Իսկ եթե մի կողմ դնենք ցինիզմն ու պաթոսը, երկու կողմերից էլ տարածքային կորուստները նորմալ են
ԲԼՈԳԱրման Գասպարյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.
Իսկ եթե մի կողմ դնենք ցինիզմը, պաթոսը եւ այլն, պատերազմի ընթացքում երկու կողմերից էլ տարածքային կորուստները նորմալ են: Զուտ օբյեկտիվորեն, դրանք կարան լինեն կամ ժամանակավոր, կամ մշտական. պատերազմական գործողությունների ընթացքում դրանք կարան <ձեռքից ձեռք> անցնեն ու էդպես իրար փոխանցվեն՝ մինչեւ վերջնական զինադադար, կամ հաշտություն:
Հիմա պատերազմ է: Էդ դեպքում ինչի՞ ենք էս աստիճանի սեւեռվել ռազմական գործողությունների մի դրվագի ընթացքում կորցրած տարածքի վրա: Որոշ առումով նկատվող ընկճախտի, երբեմն՝ հուսահատության, որոշ դեպքերում էլ ամեն գնով ՀԻՄԱ դա հետ բերելու կոչերն ինչի՞ց են բխում:
Մի շատ պարզ ու հասարակ պատճառով: Որովհետեւ մենք մոռացել ենք պատերազմի կանոնները: Որովհետեւ մեզ համար միտքը, որ հակառակորդը կարող է մեզանից տարածք վերցնել, նոնսենս է: Որովհետեւ նախորդ պատերազմից հետո նորմալ ռազմական կրթության փոխարեն սերունդներին տարիներով կացին ձեւով բտել են ռազմահայրենասիրական դաստիարակության ամենավուլգար տարբերակով - <ԹՈՒՐՔՆ Ո՞Վ Ա, ՈՐ ԿԱՐՈՂԱՆԱ ՄԵԶԱՆԻՑ ԹԵԿՈՒԶ ՄԻ ԲՈՒՌ ՀՈՂ ՎԵՐՑՆԵԼ: ՎԵՐՑՆՈՂՆԵԼ ԵՆՔ ՄԵՆՔ, ՀԵՏ ՏՎՈՂ-ՉՏՎՈՂՆ Էլ, ՈՒԶԵՆՔ, ՀԵՆՑ ՀԻՄԱ ԲԱՔՈՒՆ ՄԵԶՆՈՎ ԿԱՆԵՆՔ>: Սերունդների ուղեղում կարծրացած էդ միտքը հակասության մեջ է մտնում թեկուզ փոքր, բայց ԿՈՐՑՎԱԾ տարածքի գոյության մտքի հետ, разрыв шаблона է առաջացնում:
Այ դրա համար, հաղթանակի պտուղները քաղելուց պետք ա իմանաս, թե ինչ ես քաղում: Ոչ թե հաղթանակով ոգեւորված՝ սերունդներին անընդհատ բղավես քո անհաղթելիության ու հակառակորդի ապրիորի պարտված լինելու մասին: