Նախընտրական մրցապայքարում նախկին պաշտոնյաները պետք է պատրաստ լինեն ամենադաժան քննադատության
ԲԼՈԳԱլեն Ղևոնդյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Հայաստանում ընտրությունները մի տեսակ լակմուսի թուղթ են, որ ցույց են տալիս, թե նախորդ 4-5 տարիների ընթացքում ինչպես իշխանական բուրգում, այնպես էլ ընդհանուր քաղաքական կոնյուկտուրայում պետական գործիչների, քաղաքական խմբերի ու խմբակներ, կուսակցությունների փոփոխված/անփոփոխ ուժային հարաբերակցության բնույթն ու դրա հնարավոր պրոյեկտումները: Այսօր սահմանադրական փոփոխություններով պայմանավորված քաղաքական խաղի ներքո առկա իրողություններն արդեն տրանսֆորմացվում են: Մեր տիպի երկրներում, ուր քաղ. համակարգը փոքր է, իսկ այնտեղ ներկայացված շահերի խմբերն ու իրական կուսակցությունները, շատ չեն, այդ տրանսֆորմացիան ընթացնում է առավելապես մեկ, կամ լավագույն դեպքում երկու դոմինանտ քաղաքական ուժի, գործիչների շահերի ծիրով՝ նախապես մշակված ու առավելապես կանխատեսելի քաղաքական սցենարներով:
Այսօր ՀՀ-ում ապրիլին սպասվելիք ընտրություններին ընդառաջ քաղաքական մթնոլորտը որոշակիորեն փոխվել է: Դա, բացի սահմանադրական փոփոխություններից, պայմանավորված է նաև մի քանի այլ գործոններով՝ տնտեսական ահագնացող ճգնաժամ, 2016 ապրիլյան սահմանային սրացումներ ու դրա հետևանքներ, ՊՊԾ գնդի գրավում, «հասարակություն-պետություն» անվստահության խորացող վիճակ: Նման պայմաններում 2008թ-ից (միգուցե ավելի վաղ) ձևավորված քաղաքական/կառավարչական ու կուսակցական թիմի կարևորագույն օղակներից երկուսի՝ ՀՀ նախկին ՊՆ Ս.Օհանյանի ու նախկին վարչապետ Հ.Աբրահամյանի քաղաքական վարքի վերջին դրսևորումները բավական ուշագրավ են: Տարիներ շարունակ լինելով նույն համակարգի կարևորագույն օղակներից, միասին լավ-վատ անցնելով մի քանի ընտրություններ, քաղաքական սուր մրցապայքարի տարբեր փուլեր՝ այդ թվում ներիշխանական հարթակներում ու ամենակարևորը՝ 2016-ի ապրիլը, նրանք այսօր ընդդիմադիր մեղադրական տոնայնությամբ քաղաքական բացահայտ ու ենթատեքստային հայտարարություններ են անում:
Պարզ է, որ նրանցից յուրաքանչյուրը նմանօրինակ քննադատության համար ունի իր ուրույն՝ միգուցե իրարից տարբերվող դրդապատճառներ: Մյուս կողմից կարելի է ենթադրել, որ դա առավելապես կապված է նրանց՝ սեփական քաղաքական-կառավարչական ապագայի ու այսօր առկա իրողությունների անհամապատասխանության հետ:
Այս իրավիճակում, սակայն պետք է հաշվի առնել նաև մեկ կարևոր հանգամանք, որ երկուսի դեպքում էլ կարող է «աշխատել». մի կողմից՝ Հ.Աբրահամյանի պաշտոնավարման տարիներին արձանագրված բազմաթիվ լրջագույն խնդիրները տնտեսության, սոցիալական ապահովության, ոչ մրցակցային տնտ. քաղաքականության ոլորտներում, մյուս կողմից՝ Ս.Օհանյանի պաշտոնավարման տարիներին ՀՀ զինված ուժերում առկա բազմաթիվ խնդիրներն ու նրա՝ «ապրիլյան քննություն»-ից ձևավորված իրավիճակը, օբյեկտիվորեն նրանց երկուսին էլ դարձնում են քաղաքականապես բավական խոցելի: Իսկ դա նշանակում է, որ քաղաքական պայքարի մեջ մտնելուն զուգահեռ վերջիններս ենթարկվելու են ամենասուր քննադատության ու հրապարակային «հարվածների», որը քաղաքական խաղի ներկա պայմաններում տեղավորվում է մեր երկրում առկա քաղ. տրամաբանության մեջ: Նրանք, իհարկե, դա շատ լավ հասկանում են, քանզի նորաթուխ պաշտոնյաներներ չեն:
Ուստի այս պահի քաղ. հիմնական հարցադրումը հետևյալն է. «ինչ»-ը կամ միգուցե «ով» է եղել այն դրդապատճառը, որը «ստիպել է» այդ հմուտ, փորձառու ու իրազեկ պաշտոնյաներին, ովքեր սթափ գիտակցում են, որ չունեն բավարար ֆինանսական, վարկանիշային ու մարդկային/թիմային ռեսուրսներ, գնալ այդ քայլին...