Ծայ­րա­հե­ղու­թյու­նից ծայ­րա­հե­ղու­թյուն

Իշխանություններն էլ արդեն ընդունում են, որ «կորոնավիրուսի համավարակի հետ կապված մեր գործերը լավ չեն», ու դժգոհում են, որ մեր հասարակությունը լուրջ չի վերաբերվում համաճարակին, պատասխանատվություն հանդես չի բերում: Ժամանակի ընթացքում հարկ կլինի հասկանալ, թե ինչու հայտնվեցինք նման ծանրագույն վիճակում: Հիմա արձանագրենք, որ մեր իրականության մեջ անցած երկուսուկես ամիսը կարելի է բնութագրել որպես ծայրահեղությունների շրջան: 

Այդ գնահատականը գլոբալ իմաստով կարելի է նաև շատ ավելի երկար ժամանակահատվածի համար արձանագրել, սակայն հիմա խոսքը համաճարակային վիճակի մասին է: Ընդ որում, հարցը չի վերաբերում զուտ հակահամաճարակային գործողություններին: 

Դրանցից ոչ պակաս կարևոր է տեղեկատվության փոխանցման, սոցիալական PR-ի գործոնը: Երբ նոր էր հայտարարվել հատուկ դրություն, առաջին սահմանափակումներից մեկը վերաբերում էր ԶԼՄ-ներին, որպեսզի հնարավոր լինի խուսափել խուճապային տրամադրություններ առաջացնող տեղեկություններից: 

Դեռ այն ժամանակ մասնագետները նշեցին, որ դա շատ անորոշ ձևակերպում է, որ նման դեպքերում չափազանց նուրբ է խուճապի անհրաժեշտություն անթույլատրելիություն սահմանը: 

Արդյունքում հասարակությունն սկսեց չափազանց «թեթև» վերաբերվել այս ամենին: Ժամանակի հետ իշխանավորները, հատկապես առողջապահության նախարարն ու վարչապետը, իրենք սկսեցին ստիպված, այսպես կոչված, «խուճապային» մեսիջներ հղել, ինչը երբեմն ծայրահեղությունների է հասնում: Խոսքը թե ՄՀՀ-ի մահճակալների լուսանկարի մասին է, թե արհեստական շնչառական ապարատին միացված մարդկանց տառապանքների մասին հոգեցունց պատմությունների: 

Մասնագետներն արդեն իսկ մտահոգություն են հայտնում, որ նման ծայրահեղություններն ի վերջո կարող են հոգեբանական լուրջ հետևանքներ ունենալ հասարակության զգալի հատվածի վրա, իսկ դրա արդյունքը կարող է ոչ պակաս ծանր լինել: 

Դոզավորումն ու գրագետ աշխատանքը չափազանց կարևոր են նաև հասարակության հետ տեղեկատվական աշխատանքի առումով:

 Ցանկացած թեմայով ծայրահեղականությունն այս պարագայում կարող է անհամեմատ վտանգավոր լինել, այդ թվում՝ թե՛ «ամեն ինչ լավ է» կարգի տեղեկությունները (խուճապի բացառում), թե՛ սարսափեցնող քարոզչությունը (սրթրեսային խուճապ):