Լրջանալու և քայլ անելու պահը. «Փաստ»

POLITICS 15 June, 2018 8:03

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Մոտ մեկուկես ամիս է անցել նոր կառավարության ձևավորումից, սակայն ի մասնավորի ԿԳ նախարար Արայիկ Հարությունյանը (դե, ոչ միայն նա) շարունակում են կոչ անել՝ սպասել: Հիշում եք, չէ՞, հայտնի պատմությունը: Էն, որ ասում է՝ «դե, արի սրան բացատրի, որ տրամվայի եմ սպասում»: Չլինի, թե մի օր այդ մարդու վիճակում հայտնվենք ու այդպես էլ հոդաբաշխ բացատրություն չտանք, թե այսքան ժամանակ ինչի էինք սպասում:

Մեկ անգամ չենք անդրադարձել հարցին, որ, այո, բոլոր խնդիրները մեկ օրում չեն լուծվում, մեկ ամսում չեն լուծվում: Այո, ժամանակ է պետք: Բայց հիմա նույնիսկ ամենալավատես մարդու համար է դժվար պատասխանել այն հարցին, թե կոնկրետ ինչ մեկ շոշափելի քայլ է արվել անցած մեկուկես ամսում: Քայլ, որը իրապես կապացուցի, որ տրամադրված ենք քայլ առ քայլ բան փոխել երկրում: Երբեմն տպավորություն է, որ միակ ուշադրությունը ԱԱԾ–ի վրա է ու բոլոր պաշտոնյաները զբաղված են ԱԱԾ–ին թեմաներ մատակարարելով: Ամենևին այն կարծիքին չենք, որ ԱԱԾ գործողությունները պետք չեն, սակայն երբեմն նաև մյուս կառույցները նույնպես պիտի աշխատեն: Եթե անկեղծ, ապա միակ միավորը, որը փոքրիշատե կոնկրետ առաջարկներ էր ներկայացնում, աշխատանքի և սոցիալական հարցերի նախարարությունն էր (լավ, մի քիչ էլ արդարադատության նախարարությունը), այն էլ՝ նախարարը հրաժարական տվեց: Թեպետ, անշուշտ, Մանե Թանդիլյանի հրաժարականի հարցում դեռ անհասկանալի պահեր կան, բավական հարցեր կան, որոնց պատասխանը տիկին Թանդիլյանը հետևողականորեն խուսափում է տալ, մինչև... Բայց, դա հարցի մյուս կողմն է, վերադառնանք բուն թեմային: Օրինակ, «Արի տուն» ծրագիրը կասեցնելը, հետո իբր նոր ծրագիր առաջարկելը, այս անգամ «Քայլ արա դեպի տուն» անունով, դեռևս ՔԱՅԼ ԱՆԵԼ չի նշանակում, շատ ավելի խոսում է ցուցադրականության ու, ներողություն, մի քիչ էլ անլրջության մասին:

Կամ թեկուզ կադրային քաղաքականությունը, որը առանձին դեպքերում նույնիսկ նոր իշխանությունների կողմնակիցների շրջանում է տարակուսանքի տեղիք տալիս: Առավել ևս, որ նույն դաշինքում գտնվող ուժերն այսօր բացարձակ անտեսված են: Մենք դեռ առիթ կունենանք անդրադառնալ միայնության սինդրոմին, կամ որը աստիճանաբար սպառնում է Փաշինյանին, կամ որին ձգտում է վերջինս: Ուղղակի արձանագրենք, որ իր իսկ շատ կողմնակիցներ պնդում են, որ նա արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններ պետք է անցկացնի շուտափույթ կերպով՝ չսպասելով իր իսկ հայտարարած մեկ տարվան: Սա նշանակում է, որ նրա թիմակիցները մտավախություն ունեն, թե մի քանի ամիս անց ՔՊ–ի և նրա ղեկավարի այսօրվա վարկանիշից կարող է և շատ քիչ բան մնալ: Իսկ նման մտավախության հիմքեր երևի թե նրանք ունեն:

Քաղաքական մեկնաբաններից մեկը գրել է. « Չլինի՞ թե ֆուտբոլի աշխարհի առաջնության առաջին խաղի մրցավարի առաջին սուլոցը նաև պատերազմի սկիզբն ազդարարի։ Կկարողանա՞ ՀՀ վարչապետի պաշտոնը գրաված Փաշինյանը Մոսկվայում խաղաղություն շահել։ Ալիևն էլ է այնտեղ լինելու։ Կա՞ արդյոք Ադրբեջանին զսպելու մշակված քաղաքական մեխանիզմ։ Թե՞ ամբողջ հույսն արդար ընտրություններ անցկացնելու խոստումներն են։ Այս ամենն արդեն շատ է անհանգստացնում։ Լրջանալ է պետք ու շատ արագ։ Հայաստանը պարտվելու իրավունք չունի։ Կապիտուլ յացիայի՝ առավել ևս»:

Այս խոսքերի հեղինակը նախկին իշխաության կողմնակից է, և շատ հնարավոր է , որ նրա տեսակետը շատ սուբյեկտիվ ու չափազանցված է: Ոչ միայն չենք հերքում նման հնարավորությունը, այլև գոնե ծայրահեղացվածության առումով մի քիչ էլ նույնիսկ վստահ ենք: Բայց այ, լրջանալու պահով ոչինչ չենք կարող ասել: Ընդամենը հավելել, որ վերջիվերջո հավաքվել է պետք ու հասկանալ, որ «no natural»–ից վաղուց ժամանակն է անցնել պրակտիկ, լուրջ գործերի: Ի դեպ, նոր կառավարությունում մի քանիսը իսկապես լուրջ, աշխատող մարդկանց տպավորություն թողել են, այդ թվում՝ երիտասարդների մեջ: Անուններ տալ չենք ցանկանում՝ տարանջատում չմտցնելու առումով: Բայց ակնհայտ է, որ նույնիսկ սեփական թիմի որոշ կադրերից որոշ բաներ սովորել պետք է:

Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում