Գառնիկ Իսագուլյանը ՀՀ նախագահի մյունխենյան հանդիպման և ժողովուրդ–պետություն անվստահության առկա մթնոլորտի մասին
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ
ՀՀ–ում Արցախի Հանրապետության մշտական ներկայացուցիչ Գառնիկ Իսագուլյանը Past.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով Մյունխենի անվտանգության համաժողովում ՀՀ նախագահի ելույթին՝ նշեց, որ բոլոր ժամանակներում, այդ թվում հատկապես վերջին շրջանի թե՛ նախագահի ելույթները և թե՛ հարց ու պատասխան ձևաչափի ժամանակ հնչեցրած պատասխաններն իրենց հստակ հասցեատերն ունեցել են և ունեն:
«Շատ հստակ էին նաև արցախյան հիմնախնդրին վերաբերող պատասխանները: Հատկապես, թե ինչպիսի զարգացումներ կարող են լինել և որ լուծումն է ամենաճիշտը:
Ինչ վերաբերում է Երևանում հնչող քննադատություններին, թե՝ Ալիևի՝ Երևանը Ադրբեջանին պատկանելու մասին անհեթեթ հայտարարությանը ՀՀ նախագահը պետք է համարժեք պատասխաներ, ապա կարծում եմ, որ բոլորն էլ ականատես եղան Ս. Սարգսյանի կոշտ պատասխանին: Եվ կարծում եմ՝ նախագահը շատ ճիշտ գնահատեց պահը և տեղը, թե որտեղ պետք է այդ պատասխանը հնչեցներ: Նախագահի դիտարկումները շատ հստակ էին: Եվ մենք պետք է արձանագրենք մի բան, որ երբեք պետք չէ իրադարձություններից ոչ առաջ, ոչ էլ հետ ընկնել: Պետք է կարողանանք դեպքերին համահունչ գնալ և ամեն ինչ ծառայեցնել ի շահ ու ի նպաստ Հայաստանի ու Արցախի Հանրապետությունների»,– ասաց Գ. Իսագուլյանը:
Պատասխանելով հարցին, թե ինչու դրսում արձանագրած մեր հաջողությունների արտացոլանքը երկրի ներսում այնքան էլ տեսանելի չէ, նա նշեց, որ դրանք պետք է կամենալ տեսնել: Բերելով սահմանամերձ շրջանների բնակիչների հետ կայացած վերջին շրջանի հանդիպումներից մի օրինակ, նա ասաց, որ իր մոտ այնպիսի տպավորություն է, թե մարդկանց մեջ այնպիսի հոգեբանություն է ձևավորվել, որ նույնիսկ շահ ունենալու առաջարկի դեպքում մարդիկ ինչ–որ բանի չեն վստահում:
«Սահմանամերձ բնակավայրերում վերջին օրերին կայացած հանդիպումների ժամանակ վստահեցնում էինք, որ արտադրություն կազմակերպելու դեպքում արտադրանքի իրացման խնդիրները լուծվելու են պետական ամենաբարձր մակարդակով, աշխատատեղեր բացելու 100%–անոց երաշխիքներ են լինելու, բայց միևնույն է, գյուղացու մոտ կա այնպիսի հոգեբանություն, որ այն, ինչ իրենն է, պետք է իրեն էլ մնա: Այդ հոգեբանական բարդույթը հաղթահարելը բավականին դժվար է: Եվ երբ դիտարկում ես մյուս խնդիրները, պարզ է դառնում, որ բոլոր դեպքերում էլ նույն մոտեցումն է ցուցաբերվում»,– ասաց Գ. Իսագուլյանը:
Նրա կարծիքով հենց դա է պատճառը, որ նույնիսկ լավ նախաձեռնություններին ժողովուրդն անտարբերությամբ է արձագանքում: Եվ քանի որ շատ հարցեր տեսանելի չեն դառնում լայն հասարակության համար, ուստի մարդիկ ամեն ինչին իրենց տեսանկյունից են մոտենում:
«Հարց է ծագում, մեզանից յուրաքանչյուրն իր մասով՝ որպես պետության քաղաքացի, իր ստանձնած պատասխանատվությունն իրացնում է, թե՝ ոչ: Բայց բոլորն ասում են՝ պետությունը պետք է սա անի, նա անի: Շարքային քաղաքացուց մինչև ամենահարուստ անձինք, օլիգարխները, իշխանավորներից շատ–շատերը, իրենց անձնական խնդիրները լուծելու ժամանակ փորձում են առաջնորդվել ինչ–որ սկզբունքներով, որոնց մեջ հայրենասիրությունն իսպառ բացակայում է: Եվ այդ պարագայում ինչպե՞ս են մարդիկ իրենց իրավունք վերապահում և իշխանություններից արդարություն պահանջում: Ինչպե՞ս հասկանալ այն տրամաբանությունը, որ մարդն ինչ ասես կարող է անել, նույնիսկ կարող է վնաս հասցնել պետությանը, բայց պետությունը պարտավոր է այս կամ այն բանն իր համար անել, որովհետև պարտավոր է: Սահմանադրությամբ իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին: Եվ ժողովուրդն ինքն է իր իշխանությունը ինչ–որ մի ժամանակահատվածով տալիս այս կամ այն քաղաքական ուժին, իր իրավունքն իրացնելու համար: Բայց մեր ժողովուրդը չի ուզում իր իրավունքն իրացնել և բոլոր հարցերի դեպքում միայն իշխանություններին է մեղադրում: Սրանք շատ կարևոր հարցեր են, որոնց վրա ուշադրություն չի դարձվում»,– ասաց Գ. Իսագուլյանը:
Նա նաև նշեց, որ շատ իշխանավորներ, ընդդիմադիր քաղաքական գործիչներ կամ հասարակական կազմակերպություններ պատեհ պահն ընտրում ու լուն ուղտ են դարձնում, բայց երբ անձնապես իրենցից կախված մի փոքրիկ խնդիր է պետք լինում լուծել, որը կնպաստի և՛ պետության զարգացմանը, և՛ ժողովրդի բարեկեցության բարձրացմանը, իրենք նման նախաձեռնություններին չեն ուզում մասնակցել:
«Երբ ընտրությունների ժամանակ ժողովրդին համոզում ենք, որ իր ձայնը ոչ թե վաճառի, այլ համոզմունքով տա նրան, ում մի քանի տարով կվստահի նաև իր իշխանությունը, այդ ժամանակ արդյո՞ք ժողովուրդն ականջալուր է լինում ասածներին: Եվ դրանից հետո արդյո՞ք մեղավոր չէ, որ իր մոտ ինչ–որ բան այն չէ: Այսինքն, խնդիրներ կան, որոնք մեզանից են կախված, բացի այդ, մարդիկ մի քիչ էլ պետք է նախաձեռնություն ցուցաբերեն: Երբ մարդիկ դառնան այն պատասխանատու քաղաքացիները, ովքեր իրենց վարքով ամեն ինչ ի շահ պետության կանեն, այդ ժամանակ էլ իշխանությունը կփորձի ժողովրդի վստահությունը ստանալ: Պետք է ամեն մեկը հասկանա, որ նման դեպքում իշխանությունները կախված կլինեն ժողովրդի հանդեպ ունեցած վստահությունից: Այդ դեպքում արժեհամակարգ կփոխվի: Իսկ երբ պատեհ առիթի դեպքում մարդիկ փորձում են իրենց անվերապահ նվիրումը ցուցաբերել օրվա իշխանություններին և պատրաստակամություն ցուցաբերել իշխանության ամեն ցանկություն իրականացնելու, դառնում են այն սուբյեկտը, ում նկատմամբ վստահություն այլևս չի կարող լինել: Եվ այդ ժամանակ պատեհ առիթի դեպքում էլ իշխանությունը ոչ թե վստահում է, այլ օգտագործում է մարդկանց: Եվ այդ պարագայում ո՞վ է դառնում մեղավորը»,– ասաց Գ. Իսագուլյանը:
Արմինե Գրիգորյան