Խաղաղություն՝ ըստ Քուշների
ՄԻՋԱԶԳԱՅԻՆ«Փաստ» օրաթերթը գրույմ է
Կիրակի օրն ամբողջ աշխարհն էր ուշի ուշով հետևում Իսլամական պետությունների լիգայի նախարարների խորհրդի նիստին՝ միևնույն ժամանակ համափորձագիտական մակարդակում ամրագրելով, որ Էր Ռիադի գլխավորությամբ ընթացող ցանկացած հակաիսրայելական/հակաամերիկյան ձեռնարկից ինչ–ինչ հեղափոխական ակնկալիքներ ունենալը կատարյալ միամտություն կլիներ: Ուղիղն ասած՝ կանխատեսումներն արդարացան:
Չնայած ԱՊԼ–ն իսկապես չկարողացավ արհամարհել «մահմեդական փողոցի» զայրույթն ու հանդես եկավ Երուսաղեմը Իսրայելի մայրաքաղաք հայտարարելու՝ ԱՄՆ դիրքորոշման հանդեպ կոշտ դատապարտման հայտարարությամբ, ակնհայտ է, որ քանի դեռ Սպիտակ տան և, այսպես կոչված, Arabia&Co.–ի համար Պարսից ծոցում կարևորվում է նոր ռազմավարական դաշինքն Էր Ռիադի և Թել Ավիվի միջև, Պաղեստինը կզրկվի արաբական օրակարգում իր նախկին գերակայությունից: Ի դեպ, սա փաստ է, որի մասին արդեն բոլորն են անթաքույց խոսում:
Այդ թվում՝ արաբական աշխարհում: Ճիշտ է՝ քննարկվում է նաև անկանխատեսելիության սցենարը (օրինակ՝ ՀԱՄԱՍ–ի իրական ինթիֆադան, որի հետևանքների պատասխանատվությունը կընկնի, այսպես կոչված, արտաքին թշնամիների և ազգային ինքնասիրությունը ոտքի տակ տված արաբական աշխարհի վրա), սակայն, եթե իսկապես նախապատվությունը տրվել է Իսրայել–Արաբիա մեծ գործարքին, որի կնքահայրն, իբր, ԱՄՆ նախագահ Դոնալդ Թրամփի փեսա և Սպիտակ տան խորհրդական Ջարեդ Քուշներն է, ուրեմն, ընդվզման բոլոր պլանները, սաուդա–ամերիկյան ճնշման, իսրայելական հետախուզության և ՑԱԽԱԼ–ի ռմբակոծությունների ներքո, կարող են դեռ չծնված տապալվել:
Կարո՞ղ են, արդյոք, այդ դեպքում Իրանը, Հըզբոլլահը, Քաթարն ու Թուրքիան օգնել ՀԱՄԱՍ–ին՝ խափանելով այս բոլորի պլաններն ու ակտիվացնելով իսլամական ումմային (ընդհանրական համայնքին): Ահա մի հարց, որ այս օրերին շատերին է տանջում հատկապես Իրանի անզիջում կեցվածքի, Լիբանանի՝ ԱՄՆ–ի նկատմամբ պատժամիջոցներ կիրառելու կոչի, Հըզբոլլահի ռազմաշունչ տեքստերի և Էրդողանի ստամբուլյան ելույթի ֆոնին, որում նա հայտարարեց, թե «Անկարան թույլ չի տա, որպեսզի բռնազավթված Երուսաղեմն Իսրայելի մանկասպան ռեժիմի ձեռքն անցնի»:
Ենթադրում ենք՝ այս սցենարը նաև ԱՄՆ իսթեբլիշմենթի որոշակի շրջանակներին է հուզում, եթե սկսել են հենց Քուշների հետ կապված նոր տեղեկատվական արտահոսք կազմակերպել, որին, որքան էլ զարմանալի հնչի, նաև հրեական Jerusalem Post պարբերականն է լծվել:
Պարզվում է՝ «Խաղաղություն Մերձավոր Արևելքին» կոչով այս կողմերում հայտնված Քուշներն իր resume–ում և կառավարական հաշվետվություններում չի նշել այն փաստը, որ 2006–2015 թթ. գլխավորել է Չարլզ և Սերիլ Քուշներ ընտանեկան հիմնադրամը, որը Երուսաղեմում և Հորդանանի աջ ափին ֆինանսավորել և մասնակցել է Իսրայելի՝ պաղեստինյան տարածքներում ապօրինի կառուցապատման ու նոր հրեական բնակավայրերի հիմնադրման գործին: Իհարկե, Քուշներն, ի տարբերություն ծնողների, որոնք այդ գործին 20մլն., դոլար են նվիրաբերել (համեմատության համար նշենք, որ քուշներները Թրամփի նախընտրական հիմնադրամին ընդամենը 100000 դոլար էին հատկացրել), սոսկ 58000 դոլար է հատկացրել: Բայց դա չի խանգարել, որպեսզի Թրամփի որոշումն այժմ սեփական փեսայի ու աղջկա անձնական բիզնեսի կամ շահերի բավարարման լույսի տակ ներկայացվի: Մի բան, որ իհարկե, զերծ չէ տրամաբանությունից:
Այդ դեպքում Արաբիա՞ն ինչու է շահագրգիռ դրանում՝ կհարցնեք: Ոչ թե Արաբիան, այլ՝ Մուհամմադ Սալմանը, որը Քուշների միջոցով կարողացավ պետական հեղաշրջում կազմակերպել, ունեզրկել սաուդական մյուս արքայազներին, տնտեսության փրկության/արդիականացման խոստումներ ստանալ՝ իսրայելական հետախուզական տվյալների առատ «հունձքով» հանդերձ, որն աժմ ուզածդ թշնամու, այդ թվում՝ Իրանի դեմ կարելի է գործածել: Մի բան, ինչը նշանակում է, որ գոհ են բոլորը: Նաև՝ վերջին շրջանում անընդհատ բազմահազարանոց բողոքի ցույցերով պատվվող Նեթանյահուն, որը կամենում է Թրամփի որոշումն իր քաղաքական վերարտադրման համար օգտագործել՝ փրկվելով մի շարք կոռուպցիոն գործերով կնոջ հետ միասին բանտում հայտնվելու հեռանկարից:
Մնաց միայն պարզել. կարո՞ղ է Էր Ռիադը գոնե Աբբասին համոզել այն բանում, որ հրաժարվելով նախկին կոշտությունից՝ Թրամփը համաձայնել է չմիջամտել և թույլ տալ, որպեսզի Պաղեստինն ու Իսրայելն ինքնուրույն հակամարտության լուծման հանգեն: Այդ թվում՝ Երուսաղեմի սահմանների հարցում վեճում: Դե, իսկ անկանխատեսելիության գործոնին անդրադարձանք. մենք այնպիսի հետաքրքիր ժամանակներում ենք ապրում, երբ նույնիսկ կաթոլիկ աշխարհում է Հռոմի սրբազան քահանայապետությունը կասկածի տակ առնվում…
Գոհար Սիմոնյան