Փաշինյանի հոգեբանության մասին դեռ գրքեր կգրվեն. Մարկեդոնով
ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՍեղմեք ԱՅՍՏԵՂ, լրացրեք օնլայն հայտը և մոռացեք հոսանքի վարձի մասին
«Ես ազնիվ չեմ լինի, եթե շատ ուղիղ իմ կարծիքը չասեմ այն արձանագրումներից հետո, որոնք նախկինում արել եմ հենց այս ամբիոնից կառավարության զեկույցների քննարկման ժամանակ՝ ասելով, թե ինչպես է օգտագործվել ղարաբաղյան շարժումը Հայաստանի պետականության չկայացման ճանապարհին։ Եվ ուզում եմ առանց սեթևեթանքի, հստակ և աներկբա ասել, որ ես կարծում եմ, որ մենք ղարաբաղյան շարժումը չպետք է շարունակենք»:
Խորհրդարանական ժամին իր հայրենակիցներին նման կոչով է դիմել Հայաստանի վարչապետը:
Դրա մասին սոցցանցերում գրել է ռուսաստանցի քաղաքագետ Սերգեյ Մարկեդոնովը։
Նիկոլ Փաշինյանին՝ որպես քաղաքական գործչի, քննադատելու շատ բան կա: Սակայն նրա որոշակի հետևողականության փաստն անհնար է ժխտել: Խոսքն, իհարկե, հետազոտողի, պատմաբանի կամ հասարակական գիտությունների մասնագետի հետևողականության մասին չէ։
Բայց դժվար է չհամաձայնել, որ քաղաքական գործիչ Փաշինյանը շատ համառ է իր օրակարգը քարոզելու (և, եթե կուզեք՝ զոռով պարտադրելու) հարցում։
Անշուշտ, եթե խոսքը քաղաքական գործչի, այլ ոչ թե պատմաբանի կամ հասարակական այլ գիտությունների մասնագետի հետևողականության մասին է։
Փաշինյանին քննադատողներից շատերը սիրում են առիթի դեպքու նրան հիշեցնել «Արցախը Հայաստան է, և վե՛րջ» արտահայտությունը։
Իսկապես, այն բանից հետո, երբ «թավշյա հեղափոխությունը» ներկայիս վարչապետին բարձրացրեց հանրապետության քաղաքական օլիմպոս, նա բազմիցս դիմել է հայրենասիրական հռետորաբանությանը։
Բայց ճիշտ է նաև այն, որ Փաշինյանը վարչապետ չի ծնվել. նրա կարիերան անցել է վերելքների և անկումների փուլերով, որոնց ընթացքում նա բազմիցս մեկնաբանել է Հայաստանի ներքին և արտաքին քաղաքականության թեմաները, ներառյալ՝ Ղարաբաղի հարցը։
Իսկ մինչ 2018 թվականը Փաշինյանը հաճախ էր խոսում Ղարաբաղի մասին ոչ թե որպես հայության մեծ հաղթանակ, այլ ավելի շուտ որպես բեռ։
И до 2018 года Пашинян не раз говорил о Карабахе не как о большой победе армянства, а скорее, как об обременении.
Իհարկե, մինչ 2018 թվականը նրա շատ գնահատականներ այնքան շիտակ չէին, որքան հիմա։
Ինչևիցե… Դրանք եղել են: Քաղաքական գործիչ Փաշինյանի հոգեբանության մասին դեռ գրքեր կգրվեն, և հուսով եմ՝ դրանք չեն ենթարկվի տվյալ պահի կոնյուկտուրային:
Բայց չի կարելի չտեսնել, որ մարտավարությունն ու արդյունավետ փիառի համար պայքարը միշտ էլ կարևոր տեղ է գրավել նրա գործողություններում։
Կարելի էր Ղարաբաղի խաղաքարտի միջոցով հարվածել «նախկիններին»՝ զիջումների համար, և նա դա արել է։ Այսօր, օգտագործելով միևնույն գործիքը, հնարավո՞ր է իրեն դիրքավորել որպես խաղաղության գլխավոր ջատագով։
Եվ Փաշինյանը, առանց վարանելու, հայրենակիցներին քննադատում է «հին գաղափարին» հավատարիմ լինելու համար, որը ոչ թե օգնել է, այլ հակառակը՝ գլխացավանքներ է ստեղծել։
Խորհրդարանական ընտրությունների նախաշեմին (կարևոր էլ չէ՝ դրանք կանցկացվեն ժամանակին, թե վաղաժամ) Փաշինյանը փորձում է որպես Հայաստանի խաղաղության միակ երաշխավոր ներկայանալ։ Արդարացնելով Բաքվին ու Անկարային ցանկացած զիջում: Նրա հիմնական թեզը մոտավորապես այսպիսին է. եթե խաղաղություն չլինի, վաղը Հայաստան էլ չի լինի։
Էլ ինչ՝ Ղարաբաղ, ինչ բան։
Ռազմաքաղաքական պարտության և հասարակական հիասթափության պայմաններում դժվար է վիճել նրա հայեցակարգի հետ, ինչ կասկածներ էլ այն հարուցի։
Եվ ընդգծենք՝ հիմնավոր կասկածներ։
Բայց բազմաթիվ տհաճ հարցերից, ինչպես նաև ամբողջ հետխորհրդային հայկական պետականության մասին խոհածություններից ո՛չ «ներկաները», ո՛չ էլ «նախկինները» չեն կարող խուսափել ։
Ցավն այն է, որ ոչ ոք համահավասար պատասխանատվություն չի ուզում ստանձնել»,- նշել է Սերգեյ Մարկեդոնովը։
Հետևեք մեզ՝ այստեղ
