«Խոստումը» ֆիլմը ոչ թե կինոքննադատի, այլ շարքային կինոսերի աչքերով
ФОТОBlognews.am-ը գրում է
Շուրջ երկու տարի քննարկվող ու մինչև էկրան բարձրանալն արդեն իսկ աղմուկ հանած հոլիվուդյան «Խոստումը» վերջապես Հայաստանում է: Քըրք Քըրքորյանի Survival Pictures ընկերության և օսկարակիր ռեժիսոր Թերրի Ջորջի ֆիլմը պատմում է Առաջին համաշխարհային պատերազմի օրերին Օսմանյան կայսրությունում տեղի ունեցած Հայոց ցեղասպանության մասին: Ու մինչ ապրիլի 27-ին Հայաստանում ֆիլմը կբարձրանա մեծ էկրաններ, ապրիլի 24-ին լրագրողների համար Մոսկվա կինոթատրոնում կազմակերպվել էր փակ ցուցադրություն, որին ներկա է եղել նաև BlogNews.am-ը:
Թե որքանով է ֆիլմը կինեմատոգրաֆի տեսանկյունից ճիշտ ու սցենարային և ռեժիսուրական առումով գրագետ և պրոֆեսիոնալ, թողնենք մասնագետներին: Այսօր կփորձենք վերլուծել ֆիլմը շարքային կինոսերի աչքերով, ում համար լավ կինո դիտելը ոչ թե մասնագիտական պրոցես է, այլ ժամանց:
Ամենասկզբում ասեմ՝ եթե Դուք ևս մի քանի անգամ դիտել եք ու գրեթե անգիր հիշում եք Ջեյմս Քեմերոնի «Տիտանիկը», ապա «Խոստումը» դիտելու ընթացքում սկզբից մինչև վերջ դեժավյուի զգացողությունը չի լքի Ձեզ: Խոսքը ոչ միայն գրեթե կրկնվող տեսարանների, այլ նաև սյուժեի ու սցենարական լուծումների մասին է: Ֆիլմի առավելապես սկզբի տեսարանները դիտելիս տպավորություն է, որ իրադարձությունները տեղի են ունենում ոչ թե բռնատիրական ու մահմեդական Օսմանյան կայսրությունում, այլ եվրոպական քաղաքակիրթ մի միջավայրում, որտեղ հայերը երջանիկ են ու հարուստ և թուրքերի հետ ապրում են հաշտ ու մերված: Այնինչ այն ժամանակահատվածը, որը նկարագրված է ֆիլմում, հայ-թուրքական ակնհայտ բախումների ու ֆիդայական պայքարի ժամանակաշրջանն էր:
Շարունակությունը՝ այստեղ