Ինչպես Վիկայի հեքիաթներում, այնպես էլ նրա ընտանիքի սրտում հայրենի Հադրութ վերադառնալու երազանքն է. «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

 «Իմ Հադրութ, երբ քեզ առաջին անգամ նամակ էի գրել, դեռ պատերազմ էր ու երազանքս խաղաղությունն էր։ Հիմա խաղաղություն է, բայց քեզ կորցրել եմ...Ես քեզ կարոտում եմ, Հադրութս։ Ես մտածում էի, որ կարոտը միայն գրքերում է լինում։ Խնդրում եմ, շա՜տ եմ խնդրում չնեղանաս մեզանից։ Ես միշտ հավատալու եմ, որ այս ամենը մի օր կանցնի, ու մենք կգտնենք իրար՝ ես և դու, իմ Հադրութ, իմ չքնաղ, իմ միակ, իմ կարոտ...»:

Երեխաներն ապրում են ծնողների ստեղծած հեքիաթում, մի օր էլ այդ երեխաների մեկը որոշում է հեքիաթներ գրել: Այն ժամանակ Վիկան դեռ ընտանիքի հետ սիրելի ու հարազատ Հադրութում էր ապրում, հիմա՝ Երևանում: Վիկան հեքիաթներ սկսել է գրել ութ տարեկանից: Հիմա սովորում է վեցերորդ դասարանում, ընտանիքի հետ բնակվում են Երևանում: Դեռ այն ժամանակ, երբ ստիպված չէին լքել Հադրութը, նրա հեքիաթները հրապարակվում էին «Դիզակ» թերթում, իսկ հիմա արդեն գրքի տեսքով դրանք դրվել են ընթերցողի սեղանին, այս առումով սա նրա առաջին փորձն է: «Իմ հեքիաթները բարության, ընկերության մասին են: Իմ հերոսները ես ու մեր հայրենիքի բնակիչներն ենք»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Վիկան: Հեքիաթների ժողովածուն անվանել է «Եվ արցունքը փոխեց իր համը», սա հեքիաթներից մեկի վերնագիրն է:

«Այս գրքում Հադրութին ուղղված, Հադրութի մասին չորս հեքիաթ ունեմ: Գիրքը սկսվում է այդ նամակներից մեկով»,-նշում է հեղինակը: Հեքիաթներ գրող աղջկա ցանկությունը շատ պարզ է՝ գրքի վաճառքից ստացված գումարով համակարգիչ գնել, որպեսզի գրելու պրոցեսն ավելի արագ ստացվի: Հիմա ամբողջը ձեռագիր է գրում, ասում է՝ սեփական համակարգիչ ունենալը կհեշտացնի իր գործը: Իսկ ավելի մեծ երազանքն, իհարկե, տուն վերադառնալն է, հույսը չի կորցնում, հավատում է, այնպես, ինչպես իր հեքիաթի հերոսները: Այժմ նրա բոլոր հետաքրքրություններն ուղղված են դեպի արվեստը, չնայած դեռ հստակ չգիտի, թե ինչ մասնագիտություն կընտրի ապագայում, հիմա հաճախում է նկարչության խմբակ, սիրում է պարել: Առաջին գրքի շնորհանդեսը վերջերս է կայացել, այն շուտով կհայտնվի գրախանութներում, բայց Վիկան արդեն մտածում է հաջորդի մասին: Ասում է՝ արդեն 14 նոր հեքիաթ ունի:

Վիկայի մայրիկը՝ Ալ յոնան, պատմում է, որ աղջկա հեքիաթների մեծ մասը մնացին Հադրութում՝ համակարգչի մեջ: Ասում է՝ մի քանիսը հնարավոր եղավ վերագտնել, քանի որ տպագրվել էին էլեկտրոնային կայքերում: «Վիկան ցանկություն ուներ հեքիաթների գիրք ունենալ, ինչ-որ առումով դա երազանք էր: Իր այդ երազանքի մասին իմացավ ամերիկաբնակ մեր հայրենակից Արմինե Բաբայանը, որն էլ հովանավորեց իր գրքի տպագրությունը: Գրքի նկարազարդման աշխատանքները կատարել է նկարչուհի Նունե Մելոյանը, շնորհանդեսն էլ կայացավ «Դիզակ Արտ» մշակութային կենտրոնում: Շնորհակալ ենք բոլորին, ովքեր օգնեցին, որ դստերս երազանքն իրականություն դառնա»,-ասում է տիկին Ալյոնան:

Ընտանիքը Երևանում վարձով է բնակվում, Վիկան երեք երեխաներից կրտսերն է: Նրանց ապագայի պլանները կապված են Հայաստանի ու Արցախի հետ, հույսները չեն կորցնում, որ վերադառնալու են տուն: Տիկին Ալ յոնան ասում է՝ ինչպես Վիկայի հեքիաթներում, այնպես էլ իրենց ընտանիքի սրտում հայրենի Հադրութ վերադառնալու երազանքն է:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում