Ռեստորանային տեսուչը գաղտնի այցելելում է քաղաքի ռեստորանները. այս անգամ հերթը La Bohème-ինն էր

LIFE 25 March, 2017 17:48

Blognews.am-ը գրում է՝

Այն ժամանակ Մոնմարտում ծաղկում էր յասամանը, հենց մեր պատուհանների տակ, եվ մեր համեստ սենյակը, որը մեզ որպես բույն էր ծառայում, շատ անհրապույր էր: Բայց հենց այստեղ մենք հանդիպեցինք, ես հարուստ չէի, իսկ դու իմ մերկ բնորդուհին էիր: La Bohème, La Bohème, դա նշանակում էր լինել երջանիկ, La Bohème, La Bohème, մենք ուտում էինք երկու օրվա մեջ մեկ անգամ… (Հատված Շարլ Ազնավուրի La Bohème երգից)

Բոհեմը այսօրվա Չեխիայի տարածքում գտնվող տարածք է, որտեղ շատ գնչուներ էին ապրում: Եվ հենց այս բառն առաջին անգամ օգտագործեց Անրի Մյուրժեն իր՝ «Դրվագներ բոհեմական կյանքից» գրքում, որպեսզի բնութագրի 19-րդ դարի անհոգ, չկանոնավորված, էքսցենտրիկ, ինչ-որ տեղ գնչուական կյանքի ոճը, որը վարում էին նկարիչները, թատերական, գրական գործիչները, արվեստի մարդիկ:

Եվ որպեսզի փորձենք պարզել, թե արդյոք Երևանի բոհեմը հավաքվում է քաղաքի սրտում գործող համանուն սրճարանում, և ավելի խորը պատկերացոմ կազմենք նրանց խոհանոցի մասին, որոշեցի այցելել և տալ իմ գնահատականը:

Եվ այսպես՝ տեսուչը նստում է սեղանի շուրջ:

Սպասարկումը մեկ երրորդ բարեհամբույր էր. ասել է թե՝ այդ պահին սրահում աշխատող երեք մատուցողներից բարեհամբույր էր միայն մեկը: Բացի դրսնից՝ երեքն էլ տարբեր համազգեստ էին կրում, ընդ որում՝ նրանցից մեկն (ով տեսանյութում կբարձրացնի գդալը, տես ներքևում) ընդհանրապես առօրյա հագուստով էր:

Մենյուն կազմված էր եվրոպական խոհանոցի ուտեստներից, գերակշռում էր իտալական խոհանոցը:

Պատվիրեցինք Կարբոնարա (պաստա), Կապրեզե (աղցան), սաղմոնի սթեյք՝ բրնձով, և տավարի սթեյք՝ կարտոֆիլով: Հիմա ամեն ինչի մասին՝ հերթով )

Կապրեզե Processed with VSCO with hb1 preset

Կապրեզեն շատ համեղ էր: Ընդունված է կապրեզեում ունենալ նաև կանաչ ռեհան, որպեսզի բոլոր բաղադրիչները միասին ստանան Իտալիայի դրոշի գույները՝ կանաչ (կանաչ ռեհան), սպիտակ (մոցառելա), կարմիր (լոլիկ), բայց առանց դրա էլ աղցանը շատ համեղ էր ստացվել շնորհիվ հասունացած հայկական լոլիկի, նուրբ մոցառելայի և պեստո սոուսի:

Կարբոնարա Processed with VSCO with hb1 preset

Եփված էր ճիշտ: Ինչպես սիրում են իտալացիները, 5 րոպե, որպեսզի սպագետտին պահպանի ձգությունը: Բայց որպես բեկոն օգտագործված էր խոզի վզի մասը (шейка ասվածը, որը վաճառվում է քաղաքի խանութներում): Իտալացիները պատրաստում են իրենց ֆիրմային պանչետտայով, որը խոզի փորի մասն է, իսկ հռոմեացիները սիրում են գուանչիալեով, որը խոզի թուշն է: Ընդհանուր գնահատականը 7/10-ից, այսինքն՝ համեղ է, բայց այնպիսին չէ, ինչպես պետք է լինի, չի հիացնում, բայց համեղ է:

Սթեյք

Processed with VSCO with hb1 preset

Ես պատվիրել եմ Ribeye, իսկ եփվածության աստիճանը` Medium Rare: Բերեցին այն, ինչ բերեցին:

Սա մսի եփման աստիճանների մեջ կողմնորոշվելու համար ուղեցույց՝

Untitled-1

Իսկ սա այն, ինչ բերեցին: Մոտավորապես՝ Medium well

Processed with VSCO with hb1 preset

Անիմաստ է բողոքել, որ միսը չափից շատ էր եփված, որովհետև սթեյքի հաստությունը հիմնականում լինում է 3-4 սմ, իսկ մատուցված սթեյքը մոտ 1 սմ հաստություն ուներ. այս դեպքում անհնար է մի մասը եփել, մի մասը հում թողնել:

Փորձեմ բացատրել, թե ինչու են սթեյքն այդքան բարակ պատրաստում: Բանն այն էր, որ նման սրճարաններում/ռեստորաններում սթեյքը հազվադեպ պատվիրվող կերակուր է, և ի տարբերություն պրոֆեսիոնալ սթեյքհաուսների, որտեղ բերված միսը արագ պատրաստում, մատուցում են, այստեղ ստիպվսած են պահել սառցարաններում, որպեսզի չփչանա: Նրանք ստիպված են հալեցնել սառած միսը, նոր՝ տապակել, և որպեսզի հաճախորդը երկար չսպասի, ընտրել են բարակ միս օգտագործելու տարբերակը (բարակ միսն ավելի արագ է հալչում և պատրաստվում):
Ստիպված լուծում է, որը հեռացնում է ստացված արդյունքը ավանդական սթեյք լինելուց:

Դեռ կփորձեմ քաղաքում փնտրել ամենահամեղ սթեյքը. եթե կարող եք վայրեր հուշել, սիրով կայցելեմ:

Սաղմոնի սթեյք

Processed with VSCO with hb1 preset

Նույն խնդիրը կա սաղմոնի սթեյքի դեպքում: Ծով ունեցող երկրներում սաղմոնի սթեյքը մի ուրիշ համ ունի: Աստեղ միսը չոր է (ջրազրկված), ինչը խոսում է այն մասին, որ օգտագործված է սառեցված միս: Այս ամենում, իհարկե, չեմ տեսնում շեֆ խոհարարի մեղքը, քանի որ նա մեղավոր չէ, որ մեր երկիրը ծով չունի:

Այստեղ էլ որոշեցի ստուգել սպասարկող անձնակազմի ուշադրությունը Միշլենի տեսուչներին հատուկ եղանակով: Գդալը դրեցի գետնին, ոչ թե գցեցի, որ ձայն չգա: Սպասեցի, մինչև կնկատեն: Հեռախոսը ծածկեցի անձեռոցիկով, որ չերևա: Վերցրին 3 րոպե 19 վայրկյանում:

Ընդհանուր գնահատականը՝

Տեղ, ինտերիեր, հաճախորդներ

Առաջին բանը, որ աչք ծակեց, առաջին և երկրորդ հարկերի բացարձակ տարբերությունն էր։ Եթե ռեստորանի երկրորդ հարկը կարող է հավակնել դասական ռեստորանային ինտերիեր ու աուրա ունենալուն, ապա առաջին հարկը ավելի շատ արագ սննդի մատուցման կետ էր հիշեցնում, որը ոչ մի աղերս չուներ բոհեմային մթնոլորտի հետ։

Բացի դրանից՝ անհասկանալի էր ծխող-չծխող սեղանների բաշխվածությունը։ Տպավորություն էր, որ զուտ պայմանական բաշխում էր արված։ Համենայն դեպս, ծխող ու չծխող սեղաններն իրար այնքան մոտ են, որ ոչ մի իրական իմաստ չկա այդ բաժանումն անելու։

Հաճախորդների մասով հետաքրքիր կոնտրաստ էր։ Մի կողմից՝ կային գեղեցիկ ու բարեկիրթ ընտանիքներ, զույգեր, արտասահմանցիներ, ովքեր աչք էին շոյում։ Մյուս կողմից էլ՝ քիչ չէին այնպիսիք, ովքեր «մի հատ սառուցով կոլա ու դառը կոֆե»-ի հետևից էին եկել, ու տպավորություն էր, որ պատրաստ են ժամերով նստել սուրճի և սառույցով կոլայի սեղանի շուրջ, ինչ է թե իրենց մեկը զանգի, հարցնի՝ «ո՞ւր ես», ինքն էլ պաստասխանի՝ «ապե, Լա Բոհեմ լռված եմ»։

Գին-որակ

Միանգամից եկեք արձանագրենք՝ Լա Բոհեմը թանկ տեղ է։ Ու եթե թանկությանը համապատասխան որակ ապահովվեր, ապա միանգամայն նորմալ կլիներ, սակայն ունենք հետևյալ պատկերը՝ միջին սպասարկում, միջին, լավագույն դեպքում՝ միջինից քիչ բարձր խոհանոց, հասարակ միջավայր՝ առաջին հարկում, սովորականից բարձր միջավայր՝ երկրորդում, բայց «եվրոպական» գներ։ Մոտավորապես 20-40 տոկոս ավելի թանկ է, քան նմանատիպ այլ վայրերում. գնի դեպքում մեծ դեր է խաղում սրճարանի աշխարհագրական դիրքը: Մենք վճարեցինք 23,300 դրամ + թեյավճար: