Նրա նկարներում հայրենի Ջիլիզայի և Լոռվա բնությունն է. տեղի ունեցավ գեղանկարիչ, 44-օրյա պատերազմի մասնակից Գոռ Հակոբյանի հետմահու ցուցահանդեսը. «Փաստ»
INTERVIEW
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
Նկարիչների միության ցուցասրահներից մեկը Լոռվա բնությամբ էր շնչում: Այստեղ ցուցադրվում էին 44-օրյա պատերազմում անմահացած Գոռ Հակոբյանի նկարները. նրա՝ «Մորու և ծաղկանց բույրով» խորագիրը կրող անհատական ցուցահանդեսն էր: Գոռը անհատական ցուցահանդեսներ է ունեցել Վանաձորի կերպարվեստի թանգարանում, Սպիտակի քաղաքային գրադարանում, տարիներ առաջ՝ կրկին Նկարիչների միությունում: Ցավոք, նրա բոլոր ցուցահանդեսները տեղի են ունեցել հետմահու:
Նկարիչների միության նախագահ Սուրեն Սաֆարյանը նշեց՝ դժվար է բառեր գտնել և բացման խոսք ասել մի մարդու մասին, որն այսօր մեզ հետ չէ: «Իր նկարներին նայելիս անգամ հասկանում ես, թե ինչպիսի հայրենասեր տղա է եղել Գոռը, ինչ հույզեր է ունեցել, ինչպես է մտածել: Ամեն նկարը դիտելիս տեսնում ես, թե ինչպես է կառչած եղել իր հողին՝ Հայաստան աշխարհին: Այսօր Գոռը մեզ հետ չէ, բայց մեզ հետ են նրա արվեստը, նրա թողած շատ ազնիվ, հոգևոր ժառանգությունը՝ նրա նկարները»:
Լոռվա մարզի Ջիլիզա գյուղում ծնված Գոռի նկարչական տաղանդը մայրիկը՝ տիկին Ալիսան, դեռ փոքրուց էր նկատել: Տղան աննկարագրելի տաղանդ ուներ Լոռվա բնությունը կտավին հանձնելու հարցում, կանաչը նրա նկարներում կարծես այլ երանգներ ունենա, իսկ մարդկային դիմագծերը կենդանություն են ստանում և գրավում դեպի իրենց: Աչքս ընկնում է նրա «Արյունոտ ոտնահետքին»: Դա հենց Գոռի ոտնահետքն է, որը նա նկարել է Ապրիլ յան պատերազմից հետո, իսկ մայրիկի հարցին, թե ինչո՞ւ է այն արյունոտ, արձագանքել է՝ հետո կհասկանաք: Գոռը ծառայել է Արցախում՝ սեփական դիմումի համաձայն, իսկ պարտադիր զինծառայությունն ավարտելուց հետո պայմանագրային ծառայության անցնել սահմանապահ զորքերում: 2016 թվականին կամավոր մեկնել է Արցախ, մասնակցել Ապրիլ յան պատերազմին: Նույն կերպ՝ կամավոր սկզբունքով, առանց ծանուցագրի ստացման, մեկնել է Արցախ 44-օրյա պատերազմի օրերին:
Գոռը զոհվել է Կովսականում՝ նոյեմբերի 8-ին, հրադադարից ժամեր առաջ, ԱԹՍ-ի հարվածից: Այդ օրն առավոտյան յոթն անց կեսին էր նա մայրիկին զանգել, խնդրել նրան ավագ եղբոր տուն գնալ: Մայրիկն արձագանքել էր՝ Գո՛ռ ջան, քեզ քո տանն եմ սպասում: «Մա՛մ, դա իմ միակ խնդրանքն է, մենակ չմնաս, կգնաս Գևորգի մոտ»: Դա հրաժեշտի զրույցն էր եղել մայրիկի հետ: Շատ հետո մարտի դաշտում Գոռի հետ եղած տղաներից մեկն է տիկին Ալիսային պատմել, որ նոյեմբերի 8-ի առավոտյան Գոռը զրույցի ժամանակ ասել է. «Ամբողջ գիշեր մտածել եմ, թե մամայիս ոնց եմ հրաժեշտ տալու»:
Ցուցահանդեսին ներկա էին Գոռի ընտանիքի անդամները, պատերազմներում անմահացած տղաների ծնողները, կանայք ու երեխաները: Բոլորը գերված էին Գոռի նկարների գույներով, դրանց անկեղծությամբ ու պարզությամբ: Բոլորի շուրթերին միայն մեկ բառ էր՝ Գո՛ռ ջան, երանի ողջ լինեիր: Գոռն, ավաղ, կենդանության օրոք չունեցավ անհատական ցուցահանդես, չտեսավ, թե ինչպիսին է մարդկանց արձագանքն իր նկարներին: Իսկ նրանց արձագանքն ապագային էր ուղղված՝ դեռ որքան նկարներ էր ստեղծելու Գոռը, դեռ ինչեր ուներ անելու... Գոռի և հազարավոր տղաների երազանքները կիսատ մնացին: Տիկին Ալիսան հիմա երազում է Գոռի նկարների գուցե թանգարան կամ էլ ցուցասրահ ունենալու մասին:
ԼՈՒՍԻՆԵ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
