Ինտենսիվ զարգացնում են թշնամու նարատիվները. «Փաստ»
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ
«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Որոշակի ժամանակ Փաշինյանի պատգամավորներն Արցախի շուրջ տեղի ունեցող գործընթացների հարցում լուռումունջ էին, ձայնները դուրս չէին գալիս։ Հնարավոր է՝ դա կոնկրետ հանձնարարություն էր, հնարավոր է՝ տոնական թմբիրից դեռ դուրս չէին եկել: Երևի երկուսն էլ: Այդուամենայնիվ, ֆիքսենք, որ նրանք ինքնուրույն նույնիսկ լռել չեն կարող։ Շատ տիպիկ բնորոշում տրվեց ժամանակին իշխող ուժի պատգամավորների մասին, թե նրանք Նիկոլի «ուսապարկի» կարգավիճակում են։ Բայց, ահա, նույն «ուսապարկերն» արդեն սկսել են ակտիվանալ ու, մեկը մյուսին հերթ չտալով, հայտարարություններ անել Արցախի հետ կապված։
Ու ինչքան խոսում են, այնքան շատ են ինքնախոստովանական «ցուցմունք» տալիս իրենք իրենց դեմ՝ օր օրի ավելի բացելով իրական դեմքներն ու նպատակները: Ու քանի որ քպականները առաջնորդվում են ոչ թե պետության, այլ Փաշինյանի գծած ուղեծրով, ուստի նրանք մեկը մյուսի հետևից սկսեցին այնպիսի հայտարարություններ անել, որոնք ոչ միայն հայկական շահերը չեն սպասարկում, այլև բխում են թշնամու շահերից ու խոսույթից։ Օրինակ՝ քպականներն անընդհատ շրջանառության մեջ են դնում «Ղարաբաղի հայերը» արտահայտությունը։ Այսպիսի տերմինալոգիան ջուր է լցնում ադրբեջանական քարոզչամեքենայի ջրաղացին, քանի որ դա տարիներ շարունակ եղել է հենց նրանց ձևակերպումը։
Մի՞թե Ղարաբաղում բացի հայերից այլ բնակչություն էլ կա, թե՞ քպականներն արդեն «Ղարաբաղի ադրբեջանական համայնքն» էլ են ընդունում: Կամ՝ մեկ այլ պատգամավոր էլ հայտարարում է, թե Արցախի հարցն արդեն պատերազմով լուծվել է։ Սա ի՞նչ է, եթե ոչ ադրբեջանական թեզերի հայելային արտապատկերում։ Չէ՞ որ Ադրբեջանը ցանկանում է ամեն կերպ ցույց տալ, թե պատերազմից հետո Արցախի հարցը լուծվել է, և այլևս չկա Ղարաբաղ անունով կազմավորում։ Մյուս կողմից՝ մարդիկ պարզ ասում են՝ Արցախի հարցը պետք է լուծվեր, պատերազմով լուծել ենք, էլ ի՞նչ եք ուզում: Նույն պատգամավորը նաև հայտարարում է, թե Թուրքիան մեզ երբեք չի սպառնացել։
Լավ, հասկացանք, որ հրահանգ են կատարում, բայց մի՞թե կարելի է այդ աստիճան կեղծել իրականությունը։ Արդյոք Թուրքիա՞ն չէր, որ Արցախյան պատերազմի ժամանակ վարձկան ահաբեկիչների էր ներգրավում Արցախի դեմ պատերազմի, իսկ Թուրքիայի փոխնախագահն իրենց խորհրդարանում հպարտանում էր, որ ազգային հետախուզության կազմակերպությունը կարևոր դեր է ունեցել 44-օրյա պատերազմում, թե՞ այդ ահաբեկիչներին այլմոլորակայիններն էին բերել։ Ստացվում է, որ այն նարատիվները կամ խոսույթը, որ ադրբեջանական կողմը հորինում և շրջանառության մեջ է դրել տարիներ ու հիմա էլ զարգացնում է դրանք, կրկնում ու շրջանառության մեջ են դնում Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա թիմակիցները։
Վերջիններս, հասկանալի է, ոչ ինքնուրույն: Նացիստական քարոզչամեքենայի կնքահայր Ժոզեֆ Գեբելսը հայտարարում էր. «Եթե դուք բավականաչափ մեծ սուտ ասեք և շարունակեք կրկնել այն, մարդիկ, ի վերջո, կհավատան դրան»: Հիմա սա վերաբերում է Հայաստանի օրվա իշխանություններին, որոնք վստահ են, թե ադրբեջանական ստերով կկարողանան մեր հանրության մեջ ներարկել այդ սուտ գաղափարներն ու հաշտեցնել դրանց հետ։ Ու դա զարմանալի չէ, նրանք արդեն մոտ հինգ տարի հենց այդ մեխանիզմով էլ խաբել են մարդկանց ու հաջողության հասել այդ գործում: Հիմա արդեն, ինչպես շատ փորձագետներ ու քաղաքական գործիչներ են նշում, Նիկոլ Փաշինյանն ու իր թիմը ոչ թե Հայաստանի, այլ Ադրբեջանի օրակարգն են սպասարկում։ Ավելին՝ նրանք ուղղակի հնազանդվում են ադրբեջանական պահանջներին։
Օրինակ՝ Փաշինյանը հրաժարվում է Հայաստանում անցկացվող ՀԱՊԿ զորավարժություններից՝ դա պայմանավորելով նրանով, թե զորավարժության իրականացումը կարող է գրգռել Ադրբեջանին։ Բնականաբար, այսպիսի հայտարարություն անող ղեկավարը բանակը չէր զարգացնելու ու չի զարգացնելու։ Դրա համար էլ մենք միայն անվերջ լսում ենք բանակում բարեփոխումների մեկնարկի մասին, սակայն այդ ուղղությամբ իրականում ոչինչ չի արվում։ Նույն կերպ Փաշինյանը իրական քայլեր չի ձեռնարկել ու չի ձեռնարկելու Արցախի շահերը պաշտպանելու ուղղությամբ։
Օրինակ՝ այս օրերին նա կարող էր օգտագործել հարմար առիթն ու մեկնել Դավոսի համաշխարհային տնտեսական համաժողովին, ուր ժամանել են մեծ թվով քաղաքական գործիչներ և գործարարներ, ու այնտեղ հավաքված լայն շրջանակին մեկ առ մեկ ներկայացնել Արցախի նկատմամբ Ադրբեջանի կողմից իրականացվող հանցագործությունները։ Միաժամանակ, եթե այլ տարիներին Հայաստանից գոնե որևէ ներկայացուցիչ էր մեկնում Դավոս, այս անգամ Հայաստանն ընդհանրապես ներկայացված չէ այդ համաժողովին։ Իսկ երբ Հայաստանը չի օգտագործում իր ձեռքում եղած խաղաթղթերը, ապա դրանք անցնում են Ադրբեջանի ձեռքը։
Դրա համար էլ Ալիևն ինքնագոհ մեկնել է Դավոս ու տարբեր քաղաքական ու գործարար շրջանակների հետ հանդիպումներ է ունենում, կարծես թե ինքն այն երկրի ղեկավարը չէ, որը ցեղասպանական գործողություններ է իրականացնում Արցախի նկատմամբ։ Առկա իրողությունների պայմաններում Ալիևը պետք է միջազգային պարսավանքի առարկա դառնար, բայց հակառակն է տեղի ունենում նաև Հայաստանի օրվա իշխանությունների ջանքերի արդյունքում։
ԱՐԹՈՒՐ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
