Շանթարգելի ու ընթացք հաղորդող վարորդի անհրաժեշտության մասին

«Փաստ» օրաթերթը գրում է 

 

Օրեր առաջ գրող Լևոն Ջավախյանը հանդես եկավ մի հայտարարությամբ, որով որպես ՀՀ նախագահի թեկնածու առաջարկում էր Վազգեն Մանուկյանին: Նրա այս հայտարարությունը բազմաթիվ հակասական արձագանքների պատճառ դարձավ: Բայց օրեր անց մամուլում, անկախ Ջավախյանի արտահայտած կարծիքից, լուրեր շրջանառվեցին Վազգեն Մանուկյանի հնարավոր թեկնածության մասին:

«Փաստը» զրուցել է Լևոն Ջավախյանի հետ՝ պարզելու թե ինչու հենց Վազգեն Մանուկյանը և ինչո՞ւ է նրան կոմպրոմիսային թեկնածու համարում:

– Քաղաքականությունը հնարավորի արվեստ է: Հարցերի հարցն այն է, որ իշխանությունների և ժողովրդի միջև ատելության վիհ է առաջացել: Հարկավոր է այդ վիհը վերացնել, քանի որ դա մեր պետության և պետականության համար կարող է կործանարար լինել: Մեր ուզածն ի վերջո ի՞նչ է. իշխանություններից վրեժ լուծե՞լ, արյուն անե՞լ, թե՞ էս երկիրն աստիճանաբար ուղիղ ռելսերի վրա դնել: Ինձ թվում է` վերջինը:

Իշխանությունը գաթա, տորթ չէ, որ ամեն մարդ հաջողեցնի այն իր ձեռքը վերցնել: Իշխանությունը տքնաջան աշխատանք է, օրնիբուն տառապանք, ոչ թե ժողովրդին իշխելու, այլ ծառայելու, առաջին պաշտոնն է, բայց ժողովրդի համար ամենավերջին ծառան պետք է լինել:

Առաջադրելով իր թեկնածությունը, գուցեև իրեն վնաս եմ տվել, որովհետև լավն ուզողի հետ 1000 վատ ուզող կա, վատ կամեցող կա: Դեռ հարց էլ է՝ ինքն ուզում է, թե ոչ: Այստեղ էականը այն է, որ ես ուզում եմ նա լինի, ոչ թե նա ուզի լինել:

Թյուր պատկերացում կա իշխանության մասին: Մի անեկդոտ կա: Կոլխոզի նախագահ ընտրելիս մի չոբան առաջարկում է իր թեկնածությունը, հարցնում են՝ կարո՞ղ ես կառավարել, ասում է՝ վախում ես վիլիսիցը վեր ընկնե՞մ: Հիմի հարցը ոչ թե վիլիսից վեր ընկնելու, այլ վիլիսը վեր ընկնելու մասին է: Պիտի երկրին այնպիսի վարորդ բերել, ով և՛ շանթարգելի դեր կատարի պետական հավասարակշռություն ապահովելու համար, և՛ ընթացք հաղորդի պետական լոկոմոտիվին:

 

– Սահմանադրական նոր փոփոխությունների համաձայն նախագահը շատ լիազորություններ չի ունենա, արդյոք ինչ–որ բան հնարավոր կլինի՞ փոխել, երբ ձեռքում այնքան էլ մեծ գորիծքակազմ չէ:

– Նախագահը մնում է նախագահ, և նախագահին համարժեք որոշ լծակներ կան նրա ձեռքում: Եթե նա ազնիվ մարդ է, եթե տեսնի` ինչ է կատարվում երկրում, եթե իր նախագահական բերանը անգամ բացի հանուն արդարության, դա քիչ բան չէ: Կարող է հարկ եղած դեպքում հանուն իր ազգի և ժողովրդի ընդդիմություն դառնալ:

 

– Պարոն Ջավախյան, մի կայքում գրել են, թե ձեր խոսքը պատվեր է նախագահականի կողմից: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում նման արձագանքին:

– Որքան էլ որ հերքեմ, չար լեզուն, չար հավատը պիտի ասի էդպես է: Ով իմ կենսագրությունը գիտի, ով ինձ ճանաչում է` իմ ազատախոսության, թեկուզ և բերանբացության առումով, էդպիսի լուրջ խաբար ինձ կվստահե՞ն իշխանությունները: Էդ էր մնացել, որ օր ծերության ես նախագահականի ագենտը դառնամ, իմ խիղճն իմ առաջ մաքուր է:

Ես շատ բաների համար կարող է կոմպրոմիսի գնամ, բայց սա այդ դեպքը չէ: Ես մտածում եմ այնպես, ինչպես մտածում եմ, խոսում այն, ինչ մտածում եմ: Ով էլ լինի, քանի մեդալ էլ ինձ տված լինեն, թող չմտածեն, որ ես ծախվեցի: Ես ավելի շատ կծախեմ, խոսքը առջևիս դրված արծաթի մասին է, քան կծախվեմ, իմ հոգին ծախու չի և սակարկությունների ենթակա չէ:

Կարծում եմ` միտումնավոր ասում են իմ այդ կարծիքը վարկաբեկելու համար: Ի՞նչ են ուզում, թող կանգնեն ասեն` ո՞ւմ են ուզում: Ես հնարավորությունների սահմաններում տվել եմ մի մարդու անուն, որը վաստակ ունի անկախության, էս երկրի կայացման, պատերազմում հաղթանակի համար, իր ամբողջ կենսագրությամբ ու գործունեությամբ արժանի է դրան: Իսկ այստեղ խնդրողի դերում ես եմ, ոչ թե նա:

 

Քրիստինա Տեր-Մաթևոսյան