Զոմբիների հերթական ալիքը. «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Իռլանդական «Քրանբերիզ» ռոք խմբի ամենահայտնի երգերից մեկը վերնագրված է «Զոմբիներ»: Այս խմբի կամ երգի մասին պարտադիր չէ, որ բոլորը տեղյակ լինեն, սակայն գրեթե բոլորս հիշում ենք 2007–2008 թվականները, երբ Հայաստանում հայտնվել էին հարյուր հազարավոր զոմբիներ: Իսկ ով չի հիշում` հուշենք, այդ զոմբիներն արդեն նախկին նախագահ ու նախկին վարչապետ Սերժ Սարգսյանի ու հանրապետական կուսակցության ընդդիմադիրներն էին, իսկ վերջիններիս զոմբիացնողը՝ նույնպես ՀՀ նախկին նախագահ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը: 

Հասկանալի է, որ ՀՀ քաղաքացիները բոլորովին էլ չէին կրում պետական քարոզչական մեքենայի և այդ մեքենայի մամլիչի տակ գտնվող լրատվամիջոցների, անհատների ու խմբերի հնչեցրած ախտորոշման հատկանիշները:

2008–ից հետո անցավ տասը տարի, մինչև կայացավ հեղափոխությունը կամ ազատումը սարգսյանական ու հանրապետական վարչակարգից, բայց արի ու տես, որ այս ազատումը բերեց իսկական զոմբիացման միտումներ : Հեղափոխությունը (կամ իշխանափոխությո՞ւնը գուցե) պետք է պահպանել ու պաշտպանել, որովհետև հեղափոխություններին սովորաբար հաջորդում են հակահեղափոխությունները կամ, ինչպես ոմանք սիրում են ասել, ռեակցիան: Սակայն արդյոք այդ հեղափոխությունը չի՞ հայտնվում լրջագույն վտանգի առաջ, երբ նրան պաշտպանողներն արդեն սկսում են ոտնձգություններ կատարել հեղափոխության հիմնարար արժեքների դեմ, այնպիսի արժեքների, ինչպիսին խոսքի ազատությունն է:

Արդյոք ֆեյսբուքում, մեդիահարթակում, ապա և ռեալ իրականության մեջ այս կամ այն լրատվամիջոցի «հարցերը լուծելու» կոչերը հենց առաջնային հակահեղափոխությունը չե՞ն: Այստեղ, ի դեպ, բոլորովին էլ էական չէ, թե որ, կամ ինչպիսի որակի լրատվամիջոցի մասին է խոսքը, ավելին` խնդիրը բացարձակ լրատվամիջոցը չէ, այլ խոսքի ազատությունը: 

Այո, կարող են լինել լավ կամ վատ, դեղին կամ ոչ այնքան ու էլի հազար ու մի տեսակի հոդվածներ, նյութեր, տեքստեր, բայց վերցնել և միայն դրանց անհաճո լինելու պատճառով սկսել արշավ, դա արդեն զոմբիացում է, իսկական զոմբիացում` ո՛չ 2008 թվականի իմաստով և ո՛չ էլ հանրահայտ երգի: