«Անհատ ձեռնարկատեր» լինելու պարտադրանք՝ ստեղծագործողին. «Փաստ»

ИНТЕРВЬЮ 5 Июнь, 2018 7:50

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Երգչուհի, երգահան Լիլիթ Պիպոյանը «Փաստ»–ի հետ զրույցում խոսել է մեր երկրում տեղի ունեցող իրադարձությունների մասին: Բացի այդ, երգչուհին մշակութային ոլորտին առնչվող կարևոր խնդիրների մասին է բարձրաձայնել:

Ինչպե՞ս են գլուխ հանելու խնդիրների տարափից

Համբերության բաժակը կարող էր լցված մնալ: Իմ տպավորությամբ՝ ժողովուրդն արդեն ընտելացել էր այդ վիճակին: Նույնիսկ ընդունել էր իրավիճակը, հույսը կորցրել, որ որևէ փոփոխություն կլինի: Նույնիսկ առավելություններ էին գտնում այդ կյանքի մեջ, որովհետև ապահովություն էին տեսնում: Խնդիրները խորքն էին մղված: Ամեն մեկն իր ձևով էր լուծում. մեկը, այսպես ասած,, վարկ վարկի վրա էր վերցնում, մյուսն էլ թողնում հեռանում էր: Ընտանիքներ էին տրոհվում: Պետք էր քայլ առ քայլ զարգացող մի շարժում, որ մարդիկ հույսով լցվեին: Եթե շարժումը չլիներ՝ այդ վիճակը կարող էր շատ երկար շարունակվեր: Բայց չեմ պատկերացնում, թե ինչպե՞ս է նոր իշխանությունը գլուխ հանելու խնդիրների տարափից, որովհետև դրանք բավակա նին շատ են: Թեև տեսնում եմ, որ, ամեն դեպքում, ձեռնամուխ են: Բայց կուզենայի, որ մարդիկ, ովքեր կարող են աջակցել, աշխատելու ցանկություն ու գիտելիք ունեն, իրենց խոսքը տեղ հասցնելու հնարավորություն ունենային: Ես արտերկրում ապրող գիտնական ընկերներ ունեմ: Նրանք ուզում են գալ, բայց չգիտեն՝ ինչպես, ո՞ւմ հետ խոսել: Երևի ինչ–որ հարթակներ պետք է ստեղծել, որ քննարկումներ լինեն, բայց շատ արագ պետք է արվի: Այդ կապը ստեղծելու առումով դժվարություն կա: Ես տեսնում եմ այդ խնդիրը:

Ստեղծագործողին հնարավոր չէ որպես «անհատ ձեռնակատեր» դիտել

Պետք է խոսեմ նրանց մասին, ովքեր ազատ արվեստագետներ են, ովքեր ոչ մի պետական կամ այլ կցված կոլեկտիվներում չեն աշխատում, ովքեր ստեղծագործում են, ովքեր մենակ են: Երբ դու ստեղծագործող ես, երաժիշտ, ու ուզում ես քո երաժշտությունը ներկայացնել հանդիսատեսին, պետք է վարձես երաժիշտներ, սրահ, հոգաս գովազդի հարցը: Ամեն ինչ մնում է քեզ վրա, իսկ դրանից հետո էլ քեզ պարտադրում են, որ անպայման «անհատ ձեռնարկատեր» ձևակերպես: Հետո էլ՝ բնական է, շատ մեծ տոկոսների հասնող հարկեր: Այնպես է ստացվում, որ ոչ թե զրոյի, այլ մինուսի վրա ենք մնում: Մենք չենք կարողանում մեր գաղափարներն իրականացնել, դա անհնար է դարձել: Եթե դու կատարող երաժիշտ ես, քո վիճակը դեռ այդքան վատ չէ, բայց երբ դու ստեղծագործող ես՝ քո վիճակը շատ վատ է: Իսկ ստեղծագործողին հնարավոր չէ որ պես «ԱՁ» դիտել: Ես տարվա մեջ երկու– երեք համերգ եմ ունենում՝ ես ի՞նչ անհատ ձեռնարկատեր, որ անընդհատ վճարումներ անեմ: Ստացվում է, որ պետք է անընդհատ «ԱՁ» բացես՝ սառեցնես, բացես՝ սառեցնես: Իսկ երբ վարձում են երաժիշտներին, այդ բոլոր վճարումները կատարելուց հետո ուղղակի հնարավոր չէ գործունեությունը շարու նակել: Մեզ համար օրենք պետք է ստեղծվի, որը հնարավորություն կտա տարվա մեջ մեր բնագավառի մարդկանց գոնե մեկ–երկու անգամ անվճար ոչ շատ մեծ համերգասրահ տրամադրել: Օրինակ, երբ համերգի համար վարձում եմ Կամերային երաժշտության տունը, վարձատրությունը կազմում է 700 հազար դրամ: Այնտեղ մոտ 300 մարդ է տեղավորվում: Մոտ 150 հազար դրամ էլ պետք է երաժիշտներին տամ: Ինչպե՞ս եք պատկերացնում, ո՞նց պետք է այդքան գումար ներդնեմ: Նշված պատճառներով էլ չենք կարողանում ոչինչ անել: Նախարարությունը պետք է մեզ համերգասրահ տրամադրի, բայց ամեն մեկին չի տրամադրի, կամ էլ՝ հազարից մեկ: Կամ էլ պետք է ակումբներում ելույթ ունենանք, բայց ես չեմ կարողանա: Սիրով կգնայի, բայց իմ երաժշտությունն այնպիսին է, որ չեմ կարող բարձր միացնել և ուղղակի ուշադրություն չդարձնել: Արդյունքում՝ մեր գործունեությունը սառում է:

Մի քիչ «ռաբիսի» էլեմենտ ու կոմպրոմիս

կոմպրոմիս Երբ ալտերնատիվ ինչ–որ բան ես անում՝ ոչ լայն հանդիսատեսի համար, խնդիրների առաջ ես կանգնում: Դրա համար էլ երաժիշտները ստիպված կոմպրոմիսի են գնում: Եվ իրենք իրենց հետ են կոպրոմիսի գնում՝ միջինացված ճաշակ, որ շատ հանդիսատես հավաքեն, որ կարողանան իրենց գործունեությունը շարունակել: Բայց կոմպրոմիսը վատ բան է, որովհետև եթե ինքն այդ խնդիրը չունենար, կարող էր նոր ու հետաքրքիր ինչ–որ բաներ ստեղծել: Իսկ նորն ու հետաքրքիրը միշտ էլ քիչ հանդիսատես է ունենում՝ նորը չի կարող «ստադիոն» լցնել: Ես չեմ կարող ինքս ինձ հետ կոմպրոմիսի գնալ: Ինձ նույնիսկ ասել են՝ դե մի քիչ, շատ քիչ «ռաբիսի» էլեմենտ մտցրու, որ լսարանը շատ լինի: Բայց այդպես լսարանի ճաշակն է փչանում, ուղղորդվում է որոշակի ուղղությամբ: Բացի այդ՝ «փչանում» են նաև արվեստագետները: Ըստ իս՝ ինչ–որ մեխանիզմներ պետք է լինեն, որ նորարարական արվեստը մի քիչ գոնե շունչ քաշելու հնարավորություն ունենա: