Պաշտոնյաների դիզած անօրինական հարստությունն ու երկիրը պաշտպանելու նրանց վճռականությունը. «Փաստ»
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Մեր հյուրն է քաղաքագետ Լևոն Շիրինյանը
– Պարոն Շիրինյան, Ադրբեջանը գնալով ավելի է լկտիանում ու անկառավարելի դառնում իր գործողությունների մեջ: Մենք այստեղ մեղքի մեր բաժինն ունե՞նք:
– Ունենք. թույլ ենք: Դարերով թույլ ենք: Նաև ագրեսիվ չենք: Խաղաղության քարոզը, կամ խաղաղասիրությունը, երբեմն հոգեկան հիվանդության հասնող, մեր տունը քանդում է: Բայց հիմա այդպես չէ, իհարկե: Սերունդն արդեն փոխվում է:
Եվ եթե մենք ագրեսիվ լինեինք, ապա քառօրյա պատերազմից հետո ռազմական գործողությունները տեղափոխած կլինեինք Ադրբեջանի տարածք: Եվ արդեն նրանք զբաղված կլինեին ոչ թե մեր դեմ խոսելով, այլ Եվլախի պաշտպանությունը կազմակերպելով:
– Բայց այն ժամանակ, ասում են, մեզ թույլ չտվեցին, որ գնանք առաջ:
– Ում գլխից որ Աստված խելքն առնում է, նա արդեն հույսը դնում է ուրիշի թույլտվության վրա: Գերմանացիներին ո՞վ է թույլ տալիս, որ ամեն անգամ վերականգնվում են: Կամ` Ֆրանսիացիներին: Հարավային Կորեային ո՞վ է թույլ տալիս, որ իր ուզածն անում է:
Այդ «թույլ կտան–չեն տա»–ն պետք է վերացնել: Ամեն ինչ կառուցել հաշվարկի վրա. հարմար պահ է`խփե՛լ: Այդ ժամանակ Ադրբեջանն էլ կխելոքանա:
Կամ, տեսեք` Նախիջևանի հանգույցը մեզ համար բացառիկ նշանակություն ունի, և ինչքան անօրեն ու անարդար է եղել որոշումը: Բայց մենք կարող ենք հարցը լուծել, ու չենք լուծում: Թողել ենք Աստծո հույսին: Եվ գիտե՞ք թե ինչու. որովհետև մարդիկ զբաղված են. գյուղապետ են դառնում, թաղապետ են դառնում, բուֆետչիկ են դառնում…
Չե՞ք տեսնում, թե երկրում ինչ է կատարվում: Հայաստանի իշխող դասակարգի մոտ ստրատեգիական մտածողությունը բացակայում է: Նրանք խրված են ճահճի մեջ: Մեկ ընտրություն է անում, հետո վարչապետ է փոխում, հետո այս վարչապետին հանում ուրիշով է փոխում…
Այս ձևով ազգային ռեսուրսը սպառվում է բոլորովին աննպատակ:
Կամ` մենք աշխարհում մի ռեսուրս ունենք, որը ոչ մեկը չունի: Դա սփյուռքն է: Իսկ սփյուռքը ռիսկ կանի՞ այստեղ լինել: Անմիջապես կկողապտեն:
– Դե, դա է, որ սփյուռքն էլ է փաստորեն մեզանից երես թեքել. նեղացրել ենք:
– Եթե անընդհատ սփյուռքին «քցեն», նա պարտավո՞ր է էլի գալ ու կերակրել մեզ:
Ըստ Սահմանադրության մեր երկիրն իրավական պետություն է, չէ՞: Դուք կիրառեք օրենքները և արդարությամբ վարեք գործը, տեսեք` այդ սփյուռքը կգա ու այստեղ ներդրումներ կանի՞, թե չէ:
– Մեր կառավարությունն օրնիբուն այդ է ասում, որ ներդրումային բարենպաստ միջավայր է ստեղծում:
– Ասելը քիչ է, է՜: Իրավական պետությունն ունի երկու բաղադրիչ. օրենքը պետք է լինի բարոյական և այն պետք է գործադրվի հարյուր տոկոսանոց ճշգրտությամբ:
Ուստի, նորից անդրադառնալով վերևի մեր խոսակցությանը, ասեմ, որ այդ «թույլ տվեցին–թույլ չտվեցին»–ը կեղծ խոսակցություններ են: Պարզապես այն մարդկանց համար, ովքեր անօրինական հարստություն են դիզում, ընդամենը լավագույն «փաստարկներ» են, թե ինչո՞ւ կոնկրետ քայլերի չեն դիմում:
– Այսինքն` պատճառը մեր մեջ է: Իսկ ավելի որոշակի` վերևներում նստած մարդկանց մեջ է:
– Դրսում էլ պատճառ կա, բայց հիմնականը երկրի ներսում է: Պատճառը պետության օլիգարխիկ կառուցվածի ու տնտեսության մենաշնորհային դրվածքի մեջ է:
Եվ դրա համար կոնկրետ մարդիկ են մեղավոր: Կոնկրե՛տ մարդիկ: Ընդհանրապես ռեժիմը պատասխանատուներ է ունենում:
– Իսկ դուք պատկերացնո՞ւմ եք մի պահ, որ մեր երկրում անվանապես մարդուն պատասխանատվության ենթարկեն. ասեն` դու քո գործը լավ չարեցիր, դրա համար այսպես եղավ:
– Բա, պետք է ասեն: Բացեք քառօրյա պատերազմի էջերը և հետ տվեք այն: Ո՞վ էր պատասխանատու պատերազմի այդ «հանկարծակիության» համար: Զորքը որ գալիս է ելման դիրք, մեկ օրում չի լինում: Նայեք այդ կադրերը, և պատասխանատուները ձեր աչքի առաջ են:
– Բայց այդ պատասխանատուների անունները չհրապարակվեցին:
– Բանն էլ հենց դա է: Եվ այստեղ չկան «դրսից թողեցինը» կամ «չթողեցինը»:
– Այսինքն` այսպես է իրավիճակը, որովհետև ուզում ենք, որ այսպես լինի:
– Մենք` բոլորս չէ, որ ուզում ենք: Բայց շերտ կա, որ ուզում է: Ովքեր այդ տարիների ընթացքում տնտեսապես հարստացել են ու հիմա էլ իշխանության մեջ են, նրանք են ուզում: Եվ այդպես էլ անում են:
Ժողովուրդն էլ ընդվզում է: Իսկ ժողովրդի ամեն մի ընդվզում ճնշվում է:
– Պահպանեն իրենց հարստությունը` անգամ երկրի պետականության գնով:
– Չեն կարող: Այդ դեպքում ապստամբություն կլինի: Ես իմ խոսքերը ապրիլյան պատերազմի օրերին եմ ասել` ոտքի ելած զանգվածը կջնջխի–կոչնչացնի ամենքիդ: Այդ հարստություններով ձեզ աբղանոց կշպրտի: Ինչպես ֆրանսիական հեղափոխության ժամանակ արեցին:
Բայց մենք նման բան չենք ուզում: Ուզում ենք, որ երկիրը կարգի գա: Թե չէ` «Եկեք տուն»… Հենա Ժիրայրը եկել է, է՛լի. տուն չի՞ եկել…
Շարունակությունը` «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում: