«Չեմ համակերպվում Ռուբենիս չլինելիության, այս իրականության հետ». կրտսեր սերժանտ Ռուբեն Գալստյանն անմահացել է 44-օրյա պատերազմի առաջին օրը. «Փաստ»

INTERVIEW 14 January, 2025 13:03

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

«Ռուբենս խելոք էր, համեստ: Ուրիշ տեսակի բնավորություն ուներ: Հարգված ու սիրված էր թե՛ տանը, թե՛ դպրոցում, թե՛ գյուղում»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է տիկին Արմինեն՝ Ռուբենի մայրիկը: Ռուբենը ծնվել է Ռուսաստանում՝ Խաբարովսկ քաղաքում: Դեռ երեխա էր, երբ ընտանիքը որոշում է վերադառնալ հայրենիք: Ռուբենի մանկությունն անցել է Շիրակի մարզի Ձորակապ գյուղում: Այստեղ դպրոց է հաճախել: Մայրիկն ասում է՝ որդին ոչ գերազանց, բայց լավ է սովորել: «Մաթեմատիկա առարկան շատ էր սիրում և հրաշալի տիրապետում էր դրան: Հայրիկը շուտ էր մահացել: Եվ ինձ օգնելու համար, որպես տան ավագ որդի, իններորդ դասարանն ավարտելուց հետո մեկնեց Ռուսաստանի Դաշնություն՝ արտագնա աշխատանքի»:

Չնայած Ռուբենը չի հասցրել որևէ տեղ սովորել, բայց ուսման նկատմամբ ձգտում ունեցել է. «Ասում էր, որ բանակից վերադառնալուց հետո էլ կպարապի և ինչ-որ տեղ անպայման կընդունվի: Հստակ որոշել էր դա, բայց մասնագիտության հարցում դեռ չէր կողմնորոշվել»:

Ռուբենը պարտադիր ժամկետային զինվորական ծառայության է զորակոչվել 2019 թ. հունվարի 18-ին: Ծառայել է Ստեփանակերտի «Հայկազով» զորամասում: Ստացել է կրտսեր սերժանտի կոչում: Եղել է թնդանոթահրետանային դիվիզիոնի առաջին հրետանային մարտկոցի կառավարման դասակի հետախուզական ջոկի հրամանատար, դասակի հրամանատարի տեղակալ:

Մայրիկն ասում է՝ սիրով մեկնել է ծառայության, նույնպիսի սիրով էլ ծառայել է: «Երբեք նման խոսակցություն անգամ չի եղել, որ չմեկնի ծառայության, կամ հետաձգենք: Սիրով ծառայել է: Ծառայության ընթացքում նաև պարգևատրվել է «Հայոց բանակի գերազանցիկ», «Մարտական հերթապահություն» կրծքանշաններով»։ Մայրիկը հիշում է որդու հետ զրույցները նախքան 44-օրյա պատերազմն սկսվելը. «Շատ էր ուզում տուն գալ, ասում էր՝ թեկուզ մեկ օրով գամ, ձեզ տեսնեմ ու վերադառնամ: Այս զրույցները սեպտեմբերին ենք ունեցել»:

Ռուբենը զոհվել է սեպտեմբերի 27-ին՝ պատերազմի առաջին իսկ օրը: Նա չի հասցրել մասնակցել ռազմական գործողությունների: «Վերջին անգամ զրուցել ենք սեպտեմբերի 26-ին: Այդ օրն ասաց՝ մա՛ ջան, չզանգես, կսպասես իմ զանգին, միայն իրեն հարցրել եմ՝ Ռուբեն ջան, ամեն ինչ լա՞վ է, արձագանքեց՝ այո, ու էլ ոչ մի խոսք: Սեպտեմբերի 27- ին չեմ խոսել իր հետ, քանի որ խստիվ արգելել էր իրեն զանգել: Դե, իսկ հետո արդեն պատերազմի լուրը ստացանք...»:

Ռուբենը 44-օրյա պատերազմի առաջին զոհերից է: «Զենքերն իրենց զորամասում են եղել, և զորամասն առաջիններից է հակառակորդի հարվածն իր վրա վերցրել»: Թշնամին նշանառության տակ է վերցրել զորամասը և հարվածել դրան: Ռուբենը վիրավորվում է, տեղափոխվելու ճանապարհին անմահանում: Նրա կյանքը չեն կարողանում փրկել: «Ընկերները պատմում են՝ Ռուբենս ասել է, որ հաղթելու ենք, լավ է լինելու: Բայց ստացվում է, որ անգամ չի հասցրել ռազմական գործողությունների մասնակցել»:

Անմահանալուց օրեր անց Ռուբենը տանն է եղել: Մայրիկն ասում է՝ չնայած առաջարկել էին, որ որդին Եռաբլուրում հուղարկավորվի, բայց նա մերժել է: «Ուզեցի, որ ինձ մոտ լինի, որքան մոտ, այնքան լավ»:

Ապրելու ուժի մասին: «Ես չեմ համակերպվում իր չլինելիության, այս իրականության հետ: Ինձ ասում են՝ հերոս որդի ունես, պետք է հպարտ լինես: Բայց ինչ էլ ասեն, ինձ համար դա ընդունելի չէ: Ո՞վ կուզենար այս կարգավիճակում լինել: Հուսահատության պահերին սթափվում եմ, որովհետև հանուն մյուս տղայիս պետք է ապրեմ, ուժեղ և հավաք լինեմ»:

Հ. Գ. - Կրտսեր սերժանտ Ռուբեն Գալստյանը հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն» մեդալով: Հուղարկավորված է Ձորակապ գյուղի գերեզմանատանը:

ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ

Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում