«Ձգձգել այնքան, մինչև ակտիվիստների մոտ հետաքրքրությունը մարի, որպեսզի կայացնեն պատվիրված դատավճիռը»
ՀԱՐՑԱԶՐՈՒՅՑ«Փաստ» օրաթերթի հյուրն է քաղաքական գործիչ Կարապետ Ռուբինյանը
– Պարոն Ռուբինյան, կարելի է ասել՝ շիկացման բարձրակետին է հասել Սասնա ծռերի դատավարությունը, ո՞րն է դրա պատճառը:
– Պատճառը քաղաքական հետապնդումներն ու հալածանքներն են, որոնք արվում են քաղաքական բանտարկյալների նկատմամբ:
– Եվ այս իրավիճակը մինչև ո՞ւր կարող է հասցնել:
– Ուր ասես կարող է հասցնել: Եթե իշխանությունները խելքի չգան, ապա այս վիճակը դեռ երկար կշարունակվի:
– Մեր հասարակությունն անտարբեր է հացադուլների նկատմամբ: Մարդը տասը օր է հացադուլ անում, մեկ ամիս է անում, տասը ամիս է անում, միևնույն է նրա համար: Այս իրավիճակում հացադուլն արդյունավե՞տ զենք է:
– Համ ասում եք հացադուլի և այլ պատճառներով լարվում է իրավիճակը, համ ասում եք՝ արդյո՞ք արդյունավետ է: Տեսնում եք, չէ՞, որ իրավիճակը լարվում է, մարդիկ նկատում են, որ իշխանությունները դատարկ տեղը գնում են քայլերի, որոնք գրգռում են հասարակությանը: Եվ հենց այդ գրգռումն է բերելու հասարակության ակտիվացմանը: Այդպես չէ՞:
– Չգիտեմ: Բայց ես մտածում եմ, որ մեր հասարակությունն այնքա՜ն բան է տեսել և լավ էլ կուլ է տվել դրանք:
– Դե՛, ի՞նչ անենք, մի անգամ էլ կարող է կուլ չտալ:
– Դուք լավատե՞ս եք:
– Համենայն դեպս, լավատես լինեմ, թե վատատես լինեմ, եթե համակերպվեմ ներկա իրավիճակի հետ, նշանակում է չլինել երկրի քաղաքացի:
– Իսկ ի՞նչ եք կարծում՝ այս իրավիճակը, դատական պրոցեսի առումով, ո՞ւր կարող է հասցնել:
– Դատական պրոցեսի առումով իրենք ունեն ստանդարտ լուծումներ: Ձգձգելով, կամաց–կամաց քայլեր անելով, սպասելով, որ հե՛սա–հե՛սա գործընթացի նկատմամբ հետաքրքրությունն ակտիվիստների մոտ կմարի, այն բերել–հասցնել մի հանգրվանի, երբ կկարողանան կայացնել պատվիրված դատավճիռը: Ու մարդիկ կգնան և կմտնեն բանտերը:
Իսկ թե դրանից հետո ի՞նչ կլինի, արդեն կորոշեն ըստ իրավիճակի:
– Թվում է, թե կարելի է հացադուլավորների պահանջները կատարել և խուսափել այս լարվածությունից: Որովհետև առանձնապես մի բան չեն ուզում այդ մարդիկ: Ընդամենն ուզում են, որ իրենց տեղափոխեն այլ քրեակատարողական հիմնարկ:
Ինչո՞ւ դատարանը չի ընդառաջում նրանց:
– Ակնհայտ է, որ բարի կամքի դեպքում կընդառաջեին: Բայց գիտենք, որ իշխանություններն ապօրինի են, և մարդիկ էլ կառչած են սեփական պաշտոններից: Ցանկացած մարդասիրական քայլ նրանք դիտում են իրենց համար որպես վերջնագիծ: Խնդիրը հենց այստեղ է: Մտածում են, որ իրենց մարդասիրական քայլը կգնահատվի որպես թուլություն: Եվ դրանից հետո էլ նոր պահանջներ կդրվեն իրենց առաջ: Իսկ այս ամենը կարող է հանգեցնել իրենց փայփայած, գուրգուրած աթոռների կորստին:
– Իսկ նրանց չի՞ վախեցնում մարդկային կյանքի կորուստը: Ինչպես եղավ Հաց բերողի հետ:
– Ըստ երևույթին՝ ոչ: Նրանց համար փաստորեն մարդկային կյանքն արժեք չունի:
Մյուս կողմից էլ, նկատի ունեցեք, որ Հաց բերողի մահվան կապակցությամբ որևէ մեկը չպատժվեց: Իրենք էլ մտածում են, որ նման վիճակները կարող են անվերջ շարունակվել:
– Այսինքն՝ ա՛յս է մեր արժեքային համակարգը:
– Դա արդեն դո՛ւք ասացիք, ես չասացի:
Գոհար Սարդարյան