Հարմարավետության խորհրդանիշ՝ սանդալներից մերօրյա բոկոտիկներ․ «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

Ամառային օրերին ամենահարմար կոշիկները թեթև, անկշիռ բոկոտիկներն են՝ (босоножки)։ Ընդամենը մի քանի ժապավեն և ներբան, և տրամադրությունը փոխվում է միանգամից... Մոդելների և գույների բազմազանությունը հիանալի կերպով լրացնում է ցանկացած նորաձևության զգեստապահարան: Այդ կոշիկները հարմար են ցանկացած զգեստի համար՝ գործնական կոստյումից մինչև երեկոյան զգեստ։ Բոկոտիկներ գնելիս չարժե խնայել, քանի որ դա ոչ միայն գեղեցկություն է, այլ նաև հարմարավետություն ոտքերի համար։ Իսկ ինչպե՞ս է առաջացել այդ կոշիկը: Հայտնի ճշմարտություն է. ամեն նորը լավ մոռացված հինն է: Ըստ պատմաբանների, սանդալներն են դարձել ժամանակակից բոկոտիկների նախատիպերը. սանդալների հիմնական գործառույթը եղել է ոտքերը սուր քարերից, ավազից և կեղտից պաշտպանելը։

Հին Հռոմում մոտ 5500 տարի առաջ նման կոշիկներ պատրաստում էին արմավենու տերևներից և պապիրուսից, չափերը որոշելու համար օգտագործվում էին թաց ավազի վրայի ոտնահետքերը։ Ժամանակի ընթացքում եգիպտացիները կատարելագործել են հունական կոշիկները, ժապավեններն սկսել են զարդարել ոսկե թելերով, թանկարժեք քարերով և գծանկարներով: Սանդալներ կրում էին ինչպես կանայք, այնպես էլ տղամարդիկ: Աղքատները հագնում էին մեկ ժապավենով սանդալներ, իսկ ազնվական քաղաքացիները կարող էին իրենց թույլ տալ մինչև չորս ժապավեն։ Տղամարդիկ առօրյա կյանքում կրում էին միայն սև սանդալներ, իսկ կանայք՝ սպիտակ: Տոնական օրերին կարմիր սանդալներ էին հագնում։

Հին Իսրայելում ևս բաց կոշիկները շատ տարածված էին, դրանք պատրաստված էին բրդից, եղեգնից և փայտից։ Կոշկակարները շատ բարձր կարգի էին, ինչն, իհարկե, արտահայտվում էր արտադրանքի որակի վրա: Իսկ, ընդհանրապես, տարբեր երկրներում սանդալներ տարբեր նյութերից էին պատրաստում, օրինակ՝ Հնդկաստանում և Ճապոնիայում փայտ էին օգտագործում, իսկ Իսպանիայում՝ բազմագույն հաստ գործվածք: Սլավոնական ժողովուրդների մոտ հռոմեական սանդալների նման կոշիկներն ի հայտ են եկել ավելի ուշ և հիմնականում պատրաստվել են վուշից։ Միջնադարյան Եվրոպայում կլիմայի փոփոխության և սառեցման հետ մեկտեղ սանդալները գործնականում դադարեցին օգտագործվել, նրանց տեղը գրավեցին կոշիկները, քանի որ գուլպաների հետ կրելու համար ավելի հարմար և տաք են դրանք: Սանդալները նորից վերադարձան Եվրոպա միայն 20-րդ դարի սկզբին, իսկ 1960-ական թվականներին արդեն ձեռք բերեցին իրենց ժամանակակից տեսքը։

Զարգացումն իր գործն արեց, դիզայներները սկսեցին բոկոտիկներ պատրաստել տարբեր նյութերից։ Թերևս 20-րդ դարի սկզբի՝ այդ ոլորտում ամենահայտնի մոդելավորող կարելի է անվանել իտալացի Սալվատորե Ֆերրագամոյին. նա առաջին անգամ սկսեց մետաղյա ներբանով կոշիկներ պատրաստել՝ դրանց ամրացնելով սեպաձև փայտե կրունկներ, իսկ ժապավենների համար օգտագործեց նեյլոնե թելեր։ Նման բոկոտիկները անտեսանելի էին ոտքի վրա, և կինը կարծես սավառնում էր գետնից բարձր: Մոդելը մեծ տարածում էր գտել։ 20րդ դարի կեսերից բոկոտիկները չեն լքում պոդիումներն ու նորաձևության ցուցադրությունները։

Ժամանակի ընթացքում բոկոտիկների ժողովրդականությունը շարունակում է աճել, տեսականին ընդլայնվում է: Բարձր կայուն կամ բարակ մեխաձև կրունկով, հարթ կրունկով, սեպ կրունկով, տարբեր զարդանախշեր, ճարմանդներով և առանց դրանց, վառ դեկորատիվ տարրերով կամ ընդհանրապես առանց դեկորների... Բոկոտիկների ընտրությունը հսկայական է, ժամանակակից դիզայներները շարունակում են ստեղծել ավելի ու ավելի կատարյալ և յուրօրինակ տարբերակներ յուրաքանչյուր ճաշակի համար:

ԿԱՄՈ ԽԱՉԻԿՅԱՆ

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում