Գեյշաներ․ աշխարհի ամենաառեղծվածային կանանց բոլոր գաղտնիքները

LIFE 28 March, 2017 16:26

Գեյշաները Ծագող արևի երկրի գլխավոր խորհրդանիշներից մեկն են։ Թյուր կարծիք կա, որ նրանք մարմնավաճառներ են, սակայն, իրականում նրանք միանգամայն այլ առաքելություն ունեն։

Interesnoznat-ը գրում է, որ գեյշաներին անվանում են կին-ծաղիկ։ Նրանց միակ առաքելությունն ու նպատակը սեփական ինքնասիրությունը պահելով՝ տղամարդկանց հաճույք պատճառելն է։

Պատմության առաջին գեյշաները տղամարդիկ են եղել։ Նրանք «ծաղրածուի» կարգավիճակ են ունեցել։ Տղամարդ գեյշաները պետք է զվարճացնեին մարդկանց ու իրենց էրոտիկ երգերով պատրաստեին նրանց մարմնավաճառների հետ հանդիպմանը։ Սակայն, հետագայում գեյշայի դերում իրեն փորձեց Կասեն-սան անունով մի կին։ XVIII դարի կեսին այլևս գոյություն չունեին տղամարդ գեյշաներ։ Այս գործն իրենց ուսերին վերցրին կանայք։ Ձևավորվեց գեյշաների երկու խումբ՝ սիրո-գեյսա (սպիտակ գեյշա ) և կորոբի-գեյսա (գցող գեյշա)։ Առաջին խմբին պատկանող գեյշաները միայն զվարճացնում էին մարդկանց, իսկ երկրորդ խմբինները՝ մարմնավաճառությամբ զբաղվում։ 1779 թվականին գեյշաներին արգելվեց մարմնավաճառությամբ զբաղվել ու նույնիսկ տղամարդկանց հետ նույն սեղանի շուրջ նստել և վառ գույնի հագուստ հագնել։

Ի դեպ, մարմնավաճառներին ու գեյշաներին տարբերելու մեկ միջոց կա՝ գեյշաների կիմանոյի գոտին հետևից է կապված, իսկ մարմնավաճառներինը՝ դիմացից։

Գեյշա դառնալը հեշտ գործ չէ։ Կան այդպիսի հատուկ դպրոցներ, որտեղ աղջիկներին սովորեցնում են նուրբ ու իմաստուն կին լինելու գաղտնիքները։ Նախկինում աղքատ ընտանիքները վաճառում էին իրենց աղջիկներին այդ դպրոցներին, սակայն այժմ աղջիկը չի կարող այստեղ ընդունվել, եթե դեռ միջնակարգ կրթություն չի ստացել։ Սովորաբար, աղջիկներն այստեղ են հայտնվում 15-16 տարեկանում։

Նրանք դժվար աշխատանք են տանում, մինչև գեյշա դառնալը։ Առաջին փուլում նրանց անվանում են Սիկոմի։ Այս ընթացքում նրանք օգնում են ավագ գեյշաներին նոր աղջիկներ փնտրել։ Երկրորդ փուլում նրանց անվանում են Մինարայի։ Այս ընթացքում նրանք հետևում են ավագ գեյշաներին, սովորում, թե ինչպես է պետք շարժվել, դիմահարդարվել, բանստեղծություններ գրել, երգել, նկարել, ստեղծագործել, սակե լցնել, գայթակղել տղամարդկանց, սակայն չափը չանցնել, առեղծվածային, բայց բացահայտ լինել և այլն։

Գեյշաները պետք է զվարճացնեն միայն այն տղամարդկանց, որոնց ցանկանում են։ Նրանց համբույրը երբեք շարունակություն չի ունենում։ Ի դեպ, շատ կարևոր է, որ այն ամենն, ինչ անում է գեյշան ի սրտե, բայց վճարովի լինի։ Նրանց տված գումարն անվանում են «ծաղկային գումար»։

Երրորդ փուլում աղջիկներին անվանում են Մայկո։ Նրանք արդեն կարող են ներկա գտնվել թեյախմությանը, սակայն միայն իրենց «ավագ քրոջ»՝ տարիքով մեծ գեյշայի հետ։ Ավագ ու կրտսեր քույրերը հատուկ ծեսի միջով են անցնում, որից հետո հավերժ միմյանց են կապվում։

Երբ գեյշան դառնում է 17 տարեկան, նա կարող է սեփական երկրպագու ունենալ, որը պետք է ապահովի նրա անհոգ գոյությունը, նրա համար նոր հագուստ գնի և այլն։ Երբեմն, նրանց ինտիմ հարաբերությունները կամ նույնիսկ սերն է կապում։ Նա նույնիսկ կարող է երեխա ունենալ։

Նրանք նաև կարող են ամուսնանալ։ Հաճախ, նրանք ամուսնանում են կայացած ու հարուստ մարդկանց հետ։ Սակայն, ամուսնանալուց հետո գեյշան պետք է հրաժարվի մասնագիտությունից։ Այս դեպքի համար ճապոնացիները նույնպես ծես ունեն։ Եթե գեյշան ցանկանում է հեռանալ, ապա նա պետք է բոլոր իր ծանոթներին, հաճախորդներին, քույրերին հատուկ ուտեստ ուղարկի՝ եփած բրինձ։ Եթե բրինձը սպիտակ է, ապա նա այլևս չի վերադառնա, իսկ եթե կարմիր, ապա ամեն ինչ կարող է պատահել։

Այսօր այս մասնագիտությունը վերանում է։ Կիոտոն համարվում է գեյշաների քաղաք, սակայն այնտեղ մոտավորապես 300 գեյշա է մնացել։ Քաղաքի փողոցներով շրջող «գեյշաները» սովորաբար հասարակ կանայք են, որոնք ցանկանում են գումար վաստակել՝ զբոսաշրջիկների հետ լուսանկարվելով։

Այժմ Ճապոնիայում երկու տղամարդ գեյշա կա։ Նրանցից մեկի անունն Էյտարո է, նա աշխատում է թեյի տներից մեկում։ Նրա մայրը ևս գեյշա էր և տղան փոքր տարիքում որոշել է նույնպես գեյշա դառնալ։ Նա անում է այն ամենը, ինչ կին գեյշաները և նույնիսկ նրանց պես հագնվում ու դիմահարդարվում է։