Դա շատ մեծ սթրես էր ինձ համար. այդտեղից էլ սկսվեց իմ հաջողությունը. Նազենի Հովհաննիսյան (ֆոտո)

Armlur.am-ը գրում է.

Երեւանի պետական համալսարանի «Հաջողության նախագիծը» մեկնարկել է «Խոսքը` որպես հաջողության գրավական» խորագրով դասընթացների շարքը: Այն իրականացվում է «ԵՊՀ ուսանողների հետ տարվող աշխատանքների կենտրոնի» աջակցությամբ: Ծրագրի առաջին հյուրը դերասանուհի, հաղորդավարուհի Նազենի Հովհաննիսյանն էր: Նա ներկաների հետ կիսվեց իր փորձով, հմտություններով, խոսեց իր անցած ճանապարհի, հանդիպած խոչընդոտների եւ ձեռքբերումների մասին: «Ժողովուրդ»-ը ներկայացնում է դերասանուհու մի քանի ուշագրավ դիտարկում:

Ի՞նչ բան է հաջողությունը 

Առաջին հայացքից հաջողության վերաբերյալ իմ տեսությունը կարող է թվալ ծիծաղելի, բայց ես պատրաստ եմ պաշտպանել այն: Հաջողությունն առաջին հերթին ավանդույթն է: Կարծում եմ` հենց ավանդույթն է մարդու մեջ ձեւավորում հաջողության կորիզը: Այդ ավանդույթը կարող է ներառել ընտանիքով առավոտյան մի բաժակ սուրճ խմելուց մինչեւ երեկոյան միասին ընթրելը: Ի դեպ, գենն էլ է ավանդույթ, որից մենք չենք կարող փախչել. երբեմն նկատում ես, որ մի ամբողջ կյանք գլուխդ քորել ես այնպես, ինչպես դա անում էր հայրդ: Կարճ ասած` հաջողությունն ավանդույթներից մղվելն է: Հաջողությունը նաեւ չհոգնելն է. մանր քայլերով առաջ գնալու արվեստին տիրապետելը ամենամեծ հաղթանակի գրավականն է: Եվ, վերջապես, հաջողության երաշխիքը պինդ լինելն է, չվախենալը, որ քո հանդեպ կարող են լինել անհանդուրժող: Ես փոքր էի, բայց շատ լավ հիշում եմ, որ երբ երջանկահիշատակ Սոս Սարգսյանը առաջադրվել էր որպես ՀՀ նախագահի թեկնածու, մենք նրան «թաղեցինք», որովհետեւ անհանդուրժող ենք դիմացինի այլընտրանքի նկատմամբ: Առհասարակ, անհատներին միշտ խանգարում են: Կարծում եմ` հաջողությունը ծանր մարսվող, պարբերական աշխատանք պահանջող, հստակ նպատակներ հետապնդող ծանր մի բան է, որը կողքից կարող է փայլուն խաղալիք թվալ: 

Թատերականի դիպլոմն «օժիտի» չէր 

Երբ ես նոր էի ընդունվում թատերական ինստիտուտ, այն, ցավոք, լավագույն տեղը չէր համարվում աղջկա համար (ի դեպ, եթե երկրորդ անգամ ընտրության հնարավորություն ունենայի, ճարտարապետ կդառնայի): Թատերականի դիպլոմը` որպես «օժիտի դիպլոմ», ամենավատն էր (ծիծաղում է): Բայց այդ ինստիտուտն ինձ տվեց շատ կարեւոր մի բան` ամեն ինչից հաճույք ստանալու հատկություն: Ամենածանր կացության մեջ անգամ պետք է գտնել պրոցեսը: Եթե շարժման մեջ ես, դու կստանաս հաճույք: Մենք միշտ մտածում ենք արդյունքի մասին: Ես երբեք չեմ մտածել արդյունքի մասին: Ցանկանում էի գեղասահորդուհի դառնալ: Չդարձա, բայց այն շարժումը, որը գրավում էր ինձ գեղասահքի մեջ, ես ունեմ: Այսօր, երբ ես թատերականի դիմորդներին հարցնում եմ, թե ինչու են ուզում ընդունվել այդ ինստիտուտ, քչերն են ասում, որ իրենց հետաքրքիր է պրոցեսը, որովհետեւ չգիտեն դրա մասին: Ուզում են հայտնի դառնալ, ամենաանհետաքրքիր բանը աշխարհում: 

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ