Հեղափոխության «նշանակված» «թշնամիները», կամ՝ փնտրվում են մեղավորներ

АНАЛИТИКА 18 Май, 2019 10:02

Հայաստանում իշխանափոխությունից հետո ներկա իշխանությունը որքան էլ անփորձ է համարվում, այնուամենայնիվ, նրա քաղաքական հատվածը հասկանում է, որ իրենց շատ դժվար է լինելու հանրության սպասումները արդարացնել։ Ուստի օգտագործվում է հին, բազմաթիվ անգամ կիրառված սցենարը՝ նշանակվում են մեղավորներ, ներքին «թշնամիներ»։

Ի սկզբանե գործող իշխանությունը հասարակությունը բաժանեց երկու մասի՝ հեղափոխականների և հակահեղափոխականների։ Հեղափոխականների, որոնք, ըստ իշխանությունների, փորձում են կերտել «նոր Հայաստան», և հակահեղափոխականների, որոնք ռևանշիստական քայլերով սաբոտաժ են անում։ Հետագայում՝ Երևանի ավագանու և ԱԺ ընտրությունների նախաշեմին, հեղափոխականներ-հակահեղափոխականներ տերմինաբանությունը սինխրոն փոխակերպվեց սևերի-սպիտակների։ Մինչև դեկտեմբերի 9-ի ԱԺ ընտրությունները որպես իշխանությունների ծրագրերի ձախողման, դանդաղման կամ անորոշության մեղավորներ նշվում էին ՀՀԿ-ականները։ Ընտրությունների ընթացքում, կոնֆրոնտացիոն սցենարով օգտագործելով սև-սպիտակ բաժանումը, ինչը որևէ աղերս չուներ թավշյա հեղափոխության սիրո և հանդուրժողականության կարգախոսի հետ, «իմքայլականները» իշխանությունը ամբողջությամբ վերցրեցին։

Կատարվածից հետո ակնհայտ էր, որ հակահեղափոխականությունը ջախջախվել է։ Բայց արի ու տես, որ դրանից հետո էլ, երբ տոտալ իշխանությունը գտնվում է Փաշինյանի ձեռքում, իրական արդյունքներ տեսանելի չեն։ Դա ապացուցեց նաև վարչապետի վերջին ասուլիսը, որտեղ հնչած 100 կետերը վկայեցին, որ իրական գործ ու արմատական փոփոխություններ այս ընթացքում չեն կատարվել։ Եվ պարզ է, որ այս պարագայում նոր մեղավորներ են անհրաժեշտ։

ՀՀ դեպքում արտաքին թշնամիներ նշանակելը դժվար գործ է, դա նաև վտանգավոր է։ Հայաստանը չի կարող թշնամի նշանակել ՌԴ-ին, ԵՄ-ին, ԱՄՆ-ին, լավագույն դեպքում ներքին անհաջողությունները կարելի է դուրս գրել Ադրբեջանի, առավելագույնը Թուրքիայի վրա։ Սակայն այդ քայլն էլ առանձնապես չի «անցնում», քանի որ դրանով ժամանակին զբաղվել են և՛ Լևոն ՏերՊետրոսյանը, և՛ Ռոբերտ Քոչարյանը, և՛ Սերժ Սարգսյանը։ Այնպես որ, այդ հնարքն այլևս արդիական չէ։ Այդ իսկ պատճառով պետք է մատնանշել նոր թիրախներ. ՀՀԿ-ի փոխարեն երևան է գալիս նոր «հակահեղափոխականություն»՝ ի դեմս Ռոբերտ Քոչարյանի։ Նիկոլ Փաշինյանն ու իր կողմնակիցները համոզված են, որ թիրախային այս խումբը դեռ շատ փոքրաթիվ է, սակայն, միևնույն ժամանակ, անհրաժեշտության դեպքում նշում են, որ նրանք են սաբոտաժ անում և խոչընդոտում հեղափոխության հաջողությունները։

Այս վարկածը նույնպես համոզիչ չէ, այդ իսկ պատճառով շատ ավելի «վտանգավոր թշնամի» ընտրվեց. պարզվեց, որ հակահեղափոխականությունն այժմ ասոցացվում է Արցախի ռազմաքաղաքական էլիտայի, հասարակության մի մասի հետ։ Բոլորիս էլ հասկանալի է, որ Արցախի ռազմաքաղաքական էլիտան անթերի չէ, սակայն, այնուամենայնիվ, Արցախում ատելի չէ, և ինչպես երբեմն Արցախում են շեշտում, անիծվող չէ։ Եվ այս պարագայում հայաստանյան ժողովրդավարական բարեփոխումների արգելակը, հակահեղափոխության օջախը հանկարծ համարվում է Արցախը։ Նույնիսկ Արցախում քննարկվող համահայկական թեմաները, օրինակ՝ «Հայաստան-Արցախ ռազմավարական դաշինք» համաժողովը, որին մասնակցում էին տարբեր քաղաքական ուժեր, այդ թվում՝ ՀՀ և Արցախի իշխանության և ընդդիմության ներկայացուցիչները, ՀՀ իշխանությունների թեթև ձեռքով համարվում էր հակահեղափոխականների հավաք։

Ներկայումս մենք մտել ենք թշնամիներ փնտրելու բավականին վտանգավոր փուլ. 29 հազար քառակուսի կմ տարածքից մենք անցնում ենք, ըստ էության, ընդհանուր Հայրենիքի մաս կազմող Արցախի տարածք, և բոլորին էլ հասկանալի է, որ դա զգալիորեն թուլացնում է հայկական դիրքերը, ինչը վտանգում է Արցախյան հարցի շուրջ իրավիճակը։ Սա կարող է հանգեցնել նրան, որ հայկական երկու հանրապետությունների ռազմաքաղաքական էլիտաների միջև կարող են բավականին լուրջ հակասություններ առաջանալ՝ սկսած անձնականից, մինչև մարտավարական։ Կարևոր է, որպեսզի ՀՀ և Արցախի ղեկավարները շատ արագ փակեն այս հարցը։ Հայաստանում պետք է ընկալվի, որ եթե Արցախի գործող և նախկին նախագահները ինչ-որ հարցով, զուտ մարդասիրական, դիմում են Հայաստանի ղեկավարությանը, ապա դա միայն իրենց անձնական ցանկությունը կամ ամբիցիան չէ։ Նրանք են փոխանցում թե՛ Արցախի ռազմաքաղաքական էլիտայի, թե՛ Արցախի հասարակության մի մեծ մասի տրամադրությունները։ Հակառակ դեպքում, եթե Արցախում նման տրամադրություններ չլինեին, անկախ նրանից՝ Փաշինյանը կցանկանար հեղափոխությունն արտահանել Արցախ, թե ոչ, վաղուց փողոցները ողողված կլինեին Արցախի ղեկավարության դեմ հանդես եկող քաղաքացիներով։ Բայց մենք տեսնում ենք, որ նման միտում Արցախում չկա, ծիլերն անգամ չեն երևում։