Կարևորը՝ Արցախի դրոշից խոսվեց ուզածներիս չափ
ԲԼՈԳՔրիստ Մանարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Հիմա, երբ եվրոտեսիլքն արդեն ավարտվել ա, կարող եմ ասել կարծիքս՝ Իվետան փայլեց, Իվետան շատ հայ էր, կանացի էր, ամենինչ էր: Բոլոր նորմալ տղամարդիկ եվրոպայում /եթե էնտեղ դեռ էդպիսիք կան/՝ հաստատ սիրահարվել են մեր հուրի-փերուն: Եվրոպացիները նոր են հասկանալու էն, ինչ որ ամերիկացիք վաղուց հասկացել են՝ աշխարհի ամենագեղեցիկ, ամենանուրբ, կանացի, խելացի, վստահելի ու գերող կանայք հայուհիներն են: Բայց դե եվրոպայի դարդը մեզ չեն տվել հաստատ, իրանք հակառուսիզմով են գերադասում տառապել՝ համաեվրոպական գրիպ:
Իվետայի երգն էլ իր պես հզոր էր, իրան սազում էր, տանում էր ուրիշ չափումներ:
Թեև հիմա չափանիշները փոխվել են /կամ՝ ջնջվել, անհետացել են/ և երգահանների շրջանում մեղեդային գործեր գրողներին արդեն մատների վրա կարելի ա հաշվել: Երևի բոլոր լավ երգերի մեծ մասն իսկապես գրված ա /դա շատ տարածված տեսակետ ա, թեև մինչև վերջ չեմ կիսում/: Կարճ ասած, էս ամբողջ մրցույթում, ինձ որ հարցնեք՝ մի երգ կար, որը ես երգ կկոչեի և ոչ թե երաժշտական ժամանակակից ստեղծագործություն: Դա հոլանդացու երգն էր, երգն էդպիսին պիտի լինի:
Ինչ վերաբերում ա մուղամբազ ուկրաինուհուն /թեկուզև հայ մայրիկով/՝ չհամոզեց: Այսինքն՝ լավ էր երգում, պինդ ձայն, դիապազոն և այլն /թեև ոչ մեր Իվա-Դիվայի չափ/: Բայց անհարկի, ավելորդ սենտիմենտալություն կար կատարման մեջ, գռեհկությունից մի մազ պակաս կոպտություն, անհասցե տառապանք ու էլի նման հակաբեմական օյինբազություններ: Նավաստու քայլվածք ուներ /թող ներեն ինձ կանայք/:
Ռուսաստանին էլ տարան հասցրին մինչև վերջ ու ստորադասեցին Ուկրաինային՝ լրիվ քաղաքականություն: Այնինչ՝ իբր երգի մրցույթ ա: Տհաճ էր, մի տեսակ լակոտական /Ռուսաստանի բալելշչիկ չեմ, էսքանից հետո ի՞նչ Ռուսաստանի բալելշչիկ/: Մնում էր, որ վերջում միավորների քանակը հայտնեին ոչ թե հեռուստալրագրողները, այլ տվյալ երկրների արտաքին գործերի նախարարները:
Կարևորը՝ Արցախի դրոշից խոսվեց ուզածներիս չափ: Մեզ համար Իվետան հաղթող ա: Մեզ համար կարևորը պիտի լինի էն, ինչը որ իսկապես կարևոր ա: Մենք էլի մի բռունցք ենք, աշխարհի հերն էլ անիծած: