«Հրաչ Քեշիշյանը թույլ չտվեց». Մանե Մխոյանի թրքուհու դերն ու շյուղերը
ԼԱՅՖ
Երիտասարդ դերասանուհի Մանե Մխոյանը այս շրջանում հեռուստադիտողին ներկայանում է «Անատոլիական պատմություն» սերիալում Քեյթի կերպարով: Նա BRAVO.am-ի հետ ակեղծ զրույցում պատմել է ֆիլմային առաջին աշխատանքի, Արեւմտյան Հայաստան չգնալու պատճառների մասին: Մանեն նաեւ ասել է, թե ինչ նոր հմտություն է ձեռք բերել կարանտինային օրերի ընթացքում:
Առաջինը
Ճիշտ է՝ «Անատոլիական պատմությունը» եթեր գնաց «Պատվի համար» սերիալից հետո, բայց իրականում ավելի վաղ էր նկարահանվել. իմ առաջին ֆիլմային աշխատանքն էր: «Ոչինչ չի մնա» ներկայացումից մի քանի ամիս անց առաջարկ ստացա Հրաչ Քեշիշյանից ու մեծ սիրով համաձայնեցի: «Այնտեղ, որտեղ ծաղկում են վայրի վարդեր» վեպը կարդացել էի մոտ երեք տարի առաջ: Ցանկություն առաջացավ վերընթերցել, բայց Հրաչ Քեշիշյանը թույլ չտվեց: Ուղարկեց նոր՝ սցենարային տարբերակը, որն Անահիտ Աղասարյանի հետ համատեղ էին գրել: Պետք է նշեմ՝ գրքից բավական հեռացել ենք:
Անձնական ողբերգություն
Երբ ծանոթացա Քեյթի հետ, ով կիսով չափ գերմանուհի է, կիսով չափ թրքուհի, մտավախություն կար, որ հեռուստադիտողը նրան այնքան էլ չի ընդունի: Բայց Քեյթն այս դեպքում այնքան էլ վտանգավոր չէ: Նա թրքուհի է, բայց չի ուզում պատժվել այն մեղքերի համար, որոնք ինքը չէր գործել: Իսկ հայուհի Լուսինեն, ով նույնպես Դենին է սիրում, ավելի վտանգավոր է՝ հայ լինելով հանդերձ: Բարդ հոգեբանական իրավիճակ է: Ինքս թուրք տղայի հետ հարաբերություններին նախապատվություն չեմ տալիս, բայց երբեք մի ասա՝ երբեք: Պատկերացնենք, որ մենք հանկարծ իմանում ենք՝ կիսով չափ ադրբեջանցի ենք. չէ՞ որ ամբողջ կյանքում նրանց թշնամի ենք համարել: Սա անձնական ողբերգություն է: Մուսթաֆա պապիկի ճակատագիրը, որը խեղվել է 1915 թվականի ջարդերի ժամանակ, խեղում է նաեւ 2007 թվականին իր թոռնուհու ճակատագիրը:
Աղոթքը՝ տնից
Պատմությունն օդից կախված կմնա Աստված գիտի՝ մինչեւ երբ: Մենք Թուրքիայից պահանջում ենք, որ ընդունի Ցեղասպանությունը, բայց կարծում եմ՝ դա մեզ ոչինչ չի տա. մի՞թե հրապարակային ներողությունից հետո պետք է ներենք: 1915 թվականն այլեւս իմ արյան մեջ է: Այն, ինչ եղել է ավելի քան մեկ դար առաջ, հիշում ենք բոլորս, յուրաքանչյուր հայ այդ պատմության կրողն է: Մենք լսել ենք Ցեղասպանության մասին ու լուսանկարներ տեսել, բայց ոչինչ չի փոխանցի այն անմարդկային դաժանությունը, որը դրսեւորել է թուրքը: Ամեն տարի ապրիլի 24-ին աշխատում եմ եկեղեցի գնալ. պարտք եմ համարում: Այս տարի, համաճարակային իրավիճակով պայմանավորված, մեր աղոթքը տնից հղեցինք:
«Վախենում եմ»
Արեւմտյան Հայաստան գնալու առիթներ եղել են՝ չեմ գնացել: Վախենում եմ իմ սեփական հողում հյուրի կարգավիճակում լինելուց: Մի անգամ Գյումրու կողմից Անին տեսել եմ հեռադիտակով: Ինձ ու Անին ընդամենը մեկ ձոր էր բաժանում, ու երեւում էր, թե ինչպես են թուրք զբոսաշրջիկները եկեղեցի մտնում:
Կարանտինային
Շարունակությունն՝ այստեղ