«Եթե չես տես­նում մարդ­կանց, նրանց ժես­տե­րը, տա­ռա­պան­քը կամ հրճվան­քը, անհ­նար է կի­նո նկա­րել»

Երիտասարդ ռեժիսոր Մաննեի «Շապիտո» վավերագրական ֆիլմի համաշխարհային պրեմիերան տեղի կունենա ռուսական «Պահպանել և փրկել» միջազգային կինոփառատոնում, որտեղ նախորդ տարի նրա «Ճայը» ֆիլմն արժանացել է Գրան պրիի:

«Ֆիլմի հայաստանյան պրեմիերան կայացել է անցած տարի: Այն պատմում է մարդու՝ կրկեսում անցած ճանապարհի մասին: Ֆիլմի ընթացքում կրկեսը ֆինանսական խնդիրների պատճառով փակվում է: Արտիստները սկսում են կարոտել կենդանիներին՝ առյուծին, արջին ու, ամենակարևորը, իրենց ապրելակերպը: Ֆիլմը նրանց զգացողությունների մասին է»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է ռեժիսորը:

Նշում է՝ ներկայիս իրավիճակով պայմանավորված՝ այս պահին ավելի շատ աշխատում է գաղափարները զարգացնելու վրա: 

«Բոլոր գաղափարներս, իհարկե, կապված են ֆիլմերի հետ: Շատ մտքեր կան, որոնք արդեն իսկ կյանք են ստանում: Օրերս լույս տեսան իմ նովելները Բելառուսի նախագահական թերթում: 

Դրանք գրել եմ Մինսկում, կինոփառատոններին մասնակցելու ժամանակ: Մինսկը ինձ շատ դուր եկավ, և որոշեցի զգացմունքներս ամփոփել կարճ պատումներում: Շատ ուրախ եմ, որ լրագրող Արթուր Մեխտիևը «կիսվեց» իմ նովելներով»,-նշում է մեր զրուցակիցը: 

Մաննեի «Ճայը» ֆիլմը բավականին հաջողություններ գրանցեց, մի շարք մրցանակների արժանացավ տարբեր փառատոններում: Ինչո՞վ է երիտասարդ ռեժիսորը պայմանավորում այդ հաջողությունը: 

Նա այս հարցին ոչ տրիվիալ պատասխան ունի. «Հաջողությունները, կարծում եմ, կապված են նրա հետ, որ երբեք չեմ մտածում հաջողության մասին, դա երկրորդ պլանում է: Կինոյում կարևոր եմ համարում ազատությունը և անշահախնդրությունը»,-արձագանքում է Մաննեն:

Գաղտնիք չէ, որ այս օրերին ամեն ինչ տեղափոխվել է օնլայն տիրույթ: Բնական է, որ այս վիճակը կանդրադառնա կինոարտադրության ոլորտի վրա: «Սկզբնական շրջանում սցենարները մշակում էի ինքնամեկուսացված ժամանակ, սակայն այս պահին արդեն ակտիվ կյանքին եմ անցել: 

Կինոն պետք է ստեղծվի իրականության մեջ, հակառակ դեպքում միայն հալ յուցինացիաների նման պատկերներ կգրես և այդպես էլ չես զգա նրա շոշափելիությունը: Եթե չես տեսնում մարդկանց, նրանց ժեստերը, հույզերը, տառապանքը կամ հրճվանքը՝ անհնար է կինո նկարել: Կարելի է, այո՛, տանը կինո նկարել որպես էքսպերիմենտ, բայց, կարծում եմ, միայն մեկ անգամ»,-ասում է ռեժիսորը:

Հարցնում եմ՝ մշակութային օնլայնիզմը, ինչպես հիմա հաճախ ասվում է, կնպաստի՞, որ ստեղծագործողները և նրանց աշխատանքներն էլ ավելի ճանաչելի դառնան: 

«Միայն շփման առումով կնպաստի, որ արագ քննարկումներ կազմակերպվեն: Այլ պարագաներում չեմ պատկերացնում, որ կենդանի արվեստը, ինչպիսին կինոն է, հնարավոր է սնվի ռոբոտներից»,-կարծում է Մաննեն:

Հավելում է՝ շուտով կավարտի ԵԹԿՊԻ մագիստրատուրայի բաժինը: «Շարունակում եմ աշխատել գիտական թեզիս վրա: Այն կոչվում է «Ռեֆրեն դիստանցիայի մեջ»: Թեզը համեմատում է քվանտային մեխանիկայի և մոնտաժի բնույթները որպես երկու առանձին, սակայն իրար շատ մոտ գիտություններ: Ներկայացնում եմ, թե ինչպես են կինոն և գիտությունը փոխկապակցվում և ինչպես են սնում մեկը մյուսին: Կարծում եմ՝ Ատոմի և Կինոյի դարը դեռ մեկ անգամ էլ կհռչակվի»,- եզրափակում է ռեժիսոր Մաննեն:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ