Ամեն ինչ կորած չէ, սխալներն ուղղելու հնարավորություն կա. հետագայում հարկ կլինի քաղաքական գնահատական տալ. «Փաստ»
ПОЛИТИКА«Փաստ» օրաթերթը գրում է
4 տարի առաջ մայիսի 8-ին Նիկոլ Փաշինյանը ընտրվեց վարչապետի պաշտոնում։ Հենց այդ օրը նա՝ որպես վարչապետի թեկնածու, խորհրդարանից այնպիսի հավակնոտ ելույթ ունեցավ, որ տպավորություն էր ստեղծվում, թե կարճ ժամանակ անց Հայաստանը դրախտի է վերածվելու։ Սակայն եթե հետահայաց նայում ենք այդ ելույթի բովանդակությանը 4 տարվա հեռավորությունից, ապա այն ամբողջովին հակադրվում է այն իրողություններին, ինչ ունենք հիմա։ 2018 թվականի մայիսի 8-ի իր հայտնի ելույթում Փաշինյանը առաջին հերթին անդրադառնում էր Շուշիի ազատագրման փաստին և Արցախյան ազատամարտի հաղթանակներին՝ դրան գումարելով իր կատարած իշխանափոխությունը և այդ ֆոնի ներքո ժողովրդին ներկայացնելով որպես հաղթանակած։
Սակայն ներկայումս մայիսի 8-ի խորհուրդը խամրել է մեզ համար, մենք այլևս եռատոն չունենք, իսկ հաղթանակին փոխարինել են խայտառակ պարտությունը և դրա հետևանքները։ Մարդիկ խոր դեպրեսիայի մեջ են, անընդհատ օդում վտանգ կա, թե նորանոր էլ ինչ արհավիրքներ կարող են տեղի ունենալ մեր պետության հետ։ Եթե 2018 թվականին քաղաքացիները պատկերացնեին, որ Փաշինյանի օգտին դուրս գալով փողոց և ճնշում գործադրելով, որ նա ընտրվի վարչապետի պաշտոնում, վերջնարդյունքում նրա պաշտոնավարումը այսպիսի աղետների է բերելու, ապա միգուցե ավելի երկար մտածեին այն ժամանակ։
Բայց եղածը եղած է, և պատմությունը «եթե»-ներ չի սիրում, սակայն խնդիրն այն է, որ դեռ ամեն ինչ կորած չէ, և մարդիկ հնարավորություն ունեն ուղղելու իրենց սխալը, դուրս գալ փողոց, մերժել գործող իշխանություններին ու նորովի կառուցել ապագան՝ մանավանդ որ ընդդիմությունն իշխանություններին հեռացնելու շարժում է սկսել։ Հատկանշական է, որ Փաշինյանը 2018 թվականի մայիսի 8-ի իր ելույթում մեծ ոգևորությամբ խոսում էր Հայաստանի միջազգային բարձր հեղինակության մասին, այսինքն, երկրի՝ այդ մակարդակի միջազգային դերակատարությունը նա ժառանգություն էր ստանում իր նախորդներից, քանի դեռ չէր հասցրել պաշտոնավարել։ Իսկ հիմա՝ 4 տարի անց, Հայաստանի վարկանիշից նույնիսկ փշրանքներ չեն մնացել։
Եվ դրանով է պայմանավորված, որ մեր երկրին վերաբերող հարցերի մասին հանրությունը առաջին հերթին տեղեկանում է այլ երկրների, այդ թվում՝ նաև հակառակորդ պետությունների պաշտոնյաների հայտարարություններից։ Հայաստանի ձայնը այն կարգի հաշվի չի առնվում, որ արտաքին դերակատարներն ինքնուրույն են որոշում մեր երկրին վերաբերող հարցերը։ Փաշինյանը, որպես վարչապետի թեկնածու, իր ելույթում կոնկրետ նշում էր, թե իր կողմից իրականացված «հայկական հեղափոխության» արդյունքն, ի վերջո, լինելու է Արցախի ինքնորոշման իրավունքի դե յուրե միջազգային ճանաչումը, սակայն 4 տարի անց նույն Փաշինյանը խորհրդարանում հայտարարում է, թե բացի Արցախն Ադրբեջանի կազմում թողնելու տարբերակից, այլ ելք չի տեսնում։
Նա նաև մայիսի 8-ի ելույթում նշում էր, որ իր կողմից ձևավորվող կառավարության գործունեության առաջնահերթությունը լինելու է Հայաստանում, Արցախում և Սփյուռքում ձևավորել ազգային համերաշխության մթնոլորտ, Հայաստանում հաստատել իրավունքի և օրենքի վրա հիմնված ազգային միասնություն: Բայց այսօր իր կառավարման արդյունքում համերաշխության փոխարեն տեսնում ենք տարբեր բարիկադների բաժանված և բզկտված հասարակություն։ Թշնամանքն ու ատելությունը դարձել են սովորական երևույթ, քաղաքական դաշտը պառակտված է սևերի ու սպիտակների։ Իսկ սփյուռքահայությանը Հայաստանի շուրջ համախմբելու և հայկական համայնքների ներուժն օգտագործելու փոխարեն հայկական համայնքներն ուղղակի անտարբերության են մատնված։ Միևնույն ժամանակ, 4 տարի առաջ Փաշինյանը հայտարարում էր, թե իշխանությունը ստանձնելուց հետո վերացնելու է արատավոր երևույթները և ապօրինությունները, բայց այդ երևույթները ոչ թե վերացել են, այլ եղածը «կատարելագործվել» է, ավելին՝ նորերն են առաջ եկել։
Օրինակ՝ հարվածի տակ է դրվել մեր ազգային արժեհամակարգը, պատմական ժառանգությունը, գիտությունը և կրթությունը, որի փոխարեն խրախուսվում է հակազգային օրակարգը, դիլետանտիզմը և օտարամոլությունը։ Իսկ Փաշինյանի խոստացած «տնտեսական հեղափոխությունը», որի արդյունքում մեր տնտեսությունը պետք է սրընթաց զարգացում ապրեր, վերացվեին արհեստական տնտեսական մենաշնորհները, մարդու իրավունքները պաշտպանված լինեին, դարձավ հետընթացի խորհրդանիշ, քանի որ տնտեսության մեջ էական առաջընթաց չկա, քաղաքացիները էական դրական փոփոխություններ չեն գցում իրենց ապրելակերպում։
Առիթ ունեցել ենք անդրադառնալ նաև «չորսամյակի» այլ խնդիրներին, որոնք հանգեցրին ավերի ու կործանման: Այսինքն, չորս տարում հնարավոր դարձավ ոչնչացնել մոտ 27 տարվա ձեռքբերումները: Ուստի, իշխանափոխությունից հետո, երբ էլ լինի, առաջնային նշանակություն պետք է ունենա ոչ միայն իրավական, այլև քաղաքական գնահատական Փաշինյանի պաշտոնավարման հետևանքներին...
ԱՐՏԱԿ ԳԱԼՍՏՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում