Եթե Ղարաբաղի մնացած մասը կամ նույնիսկ Սյունիքի մարզի մի հատվածը դառնա իշխանությունը պահպանելու գինը, միևնույնն է, դա դժվար թե որևէ կերպ տխրեցնի Փաշինյանին. «Փաստ»
ПОЛИТИКА«Փաստ» օրաթերթը գրում է
sevastopol.su-ն «Հայաստան. պասիվության գինը նոր պատերազմն է» վերնագրով հոդվածում գրում է, որ Բաքվում «ամբողջական սուտ» են անվանել Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը, որ Ադրբեջանը տարածքային պահանջներ է ներկայացնում հարևան երկրներին, խանգարում է Հայաստանի հետ սահմանազատման գործընթացին և լարվածություն է ստեղծում երկու երկրների սահմանին: «Մենք ցանկանում ենք տեղեկացնել Փաշինյանին, որ Ադրբեջանը դեռ տարածքային պահանջներ չի ներկայացրել որևէ երկրի նկատմամբ: Ադրբեջանը հարգում է միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններում գտնվող երկրների տարածքային ամբողջականությունը և պահանջում է նմանատիպ մոտեցում ցուցաբերել Ադրբեջանի նկատմամբ», - հաղորդել են Բաքվից:
Ավելի վաղ Փաշինյանը հայտարարել էր, որ Ադրբեջանը մտադիր է նոր ռազմական բախումներ սանձազերծել Արցախում և Հայաստանի հետ սահմանին: Միևնույն ժամանակ, Հայաստանի սահմանամերձ շրջաններում կրկին նկատվում են ռազմական սրացման նշաններ: Դժվար չէ կռահել, թե ով է ստում այս իրավիճակում: Եվ դա Ադրբեջանը չէ (չնայած նրա նկատմամբ ծայրաստիճան ոչ դրական վերաբերմունքին): Դա Ադրբեջանին ձեռնտու չէ: Նրա համար իրավիճակը միանգամայն լավ է: Նա արդեն ստացել է այն ամենը, ինչ կարող էր ստանալ այս փուլում, և այժմ նրան պետք է հենակետեր ձեռք բերել նոր շահած սահմաններին: Նրան պարզապես պատերազմ պետք չէ: Համենայն դեպս՝ առայժմ: Բնականաբար, այդ թեման փակված չէ ո՛չ նրա, ո՛չ էլ Թուրքիայի համար, որը կանգնած է Ադրբեջանի ոչ այնքան լայն թիկունքին։ Եվ այդ թեման չի փակվի, քանի դեռ «հայկական հարցի վերջնական լուծում» չի եղել: Միանգամայն պարզ է, թե ինչպես կարող է վերջնականապես լուծվել հայկական հարցը: Բայց դա հիմա չի լինի:
Այլ հարց է պարոն Փաշինյանը, որը չնայած ընտրություններում հաղթելուն, շարունակում է մնալ ծայրաստիճան անորոշ վիճակում: Նա հիանալի հասկանում է, որ զանգվածների տրամադրությունը ցանկացած պահի կարող է փոխվել, և իրեն անհրաժեշտ է ինչ-որ կերպ ուժեղացնել իր ռեժիմը: Իսկ ինչպե՞ս կարող է նա ուժեղացնել այն: Իսկ դա կարելի է անել սովորական կերպով՝ նոր ռազմական սադրանքների օգնությամբ: Ի վերջո, նրան ուղղված հիմնական մեղադրանքն այն է, որ նա դավաճան է: Դավաճանել է երկրին և ժողովրդին: Եվ դրան նա կարող է հակադարձել միայն «տուրբոհայրենասիրական ռեժիմով», որը հիմա փորձում է կիրառել՝ հրահրելով Ադրբեջանին նոր պատերազմ սկսել: Դա, իհարկե, պետք չէ Ադրբեջանին, բայց նա պատրաստ է դրան՝ ի տարբերություն Հայաստանի, որը, ինչպես պարզվեց, անգամ պատրաստ չէր անցյալ տարվա պատերազմին: Ավելին, պարտությունը եղել էր հենց Փաշինյանի «իմաստուն կառավարման» արդյունքում:
Իսկ այն, թե ինչպե՞ս կարող է այս անգամ ավարտվել պատերազմը Հայաստանի համար, պարոն Փաշինյանին այնքան էլ չի հետաքրքրում, նա ունի մի փոքր այլ առաջնահերթություններ: Եվ եթե Ղարաբաղի մնացած մասը կամ նույնիսկ Սյունիքի մարզի մի հատվածը դառնա անձնական իշխանությունը պահպանելու գինը, միևնույնն է, դա դժվար թե որևէ կերպ տխրեցնի նրան: Բայց հարցն այն չէ, որ Հայաստանը խնդիրներ ունի: Յուրաքանչյուրն ինքն է ընտրում իր ճակատագիրը: Ռուսաստանը նույնպես հիմա խնդիրներ ունի: Եվ դրանք միայն Փաշինյանի հետ չեն կապված: Ընտրություններում Փաշինյանի հաղթանակից հետո սկսել է տարածաշրջան սողոսկել մեկ այլ խաղացող` Եվրամիությունը, որը սիրով պարոն Փաշինյանին ողորմություն է տվել 2,6 միլիարդ եվրոյի չափով: Ի՞նչ եք կարծում՝ ինչի՞ դիմաց: Մտածեք ինքներդ: ԵՄ ներկայացուցիչը արդեն եղել է Երևանում և շատ ակտիվ բանակցություններ է վարել Փաշինյանի հետ իրենց սեփական շահերը կյանքի կոչելու շուրջ:
Ո՞րն է Եվրամիության հիմնական հետաքրքրությունը Հայաստանում: Ճիշտ է՝ քաոս և լարվածություն ստեղծել Ռուսաստանի «հետնաբակում», ինչը, անկասկած, Հայաստանն է: Նրանց համար պարզապես սովորական է, որ «դժոխքը և Իսրայելը» չդադարեն այնտեղ իշխել: Եվ նոր ռազմական բախումը նրանց նույնպես ձեռնտու է, քանի որ Ռուսաստանը ստիպված կլինի զբաղվել դրանով: Իսկ այն խղճուկ գումարը, որը նրանք նետել են Փաշինյանին, կարող է իրենց տասն անգամ ավելի շատ օգուտներ տալ: Դե, ի՞նչ կարելի է ասել: Ուղղակի բրավո, նրանք շատ գրագետ են աշխատում: Բայց ո՞րն է նրանց մեղքը: Նրանք գործում են իրենց շահերից ելնելով: Եվ հարցադրումներն այստեղ բոլորովին էլ նրանց և նույնիսկ պարոն Փաշինյանին չեն ուղղված: Հարցը Մոսկվայի այն «իրավասու քաղաքացիներին» է ուղղված, ովքեր թույլ են տվել Փաշինյանին մնալ իշխանության գլխին: Այն ամենը, ինչ տեղի է ունենում հիմա և ինչ տեղի կունենա ապագայում, բացարձակապես և ամբողջովին նրանց մեղքն է:
Երբ (ինչպես դա կաներ Ամերիկան առանց երկմտելու) իշխանությունից մեկին հեռացնելու, որը չպետք է ի սկզբանե այնտեղ լիներ, պասիվությունն ու ինչպես հարկն է գործելու անկարողությունը ներկայացվում է որպես «խոր ռազմավարական ծրագիր», դա ոչ մի լավ բանի չի բերում: Նման պասիվության գինը միշտ էլ մեկն է՝ պատերազմը, ինչը, անշուշտ, կսկսվի: Միակ հարցը, որը մնացել է, միայն այն է, թե ե՞րբ կսկսվի:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում