Տիգրան Մակարյան. “Անընդհատ սիրահարվում եմ. կնոջ իդելալ չունեմ, բայց…”

 

“Անավարտ թռիչք” գեղարվեստական ֆիլմի գլխավոր դերակատար Տիգրան Մակարյանը կենսուրախ ու խոստումնալից երիտասարդ է: Նա ընտրել է կյանքը ճանաչելու տարբերակը, ապրում է իր ստեղծած կանոններով: Մեջքից հարվածն այդպես էլ չներեց. նա խոսում է սիրահարվածության, բայց ոչ սիրո մասին: Նրա ընկերների շարքերը չեն ավելանում, իր սխալներն իր մեջ է քննարկում: Նա համբուրվեց, իսկ հետո դա  դարձավ քննարկման թեմա: Հրաժարվել է սերիալներում նկարահանվելու առաջարկներից, կարոտում է թատերական աշխարհը:

Տիգրան Մակարյանի հետ օրն անցկացրեցինք ձիարշավարանում եւ, ինչպես նա խոստովանեց, առաջին անգամն էր ձիավարում: Bravo.am-ն անկեղծ զրույց ունեցավ դերասանի հետ աշխատանքի ու անձնական կյանքի մասին: 

“Անավարտ թռիչքն” իմ առաջին գեղարվեստական ֆիլմն է. դպրոցական տարիներին նկարահանվել եմ “Сволочи” ֆիլմում, բայց փոքր մի հատված էր: “Անավարտ թռիչքն” այն ֆիլմն է, որտեղ կարողացել եմ լիարժեք ներկայանալ: Հենց այս ֆիլմով եմ իմ՝ գեղարվեստական ֆիլմերում նկարահանվելու սկիզբը դրել: Շատ հետաքրքիր էր աշխատել ռեժիսոր Ելենա Արշակյանի հետ: Նրա հետ քննարկել ենք յուրաքանչյուր կադր եւ ստացել եմ բավական շատ դրական էմոցիաներ:

Մեծ պատիվ էր խաղալ Սերժ Ավետիքյանի, Լուիզա Ղամբարյանի հետ, ովքեր վաղուց իրենց հետքն են թողել դերասանական աշխարհում: Իմ անմիջական խաղընկերը Վարդան Հովսեփյանն էր, գլխավոր հերոսուհին՝ Տաթեւիկ Հովակիմյանը, ում հետ կապված էր ամբողջ ֆիլմը, բայց Վարդանի հետ ինչ-որ ներքին կապ կար, նրանից ուժ եմ ստացել: Նրա հետ խաղալիս ինձ պարտավորված եմ զգացել, որ պետք է լավ խաղալ, նրան կարող էիր մի տոկոս էներգիա տալ եւ կրկնակին հետ ստանալ: Նրա հետ շատ շփում չեմ ունեցել նախքան ֆիլմը, բայց հիմա կարոտում եմ խաղընկերոջս: 

Բոլոր տեսարաններին մոտեցել եմ չափազանց մեծ պատասխանատվությամբ:Բնականաբար կային տեսարաններ, որ դիտելուց հետո վստահ էի՝ կարող էի ավելին անել: Իմ սխալները մեջս եմ քննարկում: Դրա մասին չէի ցանկանա խոսել,  դա իմ աշխարհն է: Երբ ավարտեցիր ֆիլմի նկարահանումները, միեւնույն է՝ կապված ես դրա հետ. ֆիլմի կյանքի երկարությունը նաեւ դերասանինն է:

Զգացմունքային տեսարաններն ամենաբարդն են, քանի որ խոսքից բացի աշխատում է նաեւ էմոցիան: Բաց տեսարանում առաջին անգամ էի խաղում: Իհարկե, բարդ է խաղալ եւ ցույց տալ այնպիսի զգացմունք, որ միայն քո սիրած անձնավորության հանդեպ ես զգում:  

Չգիտես ինչու շատերի համար քննարկման թեմա էին դարձել հաստ շրթունքներս: Հայաստանում, եթե ասում են դերասան՝ դրա միջից բացառում են համբույրը, բաց եւ խփելու տեսարանները: Դերասանը պետք է իր անձը կերտած կերպարից տարանջատվի: Իմ դեպքում “Չ” տառ չկա, կա պարզապես ցանկություն, բայց  ամեն համբույրի տեսարան չէ, որ կարող ես խաղալ: 

Եթե նկատել եք, արդեն երեք տարի է հեռուստաէկրաններին չկամ: Նախ ասեմ, որ հրաժարվել եմ հեռուստասերիալներում նկարահանվելու բոլոր առաջարկներից: Մեկ անգամ նկարահանվել եմ “Հրեշտակների դպրոց”-ում, որի համար իրոք շնորհակալ եմ. այն, որ առաջարկ եմ ստացել նկարահանվել “Անավարտ թռիչք”-ում, վարել “Մարտիկ” հաղորդաշարը, բնականաբար, հեռուստասերիալի շնորհիվ էր, դա է եղել իմ ճանաչման պատճառը: 

Ընտրել եմ ինձ համար չափազանց հարազատ մի բնագավառ, որն իմ հիմնական աշխատանքն է՝ համակարգչային գրաֆիկան: Ընդունելության տարիներին շատ մեծ ընտրության առաջ էին կանգնած: Դպրոցին զուգահեռ սովորում էի Գեղարվեստի պետական ակադեմիայի նախապատրաստական կուրսում, քննություններից երեք ամիս առաջ որոշեցի, որ ամեն դեպքում պետք է Թատերական ընդունվեմ, որովհետեւ ինչ-որ ձգողականություն կար:  Այս ամենին զուգահեռ երբեք չեմ դադարել զբաղվել համակարգչային գրաֆիկայով: Հիմա էլ, եթե  հեռուստատեսությունում չեմ, միակ պատճառն իմ մյուս աշխատանքն է: Այն ինձ հեռու է պահում հեռուստասերիալներից, ինչի համար միայն շնորհակալ եմ:

Ես կերպար եմ ուզում, ցանկացած բան, ինչ կպահանջի ռեժիսորը: Առօրյա կյանքում հումորն անպակաս է, բայց ինձ չեմ պատկերացնում այդ դերում: Մարդիկ կան, որ մոտենում ու ասում են. “Շատ լավ ես խաղում, դերասաններից էլ լավ”, բայց մեկը հարցնող լինի, իսկ ես ո՞վ եմ: Չեմ ուզում անընդհատ բացատրել, որ դերասան եմ, որ սպորտի հետ կապ չունեմ, դա իմ հոբբին է: Երկար տարիներ լողն է եղել իմ մարզաձեւը, մարտական տեսարաններում խաղացել եմ, քանի որ պետք է եղել: 

Դերասանի ոչ մի ֆիլմ եւ ոչ մի գործ երբեք մաքսիմում չի լինում: Երբ կզգամ, որ դա իմ մաքսիմումն է, էլ երբեք չեմ նկարահանվի: Սա միակ մասնագիտությունն է, որ ցմահ սովորում, կատարելագործվում ես եւ երբեք չպետք է կանգ առնես: 

Այն դերասաններից չեմ, ովքեր իրենց ժամանակն անցկացնում են ինչ-որ միջոցառումների գնալով: Այդ ժամանակը չունեմ: Ինձ մարդիկ շատ չեն տեսնի քաղաքի սրճարաններում, ոչ էլ ինչ-որ ժամանցային վայրերում: Բոլորի համար էլ հասանելի եմ, ինձ հայտնի էլ չեմ համարում: 

Դերասանը պետք է անընդհատ մարդկանց հետ շփումների մեջ լինի. եթե դու քեզ սիրել ես տալիս հեռուստաէկրանից, ապա բարի եղիր հեռուստաէկրանից դուրս էլ մարդկանց այդ սերը ցույց տալ: Եթե անգամ մեկ հոգու կարողացել ես հուզել, ապա պարտավորված ես այդ մարդու հանդեպ: 

Կարոտում եմ թատերական աշխարհը, շատ եմ ուզում թատրոնում խաղալ, բայց ժամանակի առումով չեմ հասցնում: Դա այն տեղը չէ, որ ժամը 7-ից հետո գնաս խաղաս, այն դերասանի համար եկեղեցու պես մի վայր է: Եթե մտար թատրոն, ապա պետք է լինես այնտեղ: 

«Մի փորձիր խաղալ, դարձիր այդ կերպարը». սա ասել է իմ վարպետ Արմեն Էլբակյանը, ես սովորել եմ թատերական ինստիտուտի նրա արվեստանոցում: Նա իմ ռեժիսորն է եղել, ուսանողական տարիներին` իմ ծնողը, ինստիտուտից դուրս` իմ ղեկավարը: Նա այն մարդն է, ում անունը տալուց գլուխս բարձր եմ պահել: Նա ինձ ճանապարհ է ցույց տվել, իհարկե, դեմ էր իմ՝ հեռուստասերիալում հանդես գալուն, անգամ զայրացել էր վրաս:  Շատ կարոտում եմ նրա հետ աշխատանքը եւ այդ տարիները: 

Մեջքից հարված՝ միակ բանն է, որ ես երբեք չեմ ներում: Ստացել եմ մի անգամ, բայց չեմ խոսի դրա մասին: Եթե դու ընտրել ես կյանքը ճանաչելու տարբերակը, ապա շատ բաների միջով ես անցնում եւ, բնական է, մեջքից հարված էլ կստանաս: Զգացել եմ դա, ընկեր եմ կորցրել այդ հարվածից եւ չեմ ցանկանա, որ անգամ թշնամիս նման ցավ զգա:

Այն կանոնները, որոնցով առաջնորդվում եմ, հետեւյալն են. շրջապատիս հանդեպ լինել հնարավորինս մաքուր եւ հավատարիմ, որովհետեւ այդ մարդկանց դու ես ընտրում եւ թելադրում կանոնները: Իսկ եթե դա քոնն է, ապա մի փչացրու այն: Հարգանք իրար հանդեպ. եթե հարգում ես, ապա նաեւ սիրում ես, չեմ կարողանում կեղծել:

Սկզբունք, որ ունեմ՝ իմ այսօրվա օրը պետք է ավելի լավը լինի, քան երեկվանն էր, իմ մեջ այդ պայքարը կա: Ընկերներիս շարքն արդեն երկար տարիներ է չի համալրվում: Բնավորությամբ շատ փակ մարդ եմ, ամեն մարդու հետ չեմ կարողանում շփվել: Իմ առօրյան մեծամասամբ մորաքրոջս տղայի`Նարեկի հետ է անցնում: Նրա հետ նույն վայրում ենք աշխատում, աշխատանքից դուրս էլ միասին ենք: Մտերիմ ընկերներս՝ Գրիգորը եւ Չիպն արդեն եղբայրներս են դարձել: Դժվար հիմա գտնեմ այնպիսի ընկեր, ով կարճ ժամանակում կկարողանա մտնել իմ կյանք: Շատ ցավում եմ, որ երկու շատ լավ ընկերներս՝ Էրիկն ու Տիգրանն այլեւս Հայաստանում չեն, բայց անընդհատ կապի մեջ ենք, հեռավորությունն էլ պատնեշ չէ: 

Սիրահարվելը եւ սիրելը տարանջատում եմ՝ դրանք ինձ համար տիեզերական հեռավորության վրա են: Անընդհատ սիրահարվում եմ, կնոջ իդեալ չունեմ, կարող եմ տեսնել մի աղջկա, ով իր արտաքինում չունի ոչ մի գրավիչ բան, եւ սիրահարվել: Չեմ ընդունում, երբ ասում են՝ “մարդս մարդ լինի”, ախր այդ մարդու արտաքինն արդեն պատճառ է դառնում, որ ցանկանաս շփում սկսել: Կարող եմ տաս աղջիկ ցույց տալ եւ ասել, թե որքան տարբեր են նրանք՝ կլինի թմբլիկ, նիհար, սեւաչյա, կապուտաչյա, երկարամազ, խուճուճ, նրանց մեջ ինչ-որ բան միշտ գտնում եմ՝ սիրահարվում եմ մեկի աչքերին, մյուսի՝ շրթունքներին, կազմվածքին, մազերին, խոսելաոճին, բայց սիրել՝ այստեղ ստոպ... կանգ առանք…

Սիրելն էլ բերում է ընտանիք ստեղծելուն եւ միակ բանն է աշխարհում, որ կարող է միանգամից փոխել կյանքդ: Ժամանակ չունեմ եւ ներկա պահին իմ գրաֆիկի մեջ սերը չեմ տեսնում, բայց ամեն ինչ կարող է մեկ օր փոխվել, սակայն ոչ հիմա:  Պարզ ասեմ՝ իմ աշխատանքին էլ եմ սիրահարված”: