու կթռչեն–կգնան այնտեղ: …Մնացող ժողովրդի հերն էլ անիծած:
– Դե, ժողովրդի վերցրած 10 հազար դրամն էլ արդեն պրծած կլինի…
– Ա՜հ… էդ փողը վերցնելու մյուս օրն է պրծել: Հազար անգամ ասվեց` մի վերցրեք, մի վերցրեք…
Չ՜է, սա ազգ չի: Սրան էլ արժանի է լրիվ:
– Շատ տխուր մտքեր ունեք, պարոն Ծատուրյան:
– Է, հիմա ի՞նչ ասեմ: Չե՞մ տեսնում, թե ինչ է կատարվում: Հետո հիվանդ եմ, դա էլ է նպաստում, որ տրամադրությունս այդքան վատ լինի:
– Ավելի է մութը խտացել:
Լա՛վ, մի լուսավոր բան ասեք` վերջացնենք մեր զրույցը:
– Լուսավո՞ր: Թատրոն ունեմ` Գյումրիի թատրոնը: Եվ շատ լավ վիճակ է թատրոնում: Դրա համար շատ ուրախ եմ:
– Ինչո՞վ է լավ վիճակը:
– Լավ է, որովհետև գալիս է հանդիսատես: Լեփլեցուն դահլիճ, լավ ներկայացումներ: Գրվում են թատերախոսականներ: Շատ համերաշխ կոլեկտիվ:
– Ընտիր է: Եթե հատկապես թատերախոսականներ կան: Վաղուց դրա մասին չէինք լսել: Հուսանք, որ լույսը սկսվի Գյումրիի մշակութային այդ ճառագայթների՞ց…
– Այո՛, այո՛, այո՛: Ոչ մի բանի հետ կապ չունենանք` մենք մեզ համար աշխատենք:
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում