Համբուրվող աղջիկն ու տղան, երազանքի հետևից գնացողը, մտածողը` երևանյան «Կասկադում» (Photo)
ՖՈՏՈBlognews.am-ը գրում է.
Երևանի սրտում՝ Կասկադի հարակից տարածքում՝ Թամանյանի հայացքի ներքո, նրանք են՝ համբուրվող աղջիկն ու տղան, երազանքի հետևից գնացողը, մտածողը, շտապողը, բարձրացողը... Քանդակագործ Գևորգ Թադևոսյանի աշխատանքները Երևանում ապրողների մասին են, բոլորը՝ ֆիքսված կյանքի ընթացքի որևէ ակնթարթում:
Մայիսի 5-ին «Santa Fe» սրճարանի նախաձեռնությամբ տարածքում տեղադրված քանդակներն իրենց թափանցիկությամբ ու շատ քաղաքային թեմայով բավականին սահուն ինտեգրվեցին երևանյան այս գողտրիկ միջավայրին՝ գրավելով երևանցիների ու մեր քաղաքի հյուրերի ուշադրությունն ու հետաքրքրությունը: Մարդիկ մոտենում են, ուսումնասիրում քանդակները, նկարվում, նկարում, քննարկում, իսկ քանդակագործը, ով քանդակների տեղադրման պահից գրեթե չի լքում այս տարածքը, գերադասում է չմոտենալ, չմիջամտել, այլ կողքից հետևել մարդկանց, տեսնել նրանց ռեակցիան, լսել արձագանքները, գովեստի խոսքերն ու նաև քննադատությունը։ Գևորգին՝ որպես հեղինակի, այս ամենը շատ հետաքրքիր է, որովհետև արվեստը հենց դրանով է ապրում: Արվեստագետը միշտ էլ ակնկալում է, որ իր նվիրած էներգիան իրեն կվերադառնա.
«Քաղաքի այս մասում 7-8 տարի ապրել եմ, հիմա փոխել եմ բնակությանս վայրը, բայց քանդակների հայտնվելու օրվանից նորից այստեղ եմ «ապրում»: Երբ գործերդ ցուցադրվում են որևէ ցուցասրահում, լարվում ես, հուզվում, քանի որ գիտես՝ մարդիկ դիտելու են, կարծիք են կազմելու, հավանելու են կամ ոչ: Իսկ այս պարագայում, երբ քանդակներն ի ցույց ամբողջ քաղաքի են, երևի պատկերացնում եք՝ որքան մեծ է լարվածությունս: Անցորդներին ամենաշատը անսպասելիությունն ու անսովորությունն են գրավում: Մոտենում են, հպվում են, լուսանկարվում… Հետաքրքիր է հետևել մարդկանց ռեակցիային, բայց երբեք չեմ մոտենում, քննարկման մեջ չեմ մտնում, ավելի հետաքրքիր է կողքից լսել կարծիքները»:
«Այսօր արվեստն ունի մի լուրջ խնդիր. ցուցադրության վայրերը քիչ են, որպեսզի յուրաքանչյուր արվեստագետ հնարավորություն ունենա ներկայացնելու իր ստեղծագործություններն ու աշխատանքները։ Բացի սրանից՝ մեկ խնդիր ևս կա. մարդիկ ավելի շատ կենցաղով են հետաքրքրված, քան արվեստով: Մեր ցուցասրահը այս հարցի լուծման համար իր մոտեցումն ունի. սիրում ենք անսպասելի, ալտերնատիվ տարածքներում հայտնվել՝ ցուցասրահներից ու թանգարաններից դուրս: Դրանք կարող են լինել հյուրանոցներ, խանութ-սրահներ կամ, ինչպես այս դեպքում, սրճարանի հարակից տարածքներ: Ոչ թե մարդկանց ենք բերում ցուցասրահներ, այլ ցուցադրություններ ենք կազմակերպում այնտեղ, որտեղ մարդիկ են։ Հավատացեք, այս մոտեցումն աշխատում է»,-ասում է «Անտիկյան» ցուցասրահի հիմնադիր և տնօրեն Արմինե Անտիկյանը:
Քանդակագործ Գևորգ Թադևոսյանի համար ստեղծագործական պրոցեսի մեջ գլխավոր նախապայմանը միտքն է՝ տարբերվող, նորարար, հետաքրքիր. «Այս բոլոր քանդակների մեջ շեշտը դրված է սիլուետային ակտիվության և հնարավորինս ընդհանուր խմբաքանդակի գծերի և ծավալների համադրություն վրա: Ընդհանուրի մեջ ամենաաչքի ընկնող գիծը շարժումն է, որն ինձ շատ է գրավում: Ամենուր ունենք գծի և գործողության համադրություն՝ երկրաչափական պատկերները համադրվում են քանդակային ծավալի հետ ,- նշում է Գևորգը ,- Աշխարհում հիմա կոմպոզիցիոն քանդակներին շատ ավելի մեծ տեղ է տրվում, քան արձաններին, որոնք կանգնեցվում են մեծ ու լուրջ մարդկանց պատվին: Կարծում եմ՝ նաև այս պարագայում կարելի է կոմպոզիցիոն տարբերակով ներկայացնել, ուղղակի պետք է լայն բացված աչքերով նայել աշխարհին. հավատացեք՝ արձաններ ստեղծելու շատ ավելի հետաքրքիր տարբերակներ կան»: