Հայաստանն աշխարհի ամենաանկախ պետությունն է
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթի հյուրն է ռեժիսոր, ՀՀ ժողովրդական արտիստ, պրոֆեսոր Նիկոլայ Ծատուրյանը
– Վարպետ, շնորհավոր ձեր տոները: Ձեզ համար ինչպիսի՞ խորհուրդ ունեն դրանք՝ Նոր տարին, Սուրբ Ծնունդը:
– Նաև՝ իմ ծնունդը: Իմ ծնունդն էլ էր:
– Առավել ևս, խորհուրդը պետք է մեծանա:
– Չգիտեմ՝ մեծանում է, թե չի մեծանում, բայց Քրիստոսից երկու օր հետո ես եմ լույս աշխարհ եկել:
– Մենք Նոր տարին ճի՞շտ ենք նշում: Նշո՞ւմ ենք, ինչպես պատշաճում է:
– Ես այս տարի շատ լավ անցկացրեցի: Ես ու կինս երկու հատ սալաթով–բանով հանգիստ նստեցինք, կերանք: Ու ամեն ինչ վերջացավ:
Էդ ղալմաղալները չեմ սիրում:
– Հավատացեք, ես այս պահին ձեզ նախանձում եմ:
– Պարզ է՝ պետք է նախանձեք: Թե չէ տանջվում ես, հալից ընկնում ես: Ու… գալիս են… Բոլորը՝ կուշտ. մի կտոր բան ստից ուտում են… Վայ՜, շնորհավոր, բան…
Ես բոլորին՝ հատկապես իմ ուսանողներին, զգուշացրեցի: Ասացի՝ իմացեք, որ մենք Նոր տարին շքեղ դիմավորելու համար չենք պատրաստվել: Այնպես որ…
– Լավ, այդ ուտելու–խմելու ընթացքում ժամանակ մնո՞ւմ է, որ մի քիչ էլ մտածենք, թե ի՞նչն արեցինք անցնող տարվա մեջ, ի՞նչը չարեցինք: Ճի՞շտ ապրեցինք, սխա՞լ ապրեցինք…
Թե ընդամենը ուղեղներս մթագնում ենք ալկոհոլով ու հանգիստ շարունակում ենք ստամոքսի հետ կապված մեր գործը:
– Ճիշտ է, ինձ մոտ այդ ձեր ասած վիճակները չկան, բայց հետևում եմ աշխարհին ու տեսնում եմ, որ ժամանակի մեջ ամեն ինչ այնքան փոփոխական է ու այնքան սուտ է: Չգիտես՝ ինչի՞ն հավատաս ու ինչի՞ն չհավատաս:
Բայց մի բան հաստատ վատ է. արդեն ձեռքները երկարել են Պարսկաստանին: Այսպես ասած՝ մի քիչ հույս տվող երկրին: Ցանկանում են այստեղ էլ քանդել:
Վրացիներն էլ խոստացել են, որ ճանապարհ են բացելու: Բայց այդ ամենն ասես ջրի վրա գրված բաներ լինեն, էլի:
– Բայց չքանդվող բանը կկարողանա՞ն քանդել:
– Կկարողանան: Ոչ միայն դրսի, ներսի ուժերն էլ կքանդեն: Ի վերջո, ամեն ինչն էլ կարող են քանդել:
Տեսեք՝ մենք մեր տեսակով կապ չունենք Եվրամիության ընդունած սկզբունքների հետ՝ միասեռականների պաշտպանություն և այլն, և այլն: Բայց քիչ–քիչ սկսում են ներարկել: Արդեն ափաշկյարա միասեռականներն էլ են երևում, տրանսվեստիտներ էլ կան, երեխաներն էլ կսկսեն շուտով դատի տալ սեփական ծնողներին: Ու այդպես կգնա:
– Այսինքն՝ նշանակում է դուք դեմ եք նաև համաձայնագրին, որ Հայաստանը ստորագրեց Եվրամիության հետ:
– Համաձայնագրի նայած որ կետին:
Եթե համաձայնագիր ես ստորագրում, դու կարող ես ասել, որ ես այս կետերը չեմ ընդունում, իսկ, ա՛յ, այս կետերը ընդունում եմ: Բայց եթե քոռ–քոռ ամեն ինչի տակ ես ստորագրում, իհարկե, դեմ եմ:
Իսկ Հայաստանն իր պայմանները չի կարող թելադրել, որովհետև, ինչպես գյումրեցիներն են ասում, աշխարհի ամենաանկախ պետությունը Հայաստանն է: Ինչու՝ հարցնում են: Ասում է՝ որովհետև աշխարհի ոչ մի պետություն նրանից կախված չէ:
Այնպես որ, մենք այդ ի՞նչ հզոր ենք, որ պետք է պայմաններ դնենք:
Մի բան է մնում մեզ՝ հզորանա՛լ, դառնալ հզո՛ր երկիր: Կաշառակերությունը վերանա, կոռուպցիան վերանա, մարդիկ մտածեն երկիրը զարգացնելու ուղղությամբ: Այդ ժամանակ Հայաստանին բանի տեղ կդնեն:
– Համաձայնագիրը, որ ստորագրել ենք Եվրամիության հետ, հենց պարունակում է այդ դրույթները: Որ պետք է կաշառակերությունը վերանա, կոռուպցիան վերանա, որ պետք է արդար երկիր կառուցենք՝ իր անկախ դատարաններով:
– Հա, էդ էլ կա: Բայց անելո՞ւ են:
– Չգիտեմ:
– Պարզ չէ՞, որ չեն անելու: Սինգապուրի վարչապետը երբ եկել էր Հայաստան, դա էր ասում: Ասում էր՝ մի կերեք, մի լափեք: Հետո ասում էր՝ դուք սփյուռք ունեք: Այնպես արեք, որ նրանք վստահեն ձեզ ու ձեր երկրում ներդրումներ անեն:
Վերջերս սոցցանցերում մի սյուժե դիտեցի Սինգապուրի մասին: Ցույց էր տրվում, թե ինչպես ընդամենը 40 տարվա մեջ մի քոսոտ երկիր դարձավ ծաղկուն պետություն: Բանն այն է, որ գրվեցին հստակ օրենքներ ու դրանք պաշտպանվեցին բոլորի կողմից: Նույնիսկ բնակիչներն ասում էին, որ իրենց մոտ ոստիկանական պետություն է: Բայց հենց օրենքների կատարման այդ խստությունն էր, որ նման արդյունքի հանգեցրեց:
– Գուցե մի օր արթնանանք ու տեսնենք, որ մեր իշխանություննե՞րն էլ են ցանկանում այդպիսի երկիր ստեղծել: Էլ ո՛չ մի կոռուպցիա, ո՛չ մի թալան, վե՛րջ: Օրենք է ու օրենքի ենթակայություն:
– Դուք Թոմաս Մորի հետ բարեկամնե՞ր եք: Ինչ–որ ուտոպիստական բաներ եք ասում: Նման բան չի՛ լինում: Չնայած կա և դրա նախադեպը: Վրացիների նախկին նախագահն էր՝ Սահակաշվիլին, ով վերացրեց կոռուպցիան երկրում: Բայց հետո ընկան հետևից ու գլխին տվեցին:
– Դե, ոչ մի լավ բան անպատիժ չի մնում:
– Նման բան կա, չէ՞, հարցնում է՝ այս մարդն ինչո՞ւ քեզ չբարևեց: Ասում է՝ չգիտեմ, ուզում եմ հիշել, թե ի՞նչ լավություն եմ արել նրան:
– Շնորհակալություն, վարպետ: Ձեզ համար լավ տարի սկսվի: Առողջ լինեք, խաղաղ հոգով ապրեք, մտահոգություններ շատ չունենաք:
– Ես չեմ կարող մտահոգություններ չունենալ, որովհետև ողջ ուշքս ու միտքս իմ հայրենիքը լավ տեսնելու մեջ է:
Մնացածն էլ ի՞նչ ասեմ…
Գոհար Սաևդարյան